ჩემი სამოსელი ახლა თეთრი პერანგია;
სანამ დაზამთრდება უსათუოდ დამჭირდები,
ლოცვებს მიკითხავს და მესიზმრება დედა პელაგია,
როცა  შენს ბაღში მწიფდებიან მანდარინები.

როცა ჰაერი დილის პირზე ჩაის შეირევს
და სახლი კლდეზე, ჩემი სახლი გაიჩენს ბზარებს,
მე ერთ კუთხეში ვირჩევ ადგილს, ასე - მთელი დღე
ვხუჭავ თვალებს და შენს სხეულზე თითებით ვმგზავრობ.

ასე - დილიდან საღამომდე - ერთია კადრი,
ფანჯრიდან მხოლოდ მავთულხლართის მოჩანს მესერი;
ჩემს თეთრ ოთახში შემოდგომას ფერებით ვრთავდი
და ჩემს ჩრდილს ხშირად ვუკითხავდი ღამით ესენინს.

იქ, ჩემს ოთახში ყოველ დილით იღვიძებს ღმერთი,
თუმც უღმერთობის (ყოველ ღამით) მუქდება ბაო;
არ მოგატყუებ, თუკი გეტყვი მიწისძვრა მეთქი
ვერ ვიგრძენი და ჩემში როგორ დარბოდა ბავშვი

ვგრძნობდი. რად გინდა... ნაწვიმარზე დამიცდა ფეხი.
ახლა რომ მკითხო, გზას სხვაგავარად გადავირბენდი.
შარშან, ეზოსთან შორი-ახლოს, ღიმილებს ვკრეფდი
და სახლში, შენთან შემომქონდა მანდარინები.