რამდენი  რამე  ვითმინე  -
თმენის  დავკარგე  ნიჭი...
რამდენი  ღამე  ვუთენე
გულს  -  გახსენებაც  მიჭირს...

რამდენჯერ  გული  ვიტკინე  -
ჭაღარამ  თვალა  თმაში...
რამდენჯერ  უხმოდ  ვიტირე  -
ცრემლით  ობოლი  ბავშვის...
რამდენი  სისხლი  ვიდინე  -
ლამის  სისხლისგან  დავშრი...

ცხოვრებამ  ჯავრიც  მიმატა,
როგორც  დრო-ჟამმა  ხანი...
ვერცერთმა  ვერ  განმიმარტა
ჯერ  ცით  ნასმენი  ხმანი...

რამდენჯერ  გაველ  ბაწარზე,
რამდენჯერ  დავდე  თავი,
ოღონდ  გამეგო,  არწამსვლელს
გზით  ბოროტის  და  ავის  -
ერთი  ვარსკვლავი  ამ  ცაზე
წამლად  თუ  ჩემიც  ჰყვავის...

რაც  მე  სიკვდილი  ვათრიე
და  კვლავ  ცოცხალი  დავრჩი...
რაც  ღამის  კარი  ვამტვრიე
ძვლებისმტვრევამდე  მაჯის...

რაც  მე  ამაოდ  ვირბინე
და  ამაოდვე  შევდექ...
დღესაც  რომ  ვეძებ,  იმ  ფრინველს
თვალი  ვერ  ვკიდე  დღემდე...
ველი  რა  შვებით  ბიბინებს
რამდენი  ზამთრის  შემდეგ...

დღეს  ადვილია  სათქმელად,
დღემდე  რა  ცეცხლიც  მენთო...
და  სანამ  სულმთლად  გამთელავს
კევრი  ცოდვისა,  ღმერთო...  –

ბევრს  არას  გთხოვ  და  არ  ველი
(თუმც  ბევრიცა  მსურს  ერთობ...)
-  გული,  დარდგაუქარველი
შენს  სანთლად  დაიღვენთოს,
ოღონდაც,  მხარზე  მფარველად
კვლავ  შენი  ხელი  მედოს!..