ყოველი თვის ოცდაცხრა რიცხვში მირეკავენ შვილები. მირეკავენ და მახსენებენ: პურისა და ხორცის მომატებულ ფასებს. მახსენებენ გაზისა და დენის გადასახადებს. ქორწილსა და ქელეხს. მაჩვენებენ ლანჩამძვრალ ფეხსაცმელს, გადახეხილ ჯინსებს, მოდიდან გადასულ ქურთუკებს. მირეკავენ და მიყვებიან ექიმისა და წამლის ხარჯებზე.
  ყოველი თვის ოცდაცხრა რიცხვში მირეკავენ ჩემი უკვე დავიწყებული სახლის ბინადრები. მირეკავენ და მახსენებენ ათას წვრილმანს.
  ოცდაათში ხელფასის დღეა.
  დღეს ექვსია. ტელეფონი ჯიუტად დუმს. სირენები კი გაჰკივიან და გახსენებენ, რა ახლოს არის სიკვდილი. ყველა გარბის. მეც საფეხურებზე ვეშვები და გზადაგზა ვიკრავ პერნაგის ღილებს.  ეს ღამე  სანგარში უნდა გავათენო. ვერ შევეჩვიე,  ვერც შევეჩვევი, რადგან ეს სხვა ომია, ეს არაა ჩემი ომი. ტელეფონი ჯიუტად დუმს. მე მაინც მალიმალ დავყურებ და ვნატრობ, ვნატრობ მთელი არსებით, დარეკოს და მითხრან ჩემმა შვილებმა: დედა, ყველაფერი კარგად იქნება. რომ მერე რა, თუ კი ეს პალტო გასულ ზამთარსაც მეცვა, ყინვისგან მაინც დამიცავს;  რომ ჩვენი სახლის სახურავს სულაც არ სჭირდება შეცვლა, იმ ორიოდე ჩამტვრეულ კრამიტს, აგერ გოგიას შევაკეთებინებთ; რომ ცხოვრება კი არა, სიცოცხლეა ყველაზე ძვირი; რომ იქნებ და სულაც არ დაგვჭირდეს ექიმი, თუ კი  ტკივილებს ერთმანეთს მოვუშუშებთ...
  ყოველი თვის ოცდაცხრა რიცხვში რეკავენ ჩემი შვილები და მახსენებენ, ბაზარში რომ ცეცხლი უკიდია ყველაფერს.  რომ მოიმატა გადასახადებმა.  მახსენებენ  გაზრდილ საჭიროებებს, შესაცვლელ ფანჯრებს, სახურავზე ჩამტვრეულ კრამიტს. ოცდაათში ხელფასის დღეა.
  სირენები გულისწამღებად გაჰკივიან. ტელეფონი კი დუმს. დღეს ექვსია, ოცდაათამდე ჯერ შორია.