ვახ მე ნატირალი ჩემი საყვარელი,
ვეღარ ავიტანე ისე შემებრალა,
აღარ მოვისურვე იმ წამს არაფერი,
ფიქრი უმისობას ისევ შეეპარა,
ვეღარ ვეამბორე,თმები გაუშლია,
და თან უებარი მისი გამოხედვა,
მე რაც მომაგონდა თვალებს დაუშლია,
იყო ნაღვლიანი ცრემლის ამოხეთქვად,
მე თან განაყიდი ჩვენი ოცნებებით,
ვერ ვთქვი ის რაც იყო ჩემი საწადელი,
მისი ის თვალები ვკოცნე ისევ ნებით,
აღარ მიფიქრია იყო დანაცდელი,
ვეღარ დავიკვეხნე მისი გაღიმება,
ვეღარც საზღაური მომყვა მშვიდობისა,
ასე ჩემი იყო ის რაც არ იქნება,
საქმე როდი იყო დენა ჭრილობისა,
ბაგე გახევდება მისი მოწითალო,
ასე დამშრალია მისი გამოხედვა,
იქნებ მის საკოცნად კიდევ მოვიცალო,
ვიქმენ ჯოჯოხეთად ანდა სამოთხედა,
შიში მარტოობის რომ არ გამეკარა,
ახლა ვეღარ მახსოვს რატომ დავიცალე,
დღე ვარ მისნის მსგავსი მაგრამ ღამე არა,
მას და მარტოობას ერთად გავეცალე,
სიტყვით,უსიტყვობით ბინდი შეერია
დღეებს უსასრულოს ღამის საპირწონონეს,
ჩემი გამოხედვა თითქოს შეელია,
მაგრამ მხევლისათვის კოცნა დამიწუნეს,
ქალი ბობოქარი თითქოს მელანდება,
ბრაზი ალმოდებულ თავში აირეკლა,
მე ის შემოდგომა ისევ მენატრება,
მე ვარ უსიტყვობით ის კი გაილექსა,
ბილიკს ,ხავსმოდებულ ხეებს გადავხედე,
ჩემი აღარ იყო მისი სინატიფე,
ისევ განთიადის ხედვა გავახელე,
დარჩა გაზაფხული და თან ფიქრად მყიფე,
მანდილს მშვიდობისას ქალს რომ ვუმადლოდი,
არის, ნადვილია მისი თეთრი შუქი,
ასე ნაფიქრალსაც მხევალს ვუამბობდი,
ფიქრი ნამდვილი და ფერით ისევ მუქი.


თ.გუბელძე