ე....ს

ჯერ  ბედისწერის  წკრუნიც  არ  ისმის
(მას  და  ბედს  შუა  დიდი  ზღვარი  დევს...)...
რაც  გაინაღდა  (დროზე...)  თავისი
მას  მერე  მარჩხ  თვალს  ურცხვად  მარიდებს...

ჩემს  სიგულჩვილეს  თითქოს  დასცინის
და  ნიშნსაც  უგებს  ჩემს  უშენობას...
გულს  კი  ივლისშიც  სუსხი  ამცივნებს
უმწეობის  და  უსაშველობის...

და  ჯერაც  ისევ  შენსკენ  გზაში  ვარ
(გზა-ვიწრო -  გულსაც  წყლავს  და  აწვრილებს...)
და  გზადაც  სიკვდილს  ვეთამაშები...
ფუჭია  ისევ  სიტყვაც  და  მწირი...
შენს  კალთაში  კი
ჩემი  ბავშვობა
ამ  დროს 
ობოლი 
ბავშვივით  ტირის...

17.  08.  2009  წ.