მიჰქონდათ კუბო – ეტლი ჩემი უკანასკნელი,
რეკავდნენ ზარებს, ხარხარებდა არარაობა,
ვიღაცა ხსნიდა დაჟანგებულ აკლდამის კარებს
და ქარი – ჩემი ადვოკატი ღმერთთან დაობდა.
შავი სიკვდილი ცივ ტუჩებში ვნებით მკოცნიდა
და მიხუტებდა,როგორც სატრფოს, ხვევნა-სიცილით,
თმებს მიწეწავდა და თვალიდან სხივებს მაცლიდა,
ვიყავით ორნი შავ კუბოში – მე და სიკვდილი.
კუბოსთან ეგო დანამული წამწამთა კვდომა,
ნაზი ცრემლებით სველდებოდა შავი მანდილი
და ვერ გამეგო, რატომ იდგა ჩემს ირგვლივ გლოვა,
ნუთუ, დააკლდა ამ ხალხს რამე ჩემი სიკვდილით.
კუბოს ღრიჭოდან ჩამესმოდა ქალის ტირილი
და არ მესმოდა, რად დასჭირდა ფიცი უგნური.
ვიყავით ორნი შავ კუბოში მე და სიკვდილი
– უკანასკნელი ვნებიანი ჩემი მიჯნური.