როგორც ნაციხარს თაღლითი ძმები,
როგორც ნაომარს სანგრის ბიჭები, 
მე მენატრება განვლილი წლები,
რომელნიც წუხილს თუ მანიჭებენ.

წლები, რომლებსაც ნაფეხურები
ჩემი ატყვია გაცრეცილ დაღად,
ძველი ცოდვები, როგორც მდგმურები,
ჩასახლებულან ჩემს სულში ნაღმად.

მთელი ცხოვრება რომ გავურბოდი
და  დღესაც ვცდილობ, იქნებ გავექცე,
მეფობს სიცრუე_ჩემი საბედო
და გარეწრებთან იყოფს სარეცელს

გიჟის ხალათში დაჩეჩქვილ ხელებს
ვმალავ და ბედი არაფრად მაგდებს.
სანამ გამისკდი და  ჩამასველე,
გულო, დროებით ცივ ქვაზე დაგდებ.