იქ სიყმაწვილის ცისფერ ქოხში ვარდისფერ გედებს
უკან დავდევდი და თვალებში მზე თამაშობდა,
მერე აკრძალულ სარკმლებიდან გადავიხედე
და ამ ცოდვისთვის გამაძევა ჩემმა ბავშობამ.

მე იქ არავინ აღარ მომელის,
იქ ჩემი ქოხის სითბო დავტოვე,
დღესაც არ მახსოვს დღეა რომელი,
ბოთლი არაყი, `პრიმა~, მარტო მე...
და ახლაც მტკივა ჩემში ჩაშლილი
ბავშობის დილა იმედმმოსავი,
შემოდის სულში ვნება აშლილი
საღამო-ქვრივი მანდილოსანი.
იგი ნაპირზე მოუხმობს ნავებს
და პანაშვიდებს იხსენებს წყევლით
და მის ჩემს მკერდზე ჩაშლილ ნაწნავებს
გარდაცვლილი ქმრის უდის სურნელი.

მე იქ არავინ აღარ მომელის,
იქ ჩემი ქოხის სითბო დავტოვე.