ხშირად ვერ ამჩნევ  მას, ვინც მუდამ არსებობს  გვერდით,
როცა ოცნებით შორეთს დაჰქრი, შეამჩნევ როგორ?
აშოლტილიყო,  დედამიწა დაჰქონდა  მკერდით,
თვალს და ხელს შუა იზრდებოდა მეზობლის გოგო.

დრო იყო კარგი. სიჭაბუკე დროს ისე  ფერავს,
როგორც მზე  ღებავს ალიონზე ღრუბლის ნარჩენებს.
საღამოობით აჰყვებოდა ეს გული წერას,
გული, რომელიც მერე ლექსმა გადაარჩინა.

ხანი გავიდა, იდილია  გახუნდა ძველი,
ჩამოიძენძა, როგორც მზეზე დამწვარი ფარდა,
წავიდა დედა, მიინავლა როგორც სანთელი,
უწინ ამ დროს კი ნაწვიმარზე  ჩითილებს  რგავდა.

თურმე ძნელია ეს ცხოვრება გალიო  ცალად,
გულს გამუდმებით მარტოობის თხუნელა ხრავდა...
მეზობლის გოგო გადაიქცა ოჯახის ქალად
და მერე ისიც ნაწვიმარზე ჩითილებს რგავდა.