ღამის თბილისი,დეკემბრის. მით უფრო.
თუ ოდნავ ითოვა,საერთოდ! თოვლიან
ამინდში შენი ქათქათა თითები
მათბობენ. მიყვარხარ, პატარა თოლია!
ჩიტივით გიხდება ოთახში ჟღურტული,
სიცილი, კისკისი,ეს დავიდარაბა...
მოფრინდა სარკმელთან გულგამოპუტული
მესკია ჩიტი და შეირხა დარაბა.
თქვენ, ალბათ, ერთმანეთს ძალიან ეწყობით:
შენ მინის აქეთ და ის მინის იქიდან.
მაშ,ასე:(გიყურებთ) სპექტაკლი იწყება,
ვზივარ და გამხნევებთ სულ ბოლო რიგიდან.
მე ვცხოვრობ ქალთან, რომელიც გიჟია,
რომელიც ატმის ყვავილი იყო და
გაცვივდა მარტის ქარების ყიჟინით.
მიყვარს და ასეთი გაფრენა მიყვარდა.
მე ვცხოვრობ ქალთან, რომელიც ფისოა,
მოვა და კისერზე ბრჭყალებით დამსერავს,
ვერ გავიმეტებ,დივანზე ვისროლო,
ვერ გამოვავლენ ჩემ ძაღლურ ხასიათს.
.............................................................
მე ვცხოვრობ ზღვისპირა ქალაქის ამინდთან.