ხელით ვეხები მტკვარს, როცა სძინავს.
მეტეხთან ძილი ვის გაუგია?!
ცისკარს უფალთან ახლოს აქვს ბინა
და ვხვდები არის ძალიან გვიან.
სისხლის წვეთები აჩნია რიყეს,
პეშვით წყალს ვატან ხავსიან სიზმარს,
ახლა გამხმარი შოთივით ვიყოფთ,
აბოს ცრემლებით ნასველებ მიწას.
მტკივა, დარდიან წყვილ მზერას ვახლი -
წყალი ტოკავს და წრეწირებს ხაზავს,
დღეს ჩოხებითაც ჭრელია ხალხი,
ალმური ასდის შაითანბაზარს.
ყველა მდინარე  თავის მსხვერპლს ითხოვს -
თითქოს ძარღვებში ჩვენს სისხლს ისხამდეს,
და ვცხოვრობთ ასე, ერთად და თითოდ -
იმ თბილისიდან  ამ თბილისამდე.