იმო ძია,რა დრო გასულა...

წერილი შორიდან (იმედი ჯახუას)

გიხსენებ, ჩემო მეგობარო, ჩემო მოხუცო,
პოეტო კაცო, მყინვარწვერზე უფრო ჭაღარავ,
ისე ვარ, თითქოს, ყველასათვის გავმხდარვარ უცხო,
ამქვეყნად ჩემი აღარავის ესმის აღარა...

შენ ხომ სამშობლოს სიყვარულით იყავი ავად,
მეც ბავშვობიდან შემეყარა იგივე სენი,
ვდგავარ გზის პირას, მეოცნებე უპოვარს ვგავარ,
მამულს რა ვარგო, ამ უფერულ სულსაც ვერ ვშველი.

ყრმობის სკივრს დროის ქარიშხალი დაეპატრონა
და მოგონების ნარჩენებსაც ხელიდან მაცლის,
რა სათქმელია წაგებული ომი, თუ ბრძოლა -
საკუთარ თავთან დაშორება ყოფილა მარცხი.

ალბათ, იმანაც დაგვიკარგა მოკვდავებს ფერი,
რომ ვეღარ ვამჩნევთ ერთმანეთს, ან თვალს და ყურს ვივსებთ,
ვინ იცის, იქნებ, თეთრი გედიც მრავალჯერ მღერის,
მაგრამ, რატომღაც, სიკვდილის წინ ესმით სხვებს მისი.

შუბლდაღარულო სიტყვის კაცო, გჩაგრა ცხოვრებამ,
თუმც ყველა ტკივილს მხურვალებით აჯობე ლოცვის,
და უკანასკნელ შთაგონებად, ერთ დიდ პოემად,
დაგრჩა იმედი ბედნიერი საქართველოსი.

ჰო,თე, ერთი წელი უკვე.
როგორი ჩემიანი მომიკვდა ძია იმო...

და ვგიჟდები ამ ლექსზე. ისე მიყვარს.


ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...

იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...

ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...

სულნათელო...
1 წელი გავიდა უკვე.

სამწუხაროა ასეთი პოეტის დაკარგვა...

ეხ:((( :((((


უფალმა ნათელში ამყოფოს მისი სპეტაკი სული!!!

მაშინ წავიდა, როცა საქართველოს ძალიან  სჭირდებოდა...
ალბათ ზეციურ საქართველოს უფრო სჭირდებოდა!

***
ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ :((((((((

ნუ მიატოვებ უფალო მის სულს, ამინ!

უფალმა დაგიმკვიდროთ სასუფეველი ცათა!!
დიდი მარტვილელი..

მშვიდობით, ძმაო!..
შეხვედრამდე!..

...
ცაში ირწევა დეკემბერი რულმორეული,
თიხის ქოთანზე გაჩნდა ბზარი. მიდგეს კუთხეში.
წევხართ ღიმილით, უტკივილოდ და ძველ რვეულში
უთქმელ სტრიქონებს ყელთან შავი მზე შეეხუთა.

ბოლო წერტილი დასმულია ბოლო სიტყვასთან,
ხელებს დაიკრეფთ გულთან, როგორც მინდვრის ყვავილებს,
ახლა ყინვები შუშებს ქარის შოლტებს ურტყამენ
და მერე ცივ და ბნელ დერეფნებს მიუყვებიან.

"რა ცოტა დღეა... რა მოკლეა წუთისოფელი..."
წევხართ მშვიდად და უტკივილოდ. გარეთ ღიმილით
თოვლის ლექსები შეიბნიეს ყელზე ფოთლებმა
და ქართან ერთად ბოლო გზაზე წაიყოლიეს...

როგორ  მაინც  მომიკვდით,ძია იმო,  როგორ  მაინც მომიკვდით...
როგორ  გატყუებდით,  რომ იცოცხლებდით...
იქნებ თქვენც  გვატყუებდით,  რომ  ჩვენი  გჯეროდათ...
მემახსოვრებით  ბოლომდე.

დავით შემოქმედელი


--------------------------------------------------------------------------------

იმედი ჯახუას გახსენება   

საქორთუოს გომორძგუა,
ჩემო, ჯიმა, სისხლცრემლდარდო,
სიყვარული ცრემლი თუა,
ცრემლიც უნდა სულში ბარდნო.

გამოწვდილი გულით თასი,
ბეღლის ჩრდილი ალმაცერი,
დოქით ღვინო, ცოტა პრასი,
დილა ცისკრით ანაცერი.

ჩავიმუხლე, მზე წაიქცა,
მომიშვირა მტერმა ბრანწი,
მტკივა, ჯიმა, კოდორის ცა,
ამიკივლა მტერმა თვალწინ.

გზას მოველი ეკლესიურს,
ეშმას დარჩეს ყველა ვერცხლი,
დაცლილ ამ სულს დეპრესიულს,
შემოუნთე შენი ცეცხლი.

უდებოშოდ გული გასკდა,
ვზივარ შენ წილ არყით ვთრები,
აგამღვრია? იმ შლეგ ახვარს
მივუნგრიოთ, ძმაო, ყბები.

მიწაზე ხომ მოვილიეთ,
ცაში გვრჩება სამოსახლო,
არც დავბერდეთ, არც სიკვდილმა
ვერ იანგლოს ჩვენთან ახლო.

სხვა ჩვენ წილს ვინ იმარხულებს,
ქარონიც რომ ყვირის! _ დროზე!
ნაინფარქტალს დავდებთ გულებს
პოეზიის სამსჯავროზე.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
...ჩვენი თაობის ჭრილობა გვიხმობს,
ხედავ?! სველ ნისლებს სული ელევა,
წამო გოდერძის საფლავზე, იმო,
ძმის სათუთ გულზე მოსაფერებლად.

იყო ომი და ავგულთ ზვაობა,
გულჩამარხული სარდაფში ხმაო,
ეს დაკარგული ჩემი თაობა,
რომელ ნანგრევში ვეძებო, ძმაო!

ნიშნიანიძე...ინანიშვილი...
წლები ნასიზმრალ ხილვებ-ველებად,
ჩვენაც იქ წავალთ ტკივილაშლილი,
მამების სულის მოსაფერებლად.

რამდენიც გინდა, ათასი შესვი...
ცაში ხმალს ლესავს სიტყვის კაფია,
ჩვენს თბილ საფლავებს შერჩება ლექსი,
ატირებული ეპიტაფია..

P.S. მაგრამ მზე ისევ ბარბაცებს სხვენზე,
მთვრალმა დღემ ნდომით გამოიხედა,
დავლევთ!.. ბევრ დიაცს ავამღვრევთ  ჩვენზე...
სიკვდილამდე შორს ჩემო, იმედა!..
                                    26 ივლისი.2009წელი

იმო ძიას მოსაგონრად


ძია, კაცობის ეტალონად დარჩები ჩვენში,
თაობებისთვის მისაბაძი ხარ მაგალითი!
თითქოს წარსული ხელმეორედ გაცოცხლდა შენში,
თვით ქართველს ცოტნეს სული გედგა, გული დავითის!
წახვედი... მაგრამ დაივანე იმათ გულებში,
ვისაც ეღირსა სიცოცხლეში შენი გაცნობა!
ჭყონდიდელივით შემოჰკარი ზარი ნუგეშის
და მთავარ მიზნად გაიხადე კაცურკაცობა!

იმო ძიას მოსაგონრად


ძია, კაცობის ეტალონად დარჩები ჩვენში,
თაობებისთვის მისაბაძი ხარ მაგალითი!
თითქოს წარსული ხელმეორედ გაცოცხლდა შენში,
თვით ქართველს ცოტნეს სული გედგა, გული დავითის.
წახვედი... მაგრამ დაივანე იმათ გულებში,
ვისაც ეღირსა სიცოცხლეში შენი გაცნობა!
ჭყონდიდელივით შემოჰკარი ზარი ნუგეშის
და მთავარ მიზნად გაიხადე კაცურკაცობა!

Beqa Axalaia
მიჯნა

იმო ძიას (იმედი ჯახუას მოსაგონარი)

სველ ჰორიზონტზე გაწვა დღისა და ღამის მიჯნა,
ცხრის ნახევარზე მეტი, არა, არ იყო მისხლით,
თმა - წვერ ჭაღარა კაცი რკინის ძელ - სკამზე იჯდა,
მე კი სურვილი მქონდა, დიდხანს მეცქირა მისთვის.

ვეღარ ვიხსენებ თარიღს. იჯდა ვითარცა მახვში,
ხდება ხანდახან, როცა ზიხარ, არაფერს ცდილობ,
მახსოვს მდუმარედ მჯდარი, ფაფარაშლილი მახსოვს,
როგორც (ქართულად) ლომი, როგორც (მეგრულად) ჯილო...

მახსოვს საღამო. ვერა. პარკი ნახატი ტუშით,
ვხუმრობდით - "ძია იმოს წელთა სიმრავლე ვინ თქვა" -
სადღაც ქეიფის მერე, ზამთრის გამთოშავ სუსხში,
მკერდგაღეღილი, ჩვენთან ხულიგანივით იდგა...

- "შეზარხოშება გიჯობს, არც გადათრობა ვარგა, -
შეჟუჟუნება სჯობდა ძია იმედოს აზრით -
ახალაიას ბიჭო, მოგეხსენება კარგად,
ნაბახუსევზე მუზა, ზედ "იმაზე" რომ გაზის."

- "ჯერ არ ვაპირებ, მაგრამ ყველა იმქვეყნად წავალთ
და მე იქ ვიგრძნობ, როცა ჩემს მოსაგონარს იტყვით,
მეტი დავრჩები აქ რა, თქვენი უფროსი ძმა ვარ,
თუმცა ბიჭებო, ყველას ბაბუდ გეკუთვნით თითქმის..."

სველ ჰორიზონტზე გაწვა დღისა და ღამის მიჯნა,
ცხრის ნახევარზე მეტი, არა, არ იყო მისხლით,
თმა - წვერ ჭაღარა კაცი რკინის ძელ - სკამზე იჯდა,
მე კი სურვილი მქონდა, დიდხანს მეცქირა მისთვის.

უცებ ის კაცი... ხარბად მიწა თავისას ითხოვს,
რა მოვუხერხოთ ახლა ცრემლით ამღვრეულ თვალევს,
ვერ დაიტია ალბათ გულმა ამდენი სითბო,
რადგან უყვარდა ყველა გულის შიგნითა მხარეს!

უფალმა ნათელში ამყოფოს ამ საოცარი ადამიანის სული!

იმო ძია 

ივლისის ოცია დღეს,იუბილარი ვარ და  ბედნიერი კაცი,თან ერთ-ერთი ჩემი პირველი პოეზიის საღამოა და ვღელავ,სოლოლაკში,საღამოხანს ბარში.ჩემი ახლადგაცნობილი  მეგობარი სანდრო დგვარელი უნდა მედგეს  მხარში,რამდენიმე  დღის წინ რომ ტყუპებად გავეფიცეთ ერთმანეთს და მიხარია.საღამომდე ჩვეულებრივ სამსახურში ვარ.გული  და სული სხვაგან მაქვს,თვალებიც გაქცევაზე.ამაწრიალა იმო ძიას ტელეფონმა.
-ზედვაკელო,სადა ხარ ბიჭო?
-მოვდივარ,მოვდივარ,იმო ძია!
ვიცი მელოდება იმო ძია,თავისუფლების მეტროსთან და ისიც ვიცი, რომ დაპირებული ოცი ლიტრი შავი ღვინო უდგას  სადმე ჩრდილში.
ელბაქიძეზე  ვარ და ისევ რეკავს.
-მოვედი იმო ძია,მოვედი.
ოპერიდან ფეხით დავეშვი,პაპანაქებაა,სიცხე,ხვატია ქალაქში.ოფლს ვიწმენდ ისე მივუახლოვდი  მეტროს და დგას იმო ძია ძალიან,ძალაინ შავი,დიდი თვალებით და შემომყურებს.
-შენ გენაცვალე,ბიჭო,სანდრო სადაა?
-სანდროც მოვა იმო ძია,მალე.
ჩამეხვია,მაგრად ჩამიკრა და ხალხი გაჩერდა,გვიყურებენ,მკოცნის  იმო ძია და აქეთ- იქით იხედება,თითქოს ევედრება ხალხს,მოდით აქ,ყველა აქ მოდითო და მიკვირს.რა უნდა უთხრას ხალხს?
-წამო,ჩემი მეგობარი უნდა გაგაცნო.-მეუბნება.მერე მე მტოვებს და  პატარა ლეკვი მოყავს,-აი!-ბავშვივით უხარია,-დიდუბის პანთეონში მაჩუქეს ქალებმა,ბიჭია,ბიჭი!
ახლა კი ნაღდად  ყველა ჩვენ გვიყურებს.მთელი მოედანი.
სანდროც მოვიდა.
გახარებულია იმო ძია.
-ბიჭებოო,ბიჭებოო,უხ!-ტაშს უკრავს სიხარულით.
მეტროდან გვანჯი მანია ამოვიდა.
-ოხ,ბატონო გვანჯი!
შევატყვე არ ესიამოვნა  გვანჯის,მე ასე მომეჩვენა,გაქცევას შეეცადა.
იმო ძია  არ უშვებს,ექაჩება.განა სად მიდიხარ ასეთ ადგილას,წამოდი ნაღდი ქართველი ბიჭები გაგაცნო,ამათ ვენაცვალე და გვკოცნის  მე და სანს.ღრეს ამაზე მეტი არაფერი არ ხდება, გვანჯი, ამ ქალაქში,დაუჯერე იმო ძიას,დაუჯერე!
-მაპატიეთ,ძალიან  გთხოვთ,სხვა დროს იყოს,ძალიან მეჩქარება.
იმო ძია  ხელს უსიამოდ იქნევს,აღარ დამშვიდობებია:
-წამოდით შვილებო,წამოდით!
და მივყვებით  ფეხში,მივდივართ: წინ იმო ძია ლეკვით,უკან მე და სანდრო დგვარელი,და მიხარია მაგრად.
...........................................................................
გალაკტიონივით მიდიოდა იმო ძია ასათიანზე.
ერთი სურვილი მქონდა,რომ ვინმე ძალინ ახლობელს ვენახე ამ  ძალიან სხვანაირ კაცთან ერთად მიმავალი მე  უბრალოდ გიო ზედვაკელი...

ქართული სიტყვის ერთი ფხიზელი ღამისმთეველი დაგვაკლდა. მე მინდა გითხრათ სამძიმარი...

ხუთჯერ თორმეტი მოვიყარე წლები უბირად
და თუ რამ დამრჩა,  შემოგწირავ იმ ორ პარასკეს
ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...
შენსკენ ვილტვოდი მე უფალო, შენსკენ აქამდეც...
და ამ მოკლე გზის მჯერა -
უფრო მალე გავივლი...
იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...


:( :( :(

:) მეტკინა...მართალი ადამიანი იყო...სტკიოდა გულით...წერდა გულით...გულით...
ნათელში იყოს მისი სული...

საიტზე ბოლო ვიზიტის დრო: 19 დეკემბერი, 2011 05:30:59..................:(

ღმერთმა ნათელში ამყოფოს ამ გულსუფთა კაცის სული! ძალიან დამწყდა გული, ერთი კარგი პოეტი დააკლდა აქაურობას...
"იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს"... არის რაღაც წინასწარმეტყველური ამ ფრაზაში...
რა ნაადრევად მოვიდა მისი დაისი...

ძალიან მიყვარხართ.

ნაადრევი დაისებისა   

ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...
თითქოს სიცოცხლე მოკლდება და გულიც ღონდება
ცრემლნარევ ლოცვით რომ ასცქერის ცას მობარბაცეს...

შენ შორს ხარ ამ დროს და სულს აზის მარტო დარჩენის
მარადისი და უკურნელი შიშის ბაცილა...
და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ
თუმც ხშირად მიჭირს, მაგრამ ახლა სხვა არს ეს გვემა...
ჩემს წყლულსატკივართ მადლი შენი გადმოათოვე
და მრავალნაგვემს სანატრელი შვება მაგემე...
მაქვს უამრავი სავედრები და სათხოვარი,
ოღონდაც ვშიშობ გაგაბეზრო და შენც იწყინო
ვარ ერთი მწირი მწირთაგანი და უპოვარი
და შენს წინ მორთხმულს,
მე ჯერ ლოცვაც არ დამიწყია...
ხუთჯერ თორმეტი მოვიყარე წლები უბირად
და თუ რამ დამრჩა,  შემოგწირავ იმ ორ პარასკეს
ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...
შენსკენ ვილტვოდი მე უფალო, შენსკენ აქამდეც...
და ამ მოკლე გზის მჯერა -
უფრო მალე გავივლი...
იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...

ვწუხვარ
ღმერთმა ნათელში ამყოფოს თქვენი სული!

<3 (: : ( :|

ნაადრევი დაისებისა

ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...
თითქოს სიცოცხლე მოკლდება და გულიც ღონდება
ცრემლნარევ ლოცვით რომ ასცქერის ცას მობარბაცეს...

შენ შორს ხარ ამ დროს და სულს აზის მარტო დარჩენის
მარადისი და უკურნელი შიშის ბაცილა...
და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ
თუმც ხშირად მიჭირს, მაგრამ ახლა სხვა არს ეს გვემა...
ჩემს წყლულსატკივართ მადლი შენი გადმოათოვე
და მრავალნაგვემს სანატრელი შვება მაგემე...
მაქვს უამრავი სავედრები და სათხოვარი,
ოღონდაც ვშიშობ გაგაბეზრო და შენც იწყინო
ვარ ერთი მწირი მწირთაგანი და უპოვარი
და შენს წინ მორთხმულს,
მე ჯერ ლოცვაც არ დამიწყია...
ხუთჯერ თორმეტი მოვიყარე წლები უბირად
და თუ რამ დამრჩა,  შემოგწირავ იმ ორ პარასკეს
ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...
შენსკენ ვილტვოდი მე უფალო, შენსკენ აქამდეც...
და ამ მოკლე გზის მჯერა -
უფრო მალე გავივლი...
იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...

ნაადრევი დაისებისა   

ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...
თითქოს სიცოცხლე მოკლდება და გულიც ღონდება
ცრემლნარევ ლოცვით რომ ასცქერის ცას მობარბაცეს...

შენ შორს ხარ ამ დროს და სულს აზის მარტო დარჩენის
მარადისი და უკურნელი შიშის ბაცილა...
და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ
თუმც ხშირად მიჭირს, მაგრამ ახლა სხვა არს ეს გვემა...
ჩემს წყლულსატკივართ მადლი შენი გადმოათოვე
და მრავალნაგვემს სანატრელი შვება მაგემე...
მაქვს უამრავი სავედრები და სათხოვარი,
ოღონდაც ვშიშობ გაგაბეზრო და შენც იწყინო
ვარ ერთი მწირი მწირთაგანი და უპოვარი
და შენს წინ მორთხმულს,
მე ჯერ ლოცვაც არ დამიწყია...
ხუთჯერ თორმეტი მოვიყარე წლები უბირად
და თუ რამ დამრჩა,  შემოგწირავ იმ ორ პარასკეს
ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...
შენსკენ ვილტვოდი მე უფალო, შენსკენ აქამდეც...
და ამ მოკლე გზის მჯერა -
უფრო მალე გავივლი...
იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...

ამინ!
მთელი ცხოვრება ვიამაყებ, თქვენ რომ გიცნობდით.
ქართველობით ვიამაყებ თქვენ გამო...
უფალმა მიიბაროს თქვენი ნათელი სული!
ყოველი თქვენი ლექსი თქვენივე გულისცემაა და ის სამარადისოდ გაგრძელდება.

ნაადრევი დაისებისა   

ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...
თითქოს სიცოცხლე მოკლდება და გულიც ღონდება
ცრემლნარევ ლოცვით რომ ასცქერის ცას მობარბაცეს...

შენ შორს ხარ ამ დროს და სულს აზის მარტო დარჩენის
მარადისი და უკურნელი შიშის ბაცილა...
და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ
თუმც ხშირად მიჭირს, მაგრამ ახლა სხვა არს ეს გვემა...
ჩემს წყლულსატკივართ მადლი შენი გადმოათოვე
და მრავალნაგვემს სანატრელი შვება მაგემე...
მაქვს უამრავი სავედრები და სათხოვარი,
ოღონდაც ვშიშობ გაგაბეზრო და შენც იწყინო
ვარ ერთი მწირი მწირთაგანი და უპოვარი
და შენს წინ მორთხმულს,
მე ჯერ ლოცვაც არ დამიწყია...
ხუთჯერ თორმეტი მოვიყარე წლები უბირად
და თუ რამ დამრჩა,  შემოგწირავ იმ ორ პარასკეს
ჩემს ქოხმახს შენმა ანგელოზმა გადაუფრინა
და მსწრაფლ განათდა წამით, ჩემი მოკლე შარაგზა...
შენსკენ ვილტვოდი მე უფალო, შენსკენ აქამდეც...
და ამ მოკლე გზის მჯერა -
უფრო მალე გავივლი...
იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი...

საით, დროო. ტიალო, საით???

დღეს იმო ჯახუა გარდაცვლილა!

ძალიან, ძალიან, ძალიან დამწყდა გული!

ღმერთმა ნათელში გამყოფოს, იმო!

8. ნათელში იყოს თქვენი სული იმო ბატონო.სამწუხაროა ეს თქვენი ბოლო ლექსი რომ არის აქ.  ??????????????????????

ნათელში იყოს თქვენი სული იმო ბატონო.სამწუხაროა ეს თქვენი ბოლო ლექსი რომ არის აქ.
მოგვენატრებით.

ხანდახან ისე ნაადრევად საღამოვდება,
მზე ზოგჯერ ისე უზრუნველად წაიზარმაცებს...
თითქოს სიცოცხლე მოკლდება და გულიც ღონდება
ცრემლნარევ ლოცვით რომ ასცქერის ცას მობარბაცეს...

შენ შორს ხარ ამ დროს და სულს აზის მარტო დარჩენის
მარადისი და უკურნელი შიშის ბაცილა...
და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ

მომეწონა ,იმო,ძია !

55555!

და ამ დროს ვფიქრობ - რომ ვედრებას ჩემსას უჩემოდ
საყდრიდან მწუხრის ანგელოზი გამოაცილებს...

ნუ მიმატოვებ მე, უფალო, ნუ მიმატოვებ...
გულის ლოცვაა, უფალი გისმენთ! იმედია, ეს განწყობა, სევდიანი, მალე სასიკეთოდ შეგეცვლებათ...
ბარბარობას გილოცავთ, გფარავდეთ და შეგეწიოთ! 

ავტორი: იმედი ჯახუა
ჟანრი: პოეზია
ჩემი შეფასება: 5

0

"იქ, გზის დასასრულს სანთლის მცირე ალი ფარფატებს
და მცირე ჯვარქვეშ
შეყუჟული
მინდვრის ყვავილი.."

მშვიდი და სევდიანი განწყობაა!
ბარბარობას გილოცავთ!

გფარავდეთ ქრისტეს ჯვარი, გილოცავთ ბარბარობას!