დასველდი გუშინ ან გუშინწინ, არ მახსოვს ზუსტად;
მაისია და გაიბზარა ზეცა ელვებით;
გავარვარებულს, ცივი ხელით გიგრილებს შუბლს და
მგონია, შუბლთან შენს ფიქრებს რომ გადავეყრები.

სანამ ჩაგთვლემდეს, შენს საწოლთან ვზივარ და გისმენ.
თვალებში სევდა სადაცაა გადმოგევსება,
ჰაერში ვიჭერ ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამოთქმულ რითმებს,
დროდადრო სუნთქავ, მერე ისევ ბოდავ ლექსებად.

ჯიუტი ბწკარი თერმომეტრზე უმატებს სიგრძეს,
დღეა მეორე, გაყინულ ხელებს სიჩუმით მითბობ.
თვალებმა, ვხვდები, წუთის წინ, რომ ვერაფრით მიგრძნეს,
ვერაფერს ვხვდები (ასე მინდა) ვერაფერს ვითომ...

და მე მაისში, აღარასდროს მახარებს წვიმა!..