გამოდი  და აგლისე  ფეხქვეშ  დიღმის  ტალახი,
განა მოგისაკლისებს ვინმე ,მაინც გამო ...გა...
განა გულს აუჩქროლებ ვინმეს  შენი  დანახვით ,
მაგრამ გაიხმაურე,სასხლეტს  ხელი  გამოჰკარ ,
რომ ყრანტალა ყვავებმა  შიშით  კანი აიწვან ,
ჰა-ჰა...ჰა-ჰა... ჰი-ჰი-ჰი...სულ ესაა  ცხოვრება...
ყველა  დავიკარგებით  დროის  ცივი ქარისგან ,
რადგან ასი წლის  მერე აღარ  ვემახსოვრებით
არც ამ უბნის შენობებს , არც მარკეტის  კამერებს .
ხელში თბება არყისგან გავსებული მათარა.
ყველას  ერთად  დაგლოცავთ- იმერებს და ამერებს ,
ყველას - ამ საახალწლოდ, ყველას  -დიდს  და პატარას ...
დაიჯერეთ  თავების  , გულში ღმერთი  ახარეთ
და ნუ  გასცემთ  სიყვარულს ცოტ-ცოტას  და ლიმიტით ,
შეაჯერეთ  მთა-ველი  უსაშველო  ხარხარით .
დრო  რომ მქონდეს , სუყველას  სახლში  გამოგივლიდით ...
მაგრამ ლექსს  ვწერ,ზოგისთვის- მოძველებულს  ,ბანალურს,
ძველი სტილით , თუმცა  ეს ხელს არ მიშლის იმაში,
რომ  გულწრფელი  სიცილით  გავაყრუო სამყარო ,
დიდ  დიღომში  ვცხოვრობდე,ისე როგორც  მილანში .
მიყვარს  ცხელი  კეციდან აფრენილი  თხელკანა ,
ხაჭაპური ,  ბუხარი და სიმღერა  ორ ხმაში .
ღმერთო ,შენ  დამილოცე  ჩემი  ტკბილი  ქვეყანა:
როგორც  ლოქო  ქინძმარში, ჩადებული ბოღმაში .