ისეთი ლამაზები ვერ გამოვიდა, სოფელში , შეშის ღუმელში რომ ცხვებოდა, თავებიც არა აქვს ისეთი კოხტა და დაბრაწული, მაგრამ მაინც ტრიალებს მადისაღმძვრელი სურნელი და მოზრდილ თეფშზე დადებული რამდენიმე საშობაო ღვეზელი პატარა, ცივ, ნესტიან ოთახს თითქოს ათბობს და კიდეც ანათებს.
მარიამი პაწაწინა სარკმელთანაა განაბული,გამვლელთა ნაბიჯებს უყურებს და ცდილობს, შორიდან მაინც მოჰკრას ყური სანატრელ "ალილოს".
-არ მოვლენ! -ამბობს სევდიანად.- ეს სოფელი არაა და აქ არ დადიან შობის მახარობლები...
- ჯერ არ იციან მარიამ, აქ რომ ვცხოვრობთ, გაიგებენ და მოვლენ..ალბათ - ამშვიდებს დედა.
- სხვები რომ ცხოვრობენ, ეს ხომ იციან? მაგრამ არავისთან მისულან. მთელი დღეა ვუსმენ, შენ რომ წასული იყავი, მაშინაც ვუსმენდი, საერთოდ არავის უმღერია "ჰაი, ჰაი, ჰაი, ალილოო" - წაიღიღინა, მაგრამ, უცებვე გაჩუმდა.
იცის დედამ , როგორ უყვარს მარიამს მეალილოეები. სოფელში ადრიანად იწყებდა მათ დასახვედრად მზადებას: ხურდა ფულს აგროვებდა, კანფეტებს გადაინახავდა, ვაშლისა და მანდარინის პატარ-პატარა გორებს დგამდა, ყველასთვის რომ თანაბრად ეწილადებინა საშობაო ნობათი. შორიდანვე მოჰკრავდა ყურს შობის პატარა მახარობელთა შეუწყობელ ხმებს და სიხარულისგან ციბრუტივით დაბზრიალდებოდა -მოდიან, მოდიანო...
გვიან ღამით, როცა სოფლის ორღობეებში სიჩუმე დაისადგურებდა, ფანჯარაზე სანთელს აანთებდნენ, დედა ყველაზე დიდ და  ლამაზ ღვეზელს წელზე სამჯერ შემოატარებდა და ამბობდა: "ღმერთო, სული მთელი, გული მთელი, ტანი მთელი მიეცი ჩემს გოგონასო". მერე, სანამ ჩაეძინებოდა, თვითონაც ჩუმად იმეორებდა "სული მთელი, გული მთელი, ტანი მთელი...ღმერთო..." დილით,  დიდ სინზე დახვავებული უამრავი ღვეზელიდან ერთს აიღებდა და...
-დედაა, მამააა...ისევ მე შემხვდააა!!!!- მეზობლებსაც ესმოდათ გახარებული ბავშვის ყვირილი, რომელმაც კიდევ ერთხელ აღმოაჩინა საშობაო ღვეზელში ჩამალული "ოქროს" ფული. პატარა კი არის მარიამი, მაგრამ მაინც იცის,ვისაც ღვეზელში ფული შეხვდება, ის იმ წელს ყველაზე ბედნიერი იქნება. შარშანაც მარიამს შეხვდა, მაგრამ უკვე ეჭვი ეპარება , რომ იმ ფულს ბედნიერება მოჰქონდეს. აღარ არის მარიამი ბედნიერი, იმიტომ, რომ ახლა ის და დედა მარტო არიან, დიდი ქალაქის პატარა ქუჩის ციცქნა ოთახში შეყუჟულები. მთელ დღეებს მარტო ატარებს, იმიტომ, რომ დედა მუშაობს, იმიტომ, რომ მარიამი "დიდი და ჭკვიანი გოგოა" და მისი მარტო დატოვება შეიძლება. ეზოშიც კი არ გავა. მხოლოდ სარკმლიდან იყურება, საიდანაც გამვლელთა ფეხების მეტი არაფერი ჩანს...
თუმცა, რამდენიმე დღეა , ქუჩის კუთხეში, პირდაპირ ქვაფენილზე, ერთი მოხუცი ზის ხოლმე, წინ რკინის ჯამი უდგას. ძალიან იშვიათად, ჯამში ჩაგდებული ხურდის წკრიალიც ესმის მარიამს, სულ უნდა, დედა რომ მოვა, თხოვოს, ჩვენც ავუწკრიალოთ ჯამი მოხუცსო, მაგრამ დედა ისე გვიან მოდის, რომ ბაბუ იქ უკვე აღარაა. დღეს ადრე მოვიდა , ღვეზლები უნდა დაეცხო და იმიტომ. ბაბუ ჯერაც აქაა.
მარიამი ისევ სმენადაა ქცეული, მაინც აქვს იმედი, რომ შობის მახარობლები გამოჩნდებიან.  დედას ეცოდება მარიამი, მაგრამ უცებ გაუელვა " ხურდად ქცეული სამი ლარი დამეზოგა"...
გოგონა ღვეზელებიან თეფშს დასცქერის. დედიკოს ერთი ეშმაკობის შესახებ კარგა ხანია იცის მარიამმა: "ოქროს" ფულიან ღვეზელზე თითქმის შეუმჩნევლად, ჯვარია გამოსახული.
ჭურჭლის რეცხვაში გართულ დედას, არც გაუგია, როგორ გაიხურა გოგონამ კარი.
მარიამმა უცებ გადაჭრა ქუჩა, მოხუცთან მიირბინა, ხელში თბილი ღვეზელი ჩაუდო , წაუჩურჩულა -"ქრისტე იშვა ბეთლემსაო..." და ისევ სახლისკენ გაიქცა.
მოხუცმა ფრთხილად გადატეხა სურნელოვანი ღვეზელი..."ოქროს" ფული ქვაფენილზე აწკრიალდა.