საცნობი მტვერი,უსიამო წყება ქართული,
ზამთრის ქარიშხალს უფსკრულების ნელი გრიგალი,
არავინ ყველას ,რომელია სახლში წასული,
აწამეს სევდა ,მე ქარბუქში მაშინ გიცანი,
წამალი ედემს ,ბაღებივით სულაც არ წვანან,
და შემოდგომა იქამდეა გამოღვიძება,
სანამ სამშვილდე არად დაღვის, ცრემლი არ წავა,
გზა სინანულის სინატიფით გაიცრიცება,
ვიცი ედემის უნაპირო სუსხი კახური,
და სიშორეა უთხრობელი ჩემი მარტის თვე,
ასეა ცრემლებს ქვეყნისათვის დასცემს კაცურით,
ასეა მშვიდი გაღვიძება თუ კი მაღირსე.

თ.გუბელიძე