ახლა ფანჯრიდან ხეივნები მოჰგვანან გიჟებს,
თმაარეული დედებივით დგანან ქუჩებში
ლამპიონები;
არ მინდა მივხვდე,
რომ უჩვეულოდ აწვრილებს ნერვებს კარის ჭრიალი -
არ დაბრუნდები.

არის სიჩუმე, სიმშვიდეა და კიდევ სივრცე,
ნაზაფხულევი ბალახივით ვარჩიე წოლა
(ქვემოდან ზემოთ)
მზე სხივებს იცრის -
გაცივდა მიწა. ასე შექცევით (ზურგის) გვძინავს
ჩვენ - ყოფილ ცოლებს.

თენდება მერე ჩვეულებრივ და პიტნის ჩაი
ცივდება. ახლა სულერთია ყველა წვრილმანი -
არ ვიმახსოვრებ...
გზაჯვარედინთან
ბუნებრივი ფერი აქვთ ჭადრებს
არ დაბრუნდები (როგორც გითხარი).

ახლა ფანჯრიდან ხეივნები მოჰგვანან გიჟებს,
თმაარეული დედებივით დგანან ქუჩებში
ლამპიონები;
ჩემს გულში ვიტევ
ყველა შელოცვას, შეგონებას, სულყველა წყევლას
მეშინია - გადმოვივსები.