იმიტაციაა ეს ცხოვრება, შენც ხომ იცი?!
სწორედ ამიტომაც არ ბრუნდება დედამიწა;
წარმოგიდგენია როგორ ცვივა საფლავები
მიწიდან და ცაზე ვარსკვლავებს რომ დააბიჯებ.

რა ვქნა ახლა? ჩადრში დავიმალო ემოცია?
თუ ვერ ვეგუები ამდენ ტალახს რა ვქნა,
თუკი
აზრებს კარგავს, რაც კი ამ წუთამდე მიფიქრია
ყველა ახირება ნებით როგორ გავითოკო?!

წუხელ გამორიყა ოკეანემ ჯებირები,
ხოდა ვიტყუები (წელი არის ნაკიანი);
რადგან მინდა მეზღვაურებს გავეჯიბრო
რადგან ამ ქალაქში არ არსებობს ოკეანე.

ჩემს ოთახს ერთი აქვს ფანჯარა და არ იღება,
ხვდები, რატომ ასძვრათ სახურავი ახლა კედლებს?!
ვეღარ დაიტია ხასიათი დანაღმული,
მე კი ვერ მივწვდი და ვეღარ გავეკიდე

ცამდე,
სადაც ფეხქვეშ გეგებიან ვარსკვლავები,
(თუკი დედამიწა ამობრუნდა რა თქმა უნდა)
მიწა,
საიდანაც  დაიწყება საფლავცვენა;
მიწა, რომელიც მზეს ვერასოდეს გამოისხმამს.