ვერაფერს ვხვდები,-
ღამეს რად უნდა თეთრი ზეწარი,
ისედაც კუბოს გავს.
ალბათ მაჩაბელს მივამგვანებ ჩემს ნაგინებ ბედს
და სალომეას სიმშვიდე დამღლის.
ვცხოვრობ ბერივით,
მარტო ვსვამ არაყს,-
მარტო ვტეხ პურს.
საცოდაობა პიეროსი მხრებზე დამაწვა.
ისევ წეროებს ვხედავ სიზმრებში
დასავლეთით ყვითელ ღუბელს.
დავკარგე ყველა ვინც მებადა,
დავკარგე ყველა-ფერი რაც მებადა.
ო, იოანე სადაა ღმერთი?...
წუხელი მივხვდი
ორმოცი კუთხე აქვს ცას და დედამიწა არაა მრგვალი!...
არც ბაყაყები აგინებენ ერთმანეთს დედებს,
მათი ყიყინი არის ლოცვა.
ეს ლექსი ძილიდან აყოლილი
თეთრი ბურუსი.
მე შენ გეძებდი.