ლურჯი  ტრამალისა
...........................................................
                   
  ცაა  პოეტის  ლურჯი  ტრამალი
  ხვიარა  შურის  სადაც  არ  ხარობს…
  და  ყივის  შენი  სული  - 
  მამალი  -
  რომ  გაუთენოს  დილა  სამყაროს…
  რომ  მოახედოს  ღვთისკენ  მავანი...
  რომ  ჯაჭვ-ბორკილი  ეჭვის  აჰყაროს…
  რომ  ზეაწიოს  მზემ  ცის  თავანი...
  რომ  განგიმზადოს  გზა  - 
  სასხვამხარო...

  არც  რამ  ვინმესგან  გაქვს  დასამალი,
  ხორცს  სული  შენი  გინდაც  გაჰყარონ…
  დუმილიც  გამცნობს  ჟამის  - 
  წარმავლის,
  რაც  მომავალმა  უნდა  გახაროს...
  და  ვისაც  ( დღემდის )  ცნობდი  მფარველად,
  იგივ  გეგულვის  კვლავ  სათაყვანოდ...

  კვალში  კი  ვინც  რად  გიდგას  არმალვით  -
  გახსენებს  გულის  ჩხვლეტა  მალ-მალი,
  ყარიბს  -  უაბჯროს  და  უფარხმალოს,
  არდასაყვედრი,
  არნაარმალი
  (  როგორც  ფარფატი  ალთან  ფარვანას )  -
  წუთით  რომ  გერგო  ეს  საბაღნარო...

  ...  ...  ...

  შენც 
  (  -  გაჩენიდან,  როგორც  ქვამარილს,
  რომ  გლოკავს  მიწა  - 
  ცოდვით  საპყარი,
  უკურნებელი  ტრფობით  საპყარო !..)  -
  თუმც   
  დამძიმებულს 
  ტვირთით  ზღვა  ვალის ,
  წინ  კვლავაც  ძნელი  გიძევს  სავალი  -
  შიშის  ვერ  გატყობ  ჯერაც  ნატამალს ,
  გულო  - 
  ავისთვის  ვერმოსახმარო !..

                                 

  ვ ე რ ც ხ ლ ი ს    ქ ა მ რ ი ს ა
.....................................................................

                შენ,  ჩემო  ძმაო ,
                თუ  მოკვდები,  არვინ  დაგმარხავს  -
                თავის  სამარხი
                ზედ  გარტყია  ვერცხლის  ქამარი !..
                                         
                                        ტიციან...
               
  -  ერთი    ლ ე ქ ს ი ს    დ ღ ე ც 
  ნ ა ღ დ    ლ ე ქ ს ა დ ვ ე    ხომ  დავაღამეთ?!.
  ხვალაც 
  ( უხუნარს  )  -   
  ხომ    კვლავ  ლ ე ქ ს ი ს    ველით    ა ლ ი ო ნ ს ?!.
  მაშ,  ვიდრე  ცხელ  შუბლთ 
  ცხელ  ტყვიითვე  დაგვიდაღავენ,
  ვინძლო, 
  მანამდე, 
  სადმე,
  ძმურად,
  თითოც  დავლიოთ !..

  დავლიოთ , 
  ვიდრე  კვლავ  მარხულობს 
  ჩვენი  ამქარი ,
  მუდამ  ამაოდ  მომლოდინე 
  შემწე-მფარველის...
  ვიდრე  კვლავ  მოაქვთ 
  ქვენა  ქარებს 
  ფიქრთა  ნამქერი
  და  გულსაც  ვიდრე
  კვლავ  ჯავრი  ხრავს  გაუქარველი ...
  არავინ  გვივის  ქვეყნად  ვიდრე 
  აქიმ-დასტაქრად
  და  ხსნა-საშველსაც 
  არცსაიდან  ვიდრე  არ  ველით ...

  ხომ  ხედავ,  ძმაო  -   
  არც-ვის  ჩვენი  უნდა  ხელობა ...
  ( -  ქესატ  პოეტებს 
  შენც  -  სვეწერავ  -
  ვით  აგვიხირდი ?!. )
  -  ან  ნიჭს  რას  ვაქნევთ  ( დასამიწებს ),
  ანდა  ქველობას,
  ვერცერთი
  ვერცხლის  ქამარსაც  თუ  ვეღარ  გვიყიდის?!.

                                 

  სვან  მარეთაგან  დალოცვილთათვის
.......................................................................


            ,,  ჩემო  იმედო,  სულით  ნაღარო,
            სიტყვას  წერტილი  წამოვაშველოთ...
            მერე  ლოდები  გადავაგოროთ
            და  ცა  მიწიდან  ამოვაშენოთ!..’’

                                  მირან  ფალიანი

  იმ  გზას  მივყვებით 
  ( ჭირთათმენით )  შუბლდანაღარნიც ,
  ( სამიდღემჩიოდ )  რომ  გვიკურთხეს 
  მარე  სვანებმა !..
  ძმობის  ძველ  რჯულთან  არის  ვინც  კი
  ღვთივ,  წილნაყარი  -
  მას  ძმისთვის  გული  არ  ენანება !..

  მოეძევება  მოძმედ  აღარც
  ჯიგრით  საპყარი
  ( ვინც  სამზეოზე
  ბნელი  გზებით  დაიარება ),
  რადგან  ღვთის  რისხვა  არ  გაახარებს,
  ვინც  გზას  ნაკურთხს  და  უფლისმიერს
  თავი  ანება...

  ჩვენს  ვიწრობს  გავყვეთ 
  ( ჩვენივ  ცისკენ ) 
  კვლავაც  თაყვანით... 
  მოთმინებითა  ჩვენით  ვჰპოვოთ
  მუნ  დავანება...
  მწამს  -  გაბეზრებულთ
  გაბაზრებულ  ქვეყნის  ყაყანით ,
  მშვიდი  გვერგება
  აღსარება
  და  ზიარება,
  რადგან  რაც  ლექსი 
  ( დღემდეც ) 
  ცეცხლად 
  ცას  შევაყარეთ  -
  ბარეორს  ვეღარც  დაეზმანება!..

                                    07. 05. 2008