- საიდან გაიგეთ, ან რა ღირსი ვარ, მობრძანება რომ ინებეთ, თქვენო მეუფებავ?..
- მწყემსი ყოველთვის დაეძებს დაკარგულ ბატკანს და ცდილობს, ფარას დაუბრუნოს, შვილო. ეს მისი მოვალეობაა. ხოლო, თუ საიდან გავიგე, უფალის ნება იყო ყოველი.
- ჩემი ამგვარი ყოფაც უფალმა ინება, მეუფეო?
- არა, ეს უკვე შენი არჩევანის ხვედრია, ნინა.
- ცოდვილი ვარ!.. შემინდეთ, თქვენო მეუფებავ!..
- ღმერთმა შეგინდოს, შვილო... მრავალნი ვუწოდებთ ჩვენს თავს ცოდვილს და შესაძლოა ასეც ვფიქრობდეთ, მაგრამ გულის სიმდაბლეს სხვებისგან მიყენებული შეურაცხყოფა გამოცდის მხოლოდ. მრავალგზის მოგიწევს შელახვა და სიხარულით მიიღე ყოველი. აღორძინება და სურიერად განმტკიცება, მხოლოდ ასეა შესაძლებელი, როგორც აქ, ისე - კატორღაში. ნუ განიკითხავ, ანუგეშე ყველა და თითოეული. ბოროტებას ნუ მიაგებ  ბოროტების წილ, გიყვარდეს და პატიობდე ყველას. ყველას ედექ მსახურად, უკანასკნელ ცოდვილად სცანი თავი. სიმდაბლეა ყველა სათნოების გვირგვინი. - ვის შევხედავ? - ამბობს უფალი, - მხოლოდ მშვიდსა და მდაბალს და ჩემი სიტყვების მოშიშს.
სასოწარკვეთილების ჟამს გახსოვდეს, რომ ღმერთმა კი არ მიგატოვა, არამედ შენ დაივიწყე იგი. ამიტომაც ყოველთვის მოუხმე შენს გულში მყოფ უფალს და შესთხოვე: უფალო, შემეწიე მე - ვიღუპები! შენი სულის ხსნა, შენსავე სიტყვაში, საქმესა და გულისხმისყოფაშია, შვილო. რაც შეეხება, ახლადგანსვენებულ მონას ღვთისა, ლევანს, ვილოცოთ და შევთხოვოთ უფალს, დაუმკვიდროს ადგილი სასუფეველში, სადაც მართალნი განისვენებენ.

ასე შეიტყო მთავარეპისკოპოს სერაფიმესგან ნინომ მისი ჯვარდაუწერელი მეუღლის და ბავშვის მამის, ლევან ჩოფიკაშვილის გარდაცვალების ამბავი.
ადგილზე გახევდა ქალი.

ლევანი, რომლის გამოც მძარცველად და თაღლითად იქცა გამორჩეული მეცო-სოპრანო, რომლის გამოც ღვთის ანაბარად მიატოვა შვილი, მოიხადა სასჯელი და ახლა, ოდესის ჟანდარმერიის საკანში გამომწყვდეულს, წინ უარესი განსაცდელი ელოდა, ცოცხალი აღარ იყო.
საყვარელი მამაკაცი სასიკვდილო განაჩენისგან რომ ეხსნა, ბანდის მეთაურობა და ძარცვის ორგანიზება საკუთარ თავზე აიღო ნინომ. მიიღებდა თუ არა სასამართლო სარწმუნოდ ნინოს გაუფროსებას და ლიოხას რიგით წევრობას, ეს სხვა საკითხია, მაგრამ ჩვენებაში სწორედ ასე ჰქონდა ეჭვმიტანილს დაფიქსირებული და ხელმოწერით დამტკიცებული.

- ვიცი შვილო, ძლიერ რომ გიყვარდა ის კაცი. რა სიკეთეც მოგიტანა ამგვარმა სიყვარულმა, შენი განსაჭვრეტია და მრავლად გექნება დრო ამისათვის.
- განა თქვენ არ გვასწავლიდით მოძღვარო, მხოლოდ იმაზე იზრუნეთ, რომ გამდიდრდეთ სიყვარულითო? თქვენ არ გვიქადაგებდით, „მხოლოდ სიყვარულით გადაირჩენთ სულსო“? მე კი, ხედავთ, სად მიმიყვანა სიყვარულმა?
- სიყვარული მრავალი ცოდვისგან გვიფარავს, შვილო. როდესაც გასაჭირში მყოფთათვის შვება ხარ, უბედურთათვის - ნუგეში, გლახაკთათვის - მოწყალე, სნეულთათვის - მალამო, ობოლთათვის - მშობელი, გზასაცდენილთათვის - გზის მაჩვენებელი, ქრისტიანისთვის - მოყვასი და ერთგული მსახური, ეს არის სიყვარული. მხოლოდ ამგვარი სიყვარულით იხილავ უფალს და განიხარებ უკუნისამდე! შენ კი ეს გრძნობა მხოლოდ ერთისთვის ბოძებაჰყავი. ამგვარი სიყვარული კი ჭაობში დათესილ ხორბალის ერთ მარცვალს ჰგავს, რომელმაც შეიძლება იხაროს, მაგრამ რა მოსავალსაც მოიმკი, თავადაც უწყი. შენ სიყვარულმა კი არა, უფლის, ადამის მოდგმის წარმომადგენლის ჩანაცვლებამ მიგიყვანა ამ ყოფამდე.
- რას ბრძანებთ, თქვენო მეუფებავ?! ეს არასდროს გამივლია გულში!
- ვისაც ვინ უყვარს, განუწყვეტლივ მასზე ფიქრობს, შვილო. ცდილობს გამოიცნოს მისი სურვილი, შეუსრულოს და ასიამოვნოს. მას ენდობა და დარწმუნებულია, ისიც არ მიატოვებს. ბედნიერია მასთან ყოფნით და სასოწარკვეთილი - მის გარეშე.  მასზე ზრუნავს, მისით ხარობს, მას ადიდებს. შენთვის ასეთი - ლევანი იყო, შვილო, და არა უფალი. შენთვის ასეთი იყო კაცი, რომელმაც ავაზაკად გაქცია, უფლის მცნებები დაგარღვევინა, პირმშო და შენზე მზრუნველი ადამიანები მიგატოვებინა, და არა ქრისტე, რომელიც მოვიდა ჩვენთან, ეწამა ჩვენთვის, დაგლახაკებულმა ჩვენი ცხონების საქმე აღასრულა, თვისი სისხლით და ხორცით კვებავს თითოეულ ჩვენგანს... რომელმაც, ვითარცა მამამ მზრუნველმა, ხელში აგვიყვანა, გულში ჩაგვიკრა, გვიფარავს ბოროტისგან, გვპატიობს ცოდვებს და ჩვენს სულებს მადლით აღავსებს. შენ ასეთი მფარველი დაივიწყე და უარჰყავი, ნინა! "ვისაც ვინ უყვარს, თავის თავს მას აკუთვნებს და მას ისაკუთრებს. ვისაც ვინ უყვარს, დგება კიდეც მის მხარეზე“!... თითქოს შენზედ უთქვამსო, წმიდა თეოფანე დაყუდებულს: " ჩვენი მცველი ადამიანები გვიყვარს და ღმერთი როგორ არ გვიყვარდეს?! ჯერ მან შეგვიყვარა ჩვენ, რომ სიყვარული ესწავლებინა ჩვენთვის და პასუხი აღარ გვეგო ჩვენი მისდამი უსიყვარულობისთვის. გრძნობით შეიცანი ღვთის შენდამი სიყვარული და ნახავ, როგორი დამნაშავეა შენი გულგრილობა მის მიმართ, და როგორი სამართლიანია მკაცრი სასჯელი ამისათვის."
მართალი ბრძანდებით მეუფე სერაფიმე... მართალი... ვაი, რომ დავიმსახურე ეს მკაცრი სასჯელი. -  ამოიოხრა ქალმა. შემდეგ წამოდგა, მხრებში გაიმართა, თავი ასწია და :
- მზად ვარ სიყვარულით, თავმდაბლობით და მორჩილებით მივიღო ეს განსაცდელი.
  მთავარეპისკოპოსმა ჯვარი გადასახა ქალს და გაუწოდა პანაღეა, ღვთისმშობელი რომ იყო გამოსახული.
ნინა ემთხვია პანაღეას, ემთხვია და...  "წახდა" კიდეც, ლიოხა გრაფის თავზეხელაღებული ქვრივი.
სული შეეხუთა, ცრემლი მოაწვა,  მუხლებზე დაემხო მეუფე სერაფიმეს წინ  და აქვითინდა.
მთელი სხეულით ცახცახებდა, მთელი სხეულით ტიროდა ქალი.  უფალმა უწყის, რას მოთქვამდა. სიტყვებს ვერა, მხოლოდ რაღაც გაურკვეველ ხორხისმიერ ბგერებს გამოსცემდა საცოდავად. ყრუ-მუნჯებმა, ან გადაბჟირებულმა ჩვილებმა რომ იციან ისე. თითქოს ცრემლებით აპირებდა ჩამორეცხვას, თითქოს ცრემლში უპირებდა ცოდვებს დაღრჩობას. კარგა ხანი იყო ასე.
ბოლოს, საოცარი სიმშვიდის მომტანი სიცარიელე იგრძნო და დაწყნარდა.

- მადლი უფლისა იყოს შენსზედა, შვილო ჩემო. - თავზე ეამბორა ქალს მეუფე სერაფიმე, კიდევ ერთხელ გადასახა ჯვარი და უხმოდ დატოვა საკანი.