მკოცნე, მკოცნე ტკივილამდე,
თუნდაც სისხლის წვეთამდე,
ფრთაგაშლილმა ვინავარდო
ცხელი გულის ფეთქვამდე.

გადაამხობ პირქვე სასმისს
მხიარულთა ჯინაზე,
ხომ იცი, რომ ერთხელ ცხოვრობ,
ერთხელ მოხვალ მიწაზე.

მიიხედე მშვიდად, ნელა
წყვდიადს უმზერ თვალებით,
ეს ცხოვრება, თითქოს ფერად
ჩიტს გაგონებს წამებით.

ოღონდ მკოცნე, ისე მინდა,
თითქოს ვკდები ახლა მე,
ალბათ იგრძნო, ალბათ მიხვდა,
ალბათ დიდხანს მაწვალებს.

აღარ ვჩივი, თუნდაც მოვკვდე,
გავქრე, თუნდაც მოგცილდე,
ოღონდ მინდა სიკვდილამდე,
მაგ შენს ტუჩებს ვკოცნიდე!

მინდა, თუნდაც ოცნებეში,
ასე ურცხვად, თამამად,
რომ ვისმენდე შენს ნაზ ჩურჩულს,
,,კვლავ შენი ვარ, აბა რა"...

და რომ სხივი სავსე ჭიქას
აჩნდეს, ენთოს ფენაზე,
ხომ იცი რომ ერთხელ ცხოვრობ.
ერთხელ მოხვალ მიწაზე!

Ну, целуй меня, целуй,
Хоть до крови, хоть до боли.
Не в ладу с холодной волей
Кипяток сердечных струй.

Опрокинутая кружка
Средь веселых не для нас.
Понимай, моя подружка,
На земле живут лишь раз!

Оглядись спокойным взором,
Посмотри: во мгле сырой
Месяц, словно желтый ворон,
Кружит, вьется над землей.

Ну, целуй же! Так хочу я.
Песню тлен пропел и мне.
Видно, смерть мою почуял
Тот, кто вьется в вышине.

Увядающая сила!
Умирать — так умирать!
До кончины губы милой
Я хотел бы целовать.

Чтоб все время в синих дремах,
Не стыдясь и не тая,
В нежном шелесте черемух
Раздавалось: «Я твоя».

И чтоб свет над полной кружкой
Легкой пеной не погас —
Пей и пой, моя подружка:
На земле живут лишь раз!

  Сергей Есенин