ვიწრო ბილიკების მხარდამხარ-
''დასასვენებელი ქვაა'',
ჩემი სოფლის იქით, მხოლოდ
ლურჯი და მზიანი ცაა.
  პირველად ''თხილნარი'' მხვდება,
  მერე ''სამაყვლე'' და ''ყვითლიო''
  სადაც ნაძვების ჩრდილში
  თვალებს აფახუნებს მიქლიო.
ქვების სერს გადაღმა, მთებში
ნისლი, რომ დაწვება ხოლმე,
წვიმის წვეთები და სეტყვა
დეისში სტუმრებად მოვლენ.
  მწვანე სიმინდების ყანა
  ''მაკაურს'' გულს ეკვრის მუდამ
  და "ტბათირს" ახურავს თავზე
  ლურჯი ვენახები ქუდად.
საღამოს ორღობის შუა
ტკაცუნებს ნაკვერჩხალი რთხმელის,
სიმინდის ტაროებს გვერდით
უწყვია ფიჩხი ხმელი.
  მზისფერი კლდეების ფარად,
  ცისფერი ციცაბო მთები
  მედგრად და ამაყად დგანან-
  მხრებგადაბმული ძმები...
მზისგან გადამწვარი მდელო,
აქა-იქ ნარი და წიწვნარა,
ღამით განაბული სოფელი,
ბალახში ჭრიჭინები მწივანა.
  სიოსგან აშლილი ფოთლები,
  წყლის პირას მტირალა ტირიფი,
  ჭალაში წისქვილის ხმაური,
  ჭალაში კენჭების კისკისი...
"ცივწყარო"-ჩაფსკვნილი მაყვლები,
სურნელი მძაფრ ანწლის ყვავილთა,
არ ვიცი, მე სხვაგან არ ვიცი,
ჩიტების ჭიკჭიკი მაღლიდან.
  "ნახშირა", ბებერი "ნახშირა"
  წყარო- ცაგადანახულო
  გახშირდა, სუნთქვები გახშირდა,
  როგორ არ მიყვარდე მამულო...