შევხედე, დამდგარა ის დრო,
სიცოცხლე  სიკვდილს რომ ერთვის.
ამაზე ფიქრები გულს კლავს,
ტანჯვაა ლოდინი ჩემთვის.

უხმოდ აცილებს ცრემლი და
კვალს ტოვებს სისხლის წვეთები,
არ წავალ, მაინც მომძებნის,
თუ წავალ - შევეფეთები.

ვხედავ, ააჩქარა ნაბიჯები,
გავხდი ჩემი თავის მგლოვიარე,
წამით  ჩამიარა მოგონებამ,
ფიქრით  მომავალიც მოვიარე.

ისე ახლოს მესმის გულისცემა,
რომ სულ გამიქარწყლა  იმედი,
მხოლოდ  მოვასწარი გამეფიქრა, 
"ღმერთთან ულოცველად მივედი..."

სიკვდილი უკვე  ისე ახლოა,
რომ ხშირი სუნთქვით სხეულს მიციებს,
თან გაიყოლებს ყველა ოცნებას,
ფუჭ სიამაყეს და ამბიციებს.

ლიკა ოხანაშვილი
7.04.2009