შუაღამეა, საათის ისრებს
დავატრიალებთ მე და სიფხიზლე.
შუაღამეა, რასაც ვიხსენებ
ვაჰ, როგორ ვნანობ,ვხვდები... გიხსენებ.
უფალო ჩემო, სულ ერთი ღამით
დრო დამიბრუნე უკან, გავედრებ!
უფალო ჩემო, სულ ერთი წამით
დრო გამიჩერე გულს თუ მატკენენ!
იცი რამდენჯერ ვაფერადებდი
ჩვენი ცხოვრების საბავშვო დღიურს?
როცა დავცალე ჭრელი ფანქრები,
(მოსაფერებლად გიყვარდი მთიულს!)
გახსოვს ოთახი უცხო მიწაზე,
მერცხლების ბუდეს რომ დავამსგავსეთ?
გახსოვს მტრედები რომ შევიბრალეთ?
უცხო მიწაზე რომ გავამრავლეთ?
როგორ გვიყვარდა ჩვენი სამყარო-
სხვებისთვის ყოვლად გაუგებარი,
როგორ მიყვარდა ზე-საამაყო -
ჩვენი ერთგული გულის ფანცქალი!
მიკვირდა შენი, მიკვირდა ძლიერ
როგორ გიყვარდი შენი მეუღლე!
გიკვირდა ჩემი, გიკვირდა ძლიერ
შენს ბავშვურ გრძნობებს რომ ვუერთგულე.
მხოლოდ ჩვენ ვიცით როგორ ვართობდით
ჩვენს სიყვარულში გახლართულ ბგერებს,
მხოლოდ ჩვენ ვიცით რომ ვაღმერთებდით
ერთმანეთს, როგორ ვეძახდით ღმერთებს.
მერე რა მოხდა?- გაგაფერადე-
შენ კი ფერები ბრმად წაგიშლია!
მერე რამოხდა?-მე გაგაღმერთე-
ბრბომ კი ცოდვილად გამომარჩია !

და უშენობა მტკივა თუ არა?-
ათასჯერ მკითხო, ათასჯერ გეტყვი-
ძალიან მტკივა, არ გამიარა
თურმე ვერ შველის ჭრელი ფანქრები...
და უშენობას ვნანობ თუ არა?
და უჩვენობით ოთახს თუ სცივა?
არა არ ვნანობ, გადამიარა
უბრალოდ გული ძალიან მტკივა...


და რას ვაკეთებ როცა მოვიწყენ,
და უშენობას ვერ ვურიგდები?-
არა, არ ვტირი, ცრემლს ვერ მოვიხდენ...
უბრალოდ ჩვენს შვილს მოვეფერები!!

22.08.2010