(автопортрет)

Да сгорит твоя женственность, женщина,
Пусть сгорит твой обед-
В кастрюле предвкушения, что ломаешь сырые ночи как фасоль
И никогда не даёшь огонь...
Да сгорит твоя надежда, богом проклятая,
Что вырвалась с корнями и улетела вне девять весень,
Разрушила дом,
Ветви переломала себе и вернулась...
Теперь микродозами лимонного цвета
В своей же плоти каждый день убиваешь  новые жизни и
Сама  с ними умираешь...
Хотя б те два отростка сбереги, чтоб угас твой день,
Которые отрасли на твоём теле,-
Чтоб совсем не исчезнуть с лица земли...
Чтоб сгорели очи твои,
Твои вещие сны, женщина,
Которые спутали твои дни и ночи,
Смешали очевидное со снами
И сейчас,
Шатаясь стоишь на полосе воздуха,
И ветерок не колышется,
Чтоб унёс тебя иль туда,
Иль сюда...
Да сгорит эта твоя любовь, женщина,
Чтоб ласки тебе не видать,
Чтоб судьба тебя прокляла...
Тебя...
Тебя...
Пусть сгорит и превратится в уголь,
Чтоб потом немножко выкопать ногтями,
Обрисовать стены мёртвыми зимними бабочками и
Дуть в них сладко, созданным не для жизни,
Одно крылышко у них всегда будет чёрным.
Не поняла?!
Вдвоём надо дуть, женщина,
Вдвоём...
Уйди,
В зеркало взгляни, чтоб взор твой сгорел и сосчтиай,
Всё ж ты одна и
Всегда была ты одной.
Выйди потом и
Эти пальцы подставь дождью,
Может дождь успокоет,
Вылечит может,
Ну и что ж, что твои дожди не идут никогда...
Не обнажай душу больше,
Не уж то не знаешь-жизнь круглая и
Тепло всегда сменяется холодом...
Встань,
Вновь надень тишину,
Вновь обвяжи молчанием лоб и
Примись за обед-
Собирай ломанные сырые ночи в бездонной кастюле,
Пока не подует ветер и не унесёт тебя,
Пока не испепелилось твоё сердце совсем, женщина...

Да сгорит твоя женственность, женщина,
Пусть сгорит рождение твоё...


საშუაღამო

(ავტოპორტრეტი)



დაიწვას შენი ქალობა, ქალო,
შენი სადილი დაიწვას-
ლოდინის ქვაბში რომ ამტვრევ ნედლ ღამეებს ლობიოსავით
და ცეცხლს კი არასოდეს უნთებ...
შენი იმედი დაიწვას, შე ღმერთგამწყრალო,
რომ ამოეგლიჯე ფესვებით და გაფრინდი ცხრა გაზაფხულს გაღმა,
სახლი დაინგრიე,
ტოტები დაიმტვრიე და დაბრუნდი...
ახლა ლიმონისფერ  მიკროდოზებით
შენივ სხეულში ახალ სიცოცხლეებს რომ კლავ ყოველდღე  და
თავადაც რომ მათთან ერთად კვდები...
იმ ორიოდ ყლორტს მაინც გაუფრთხილდი, შე დღეჩასაქრობო,
რომ ამოგყრია ტანზე,-
სულ რომ არ დამთავრდე...
შენი თვალები დაიწვა,
შენი ხილვები, ქალო,
რომ აგრიეს დღესა და ღამის,
ცხადსა და სიზმრებს შორის
და ახლა,
ჰაერის ზოლზე ტორტმანით დგახარ
და სიოც კი არ იძვრის,
რომ ან იქით წაგიღოს,
ან აქეთ...
ეგ სიყვარული დაგეწვას, ქალო,
შე ალერსგასაშრობო,
შე ბედგამწყრალო...
შე...
შე...
ჩაგეწვას და ჩაგინახშირდეს,
რომ მერე ამოჩიჩქნო ფრჩხილებით ცოტა,
კედლებზე ზამთრის მკვდარი პეპლები ხატო და
ტკბილი სული უბერო იმ არსაცოცხლებლებს,
ცალი ფრთა რომ ყოველთვის მაინც შავი ექნებათ.
ვერ ხვდები?!.
ორმა უნდა უბეროს, ქალო,
ორმა...
წადი,
სარკეში ჩაიხედე, შე მზერადამწვარო და დაითვალე,
მაინც რომ მხოლოდ ერთი ხარ და
ყოველთვის მხოლოდ ერთი რომ იყავ.
მერე გადი და
ეგ თითები წვიმას შეუშვირე,
იქნებ დაგიამოს,
მოგიშუშოს იქნებ,
მერე რა რომ შენი წვიმა არასოდეს მოდის...
მეტად ნუღარ გაიშიშვლებ სულს,
განა არ იცი, რომ ცხოვრება მრგვალია და
სითბოს მაინც სიცივე შეცვლის...
ადექ,
ისევ სიჩუმე ჩაიცვი,
ისევ დუმილი წაიკარ შუბლზე და
სადილს შეუდექ-
ნედლი ღამეების მტვრევას უძირო ქვაბში,
სანამ ქარი დაბერავდეს და წაგიღებდეს,
სანამ შენი გული სულ დამწვარა, ქალო...

დაიწვა შენი ქალობა, ქალო,
შენი გაჩენა დაიწვა...

jaden