მე დამეჯახა შენი სიკვდილი

5555555

:( ....

შენი ლექსებიდან პეპლის ეფექტი იყო პირველი, რომელმაც ძალიან ბევრჯერ მომაბრუნა და თავი წამაკითხა, მეორე ეს ლექსია...

გამიტანა ემოციამ... :(

რთულია ერთი თემა ბევრჯერ გაშალო და სხვადასხვანაირად..
თან თემაცაა და თემაც..

ყოჩაღ..

საამაყო პოეტი ხარ ჭელო!

ჭელოო.. .. .. ..

დიდი ემოციაა!

თოკო,არ ვიცი,რა ვთქვა ისეთი ემოცია მოაქვს....უუზომოდ მიყვარხარ.:)

..

ჭელო..

სიჩუმის მწვერვალი - როგორც წერ ხოლმე შენ..

ჭელო ..

არც კი ვიცი მერამდენედ ვკითხულობ და.. გულში მირტყამს...

......

გენიალურია +++2

რადგანაც გჯერა მცირე დოზით ისევ კაცი ხარ
რომელმაც მისი უკვდავება იმშობირა.

ჩემი ძმა ხარ,ეს ორი ხაზი არაფერია უბრალოდ ასე დამეწერე თორო.
55555

თოკსონ, ჯორჯ ბაირონი გარდაიცვალა ძმი!

ხოდა მე სევდიანი ვარ მაგიტომ ახლა!

უმაგრესი!

                              "...და ყველა სიტყვას, ყველა გრძნობას თითით მოვყვები,
                                კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან"

ძალზე ემოციური და მტკივნეული!..

ღმერთმა გაგაძლიეროს....

ჟრუანტელი..

ძალიან დიდი კაცი ხარ შენ და ძალიან ჩუმი!
გიო ზედვაკელი. 2010-12-18 19:44:00


ჰო..

თითები მომეყინა. უკომენტაროდ.

5 5 5 5 5

გავჩუმდი და თვალები გამიშეშდა.......

მე შენს სიცოცხლეს შევყმუვლე და ძვლები ამტკივდა.......... საოცარია!!!!!!!!!

"მამა, მე ახლა მთვრალი ვარ... და არც კი ვიცი - რატომ ვწერ ამ ყველაფერს ათასი კაცის წასაკითხად, ყოველგვარი პათეტიკის, გამოჩინეობის, თავის შეცოდების გარშე... უბრალოდ ვიდრე ხატებთან ან შენს სურათთან მივალ, შესაძლოა აღარც ვთქვა რამე... ჰოდა, ახლა აქ ვარ - და ვამბობ...

მე ვდგავარ იმ ხალხთან - შენ ვისთან დგომასაც მომიწონებდი... ვისთანაც - დამტოვებდი გულდამშვიდებით.

მამა, მე ახლა ცარიელი ძვლები დავრჩი და ნერვები... მარცხნივ ერთი ორგანო არ ჩერდება და მე არასდროს მივდივარ კარდიოგრამაზე - ისედაც ვიცი, რომ ჩემი კარდიოგრამა, არაწრფივი ხაზების ნაცვლად, შენს სახელს დაწერს...

მამა, აქ ისევ მგლები არიან, არც მე ვარ ცხვარი, მაგრამ მაინც მწყემსს მივყვები... და მაქვს განცდა, რომ არასდროს "გავსუქდე" რადგან ეს პირველი საშიშროებაა იმისა, რომ საშობაოდ "დამკლან"...

აქ ისევ არიან თითისმწოველები, არაფერი შეცვლილა, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ შენ ვერ დაესწრები ჩემს მეოცე დაბადების დღეს... რომ ახლა, სახლში გვიან მომავალი, ერთი კაცით ნაკლებ მომლოდინეს ვხედავ ჩვენი სახლის აივანზე...

მამა, აქ ყველას სიბრძნის კბილი აქვს ამოსული და თავისას აწვება, მე კიდევ ლამისაა ყბები გამიცვდეს...

ჩემი სამშობლო ახლა შენი საფლავი, სულ მარტივად, ხუთი კვადრატული მიწაა...

და ახლა ყველაზე ნამდვილი შენ ხარ ჩემთვის...

..

ძალიან დიდი კაცი ხარ შენ და ძალიან ჩუმი!

                                                  * * *


                                ”თოკოს,
                                    მამიკოსაგან
                                                12.2001 წ.”
                                შემდეგ გვერდებს აღარ გადავშლი.
                                ახლა საწოლში ისე ვწევარ,
                                როგორც მანქანით გატანილი ძაღლი - ავტოსტრადაზე.
                                მე დამეჯახა შენი სიკვდილი,
                                მე შენს სიცოცხლეს შევყმუვლე და ძვლები ამტკივდა.
                                რა ვუთხრათ ერთმანეთს ამაზე მეტი?!.
                                ჩვენ, ამ ნაწერში ვცხოვრობთ, ვსუნთქავთ, შუქი ავანთეთ
                                და ყველა სიტყვას, ყველა გრძნობას თითით მოვყვები,
                                კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან.

უსათაუროდ დავტოვე....

ასე ძალიან იშვიათად ტკივათ, ძალიან იშვიათად გრძნობენ . ძალიან ახლოს მოვიდა ძმა.

კითხვას კი არა,შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან...
+5555555555

"შემდეგ გვერდებს აღარ გადავშლი..."

მტკივნეულია ძალიან...

ამ კაცის ნაწერებმა გულში ჩაძვრომა იცის !

ღმერთი შეგეწიოს ძმა პოეტო.

საოცრად  ტკივილიანია.  +555

მე დამეჯახა შენი სიკვდილი,
                                მე შენს სიცოცხლეს შევყმუვლე და ძვლები ამტკივდა.
                                რა ვუთხრათ ერთმანეთს ამაზე მეტი?!.

რა მძაფრ-ტკივილიანი განცდაა, თითქოს მართლაცდა ძვლები წიოდნენ!
ნუღარ წერ ასეთ ლექსებს თორნიკე!!!

5 ძმა ხარ! ჩემი გული პოეტი ხარ!

რა სადად და ზუსტად გადმოსცემ ვეება ტკივილს...

სევდიანი...


მოგიკითხე თოკო!

+

................

5

კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან.

შენ ჩემი ძმა ხარ.

მაგარია თოკო.

აქ უკვე მიჭირს სიტყვების თავმოყრა კომენტარისთვის.

5

შემდეგ გვერდებს აღარ გადავშლი.
                                ახლა საწოლში ისე ვწევარ,
                                როგორც მანქანით გატანილი ძაღლი - ავტოსტრადაზე.
                                მე დამეჯახა შენი სიკვდილი,
                                მე შენს სიცოცხლეს შევყმუვლე და ძვლები ამტკივდა.
                                რა ვუთხრათ ერთმანეთს ამაზე მეტი?!.
                                ჩვენ, ამ ნაწერში ვცხოვრობთ, ვსუნთქავთ, შუქი ავანთეთ
                                და ყველა სიტყვას, ყველა გრძნობას თითით მოვყვები,
                                კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან.



მაგარია!

კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან.

ვახ... ძალიან, ძალიან რაღაცნაირია... გულამდე ჩავიდა...და გაათბო...

+2 (ვერაფერს ვამბობ)

მიყვარხარ ადამიანო! :-*
შენი პოეზია მიყვარს... :(
ჩაგიხუტეეე გულის გულშიიი!!!

კითხვას კი არა, შენს წაკითხვას ვსწავლობ თანდათან.
მომეწონა ძალიან :)

მე დამეჯახა შენი სიკვდილი,
                                მე შენს სიცოცხლეს შევყმუვლე და ძვლები ამტკივდა.

თოკო,კარგო-მატკინე ახლა სული...:(