რა  ცოტა  დღეა... 
      რა    მოკლეა  წუთისოფელი...                   
და  მაინც  - 
      ჯერაც    ვერ  გავსულვარ
            სოფლის  ბოლომდის...                                       
იმ    ( უცაბედი )    წამის    ვუცდი 
      ( ჯერაც )    მოფრენას,   
ერთხელაც  ბოლოს  რომ  მოუღებს 
      ყველა  მოლოდინს...

რას  ვიზამ  -
      როგორც  დღემდე  ვძლებდი , 
              გავძლებ  მანამდეც ,           
თუმც  შიში    ხშირად
        ძილშიც  შეშლილ 
              ლექსებს  მაბოდებს...
ჩემ  სამზეოსაც 
        ხან    მოწყალე    მზერა    ანათებს ,
ხან    ჟამი 
      ჩემ    ძვლებს 
              წკვარამისკენ 
                    მიანაფოტებს ...

შენ  კი  -    ასე    შორს !..  -   
      გული  ჩემი 
              ხმას    ვით    მოგაწვდენს ?!.               
შენ    -    თვალშეუდგამს !..  -   
      ცისარტყელაც
              სად    შემოგწვდება ?!.           
შენ    -    მარადს !.. 
        სივრცე  -  კვართებრ !..  - 
              ტანზეც    რომ    შემოგაცვდეს ,           
ვიღას    შეატყობ  გაკვირვებას ,
        ან  გაოცებას ?!.   
     
არც  მე  მაოცებს ,
        არც  მე  მიკვირს , 
                ჩემ    თავს    რაც  ხდება  -
სოფლის  ბოლოსკენ
        ჩემი  შიშიც 
                ცვდება ,
                        მარცხდება ...