“ჰმ... როგორ ეფერება?!...  “ფისო”... ფისო არა, კვატი! რა სახელია “ფისო”?! ნორმალურ სახელს ვერ დაუძახებენ? ნახე, რაა... ხან კალთაში ისვამს, ხან ატატებული უჭირავს... კისერზე დაისვას ბარემ!@უუუხ, ეს რა კაპასი იქნება დიდობაში, კოჭებში ეტყობა! სულ ჩხავის, სულ იკაწრება და არავინ არაფერს ეუბნება, “პატარააო”...  გაიზარდოს ცოტა?! მაგას ვაჩვენებ სეირს... ჯერ მეცოდება. აი, გესმით? ახლაც ჩხავის... არა, წი-კვი-ნებს!!! ხმა მაინც ჰქონდეს ნორმალური?! მჩხავანა კატაა, ფისო კი არა!...” - ძაღლი ფარდაგზე გაიჭიმა, გაიზმორა....

შიმშილი იგრძნო. ცალი თვალით გახედა ფისოს. მერე დედამისს შეხედა და წაიწკმუტუნა.

- გშია, ბობიკა? ახლავე, ნინიკოს ვაჭმევ და შენც მოგხედავ... - დედამ უგემრიელესი რძით სავსე ძუძუ მიუტანა პირთან ნინიკოს და ღიმილით მიეალერსა:
- ჩემი ფიიიისო...