პირველი თოვლის მოლოდინში 


რა სევდიანი მზერა აქვს ფოთოლს,
თითქოსდა სხეულს ბოლოჯერ იქნევს.
მჯერა, როდესაც თბილისში მოთოვს,
შენც, ნამქერივით, მოჰყვები ფიფქებს.

ახლა ქარია,
ღრიალებს,
ხვნეშის,
მემორჩილება სამყარო თითქოს.
მე პირველი ვარ ოქტომბრის თვეში,
პირველი თოვლის მოსვლას რომ ითხოვს.

--------------------------------------------------------



          შანტე

თოვლი არ მოდის...
თოვლი არ მოდის, შანტე,
თეთრი ტკივილი სისხლს შეერია, ხედავ?
სიმარტოვის და ზიზღის სუნი აქვს ფარდებს,
ღია ფანჯრიდან ცივი ქარი რომ ხევდა...

თოვლი არ მოდის...
გადავავიწყდი, შანტე.
რაღა აზრი აქვს მსხვილ აორტების ხეთქვას,
სრულ ამოსუნთქვით თითქოს სიცოცხლე დავთმე.
ვერ ამოვღერღე ის რაც მინდოდა მეთქვა.

სამყარო ბორგავს,
ქვემოთ ძაღლები ყეფენ,
მზე დაისობას კარგა ხანია მორჩა,
შველას მოითხოვს თეთრი ტკივილის მეფე
და ფანჯრებიდან მხოლოდ სიბნელე მოჩანს.

ფანჯრის სიმაღლე ყველა ცათამბჯენს აცდა,
ახლა მანძილი უმცირესია ცამდე.
სისხლის წრებრუნვით გული ლუღლუღებს: აწ და
მარადის, ამინ, უკუნითი უკუნისამდე...

ტვინი ღრიალებს,
თვალი ცრემლებში ჩალპა,
თეთრ მონატრებას ბოღმაში ვეღარ ვატევ,
თოვლი არ მოდის... ხვალაც არ მოვა, ალბათ,
შენ მაინც მოდი, გადამარჩინე, შანტე.

----------------------------------------------------------------



            შენი ქორწილი

დეკემბერია... და მობუზული
კანკალებს არყის ტოტზე ნიბლია.
ვიცი მომკლავენ, მერე უსულო
გულის ფიცარზე გადამივლიან
შენი თვალები... სუნია თოვლის,
მოვა პირველი თოვლი უშენოდ.
და ვივლი ასე ნახევარ ქოლგით,
ქოლგით, რომელსაც ცა ვერ ვუშოვე.
მორჩა ქორწილი... ბიჭები მაყრის,
დამშვიდობების ლექსებს მღერიან,
შიშით ნიბლია ტოტიდან არყის
აფრინდა ნელა... დეკემბერია...

-------------------------------------------------------------




            მკვლელი ხელკავი

ქუჩაში გნახე,
მიჰყვებოდი მეგზურს ხელკავით,
დალალებს ქვემოთ შეზნექილი წელი გიჩანდა.
დაეშვა ღამე თვითმკვლელი და სისხლწამლეკავი.
ირგვლივ ყვირილი ფოთლებივით მიმოიფანტა

და წამოწვიმა დაჩოქილი მეფის წინაშე,
სიჩუმის ხმაზე ქერუბიმებს გული გაუსკდათ.
ახმობდა ხეებს პოეტური ცრემლის სიმლაშე
და კელაპტრები კიაფობდნენ სასაფლაოსთან.

სურნელს, წარსული მოგონების, გრძნობდნენ ფილტვები,
გლეჯდა სიჩუმეს მოჩურჩულე ხმა სამარედან.
ატყობ შეგრძნებებს, რომ ნეკითღა თუ დაითვლები,
ისე ვიწროა სასიცოცხლო ხაზი, ბწკარედი.

ტიროდა ღამე,
ვტიროდი მე,
ტიროდა ზეცაც,
შენ გამობერილ სამყაროთი გრძნობდი სისველეს.
ვიგრძენი ორი სულის სითბო თვალებში მეცა,
როცა ახლოდან შენი გულის ხმა გავიხსენე.

ჩვენ შევეფეთეთ,
გოთუაზე,
გამხმარ იფანთან,
ორსული ქალი მოჰყვებოდი მეგზურს ხელკავით.
ირგვლივ სიჩუმე ფოთლებივით მიმოიფანტა,
და იგდა ღამე... თვითმკვლელი და სისხლწამლეკავი.

-------------------------------------------------------------------



          მე ჩემებურად...

რა შუაშია ქარი, თუ ვაფრენ?!
ან წვიმა, თქეში რა შუაშია?!
მე ჩემებურად ხეებზე ვაფრი–
ალებ სიგიჟის შავთეთრ არშიებს...

ნუ დააბრალებ თოვას, თუ მოვკვდი,
ან ქარტეხილებს ნუ დააბრალებ.
მე ჩემებურად ქარაფთან მოვდი–
ოდი და მიწა გამომაცალეს...

--------------------------------------------------------------



                        #      #      #

მე რომ ვეძებდი იმ ოცნების სადაა ქარი?!
კივის სიკვდილი ხორხის მტვრევით მერვე ნოტიდან:
“სვლა დააჩქარე, მეგობარო, სვლა დააჩქარე!
რაღა აზრი აქვს გამარჯვებას ცაიტნოტიდან“

-------------------------------------------------------------




                    #    #    #           

და იდგა დილა, წყვდიადის განძი,
მე მინდა შვება ვიგრძნო იმ დილის.
შეტორტმანებულ გემის ბაქანზე
ვიდექით ორნი, მე და სიკვდილი.

სივრცე გავაპეთ გემიდან ორმა,
სიკვდილს სიცოცხლის წამი ედიდა.
ღრუბელი დაჰყვა გრიგალის ქროლვას,
ჩაწვა ტალღებში და მიეძინა...

--------------------------------------------------------------



                სიკვდილის (თრ)თო(ლ)ვა

ბედო, იცეკვე, ხელგაშლილი ბოღმით იცეკვე,
და გაიხარე, რომ ცხოვრება უკუსვლით მიდის.
უფერულობით შეცივნულმა თოვლის სიცელქემ,
დროზე არმოსვლით თავი ჩემი შეჩარა სიკვდილს.

იტყვიან, ალბათ, სად სიკვდილი და სად თოვლიო,
გავიღიმებ და თავს გალანტურ სიჩუმეს მივცემ.
თოვლი იქეთ და უღმერთობით ხმება მსოფლიო,
მე ვცდილობ ერთი თოვლის კაცი შემოვრჩე სივრცეს.

ყოველი ლექსი დაემსგავსა გატენილ ფისტონს,
ადრე ის უფრო სითბოების ჰგავდა მათხოვარს.
მზემ ცის კიჩოზე ჩამოიხრჩო თავი და დისკო,
თოვლმა კი ესეც ცხრა მთას იქით გადაათოვლა.

ცივა... შემინდეთ,  ბეღურებო, და მაპატიეთ
გრძნობაშელახულ სტრიქონების უშნო დავთარი...
არ დაწყებულა თამაში და უკვე პატია
თუმცა ფილტვებში სურნელია თეთრი ზამთარის.

მაგრამ, არ მოდის... იანვარიც დადგა უარზე,
ფიფქების ნაცვლად ისევ ბერწი წვიმა ატირეს.
გავტეხე ფიცი, მოვიკალი თავი უაზრო
და ცათა მიღმა მკვლელი თოვლი დააპატიმრეს.