50-ე  დაბადების  დღის 
        ავტოექსპრომტი


როცა  მარტშიც  ასე  მარჯვედ
დარი  ავდარს  ედავება,
გულო  ჩემო,  ჩვენ  ვით  დავრჩეთ
მასზე  გაუბედავებად?!.

როცა  მარტშიც  ასე  მარჯვედ
ქარი  ცას  ეპოტინება,
ჩვენ  ვით  შევეგუოთ  მტანჯველ
სასჯელს  -  ყოვლის  მოთმინებას?!.

როცა  მარტი  ასე  მარჯვედ
ზამთარს  მარტო  უმკლავდება,
ჩვენ  თავს  ვითღა  მოვიქაჩლებთ,
ვითღა  შევძლებთ  უქმად  გდებას?!.
მიუჩვეველს  რა  შეგვაჩვევს,
ვით  ვიკადრებთ  ეკადრებელს?!.

ვიდრე  კვლავაც  ღვარად  მომსკდარს
ვუძლებთ  სისხლის  მოდინებას...
თავს  ჯეელად  ვიდრე  ვგრძნობთ  და
ჟამთან  ზავიც  როდი  გვნებავს...

ვიდრე  ციდან  ვისმენთ  ლოცვას
და  მიწიდან  -  მოტირებას,
ვით  გამიძლოს  სულმა,  ხორცმა,
არ  ვასრულო  მათი  ნება?!.

ვიდრე  სოფლის  მმართებს  ვალი
და  ღვთის  მმართებს  მორჩილება,
მანამ  გზები,  ძნელსავალი,
ვით  ჩავთვალო  მოჭრილებად?!.

ვიდრე  თეთრს  შავისგან  ვარჩევ,
ვიდრე  მზე  ბნელს  ედავება,
ვიდრე  ბნელშიც  ნათელს  ვამჩნევ
და  უფლისას  ვხედავ  ნებას,
-  კვლავაც,  მინდობილი  გამჩენს,
ვცდილობ  ბედის  მორჯულებას!..

07.  03.  2000 წ.