ჩემი კისერში ჩაღვრილი ცრემლის,
ჩემი ნატკენი გულის და უფრო
დღეების მჯერა, რომლებიც მცემენ
და კიდევ ციდან მოსული ქუფრის,
ქარი ქარს ერთვის, ჰაერი- ჰაერს
ანუ და თითქოს ამდენი ნახშირ-
ორჟანგია და მე მაინც ხვალე
უჰაერობა დამახრჩობს სახლში.
წუხელ ვეტაკე კედელს და საათს
გამოვაცალე საკვები ელე-
მენტები,მაგის ნერვები სად მაქვს?
ვერ ვიძინებ და რაც სისულელე
ფიქრია, თავში ვილაგებ ყველას,
თავიდან გულზე გადადის ვიწრო
კაპილარებით,მერე ქვეყანას
სულში მომწკლარტო გემოთი ვიწოვ.
და აი,რასაც ვამბობდი მოხდა:
იაპონია!..
იყო და აღარ
იქნება,კი არ მგონია,
ვიცი
რომ ყველამ ერთად ახალი წარღვნა
ჩვენ თვითონ ვშობეთ,
უფალო, ამინ!
უფალო,როგორ დაიხნას ისე,
არ გავატაროთ მიწაზე კავი,
მითხარით,
მე ქედს გიხრით და...
გისმენთ!