– მოგივიდა? – მკითხა ჯონიმ მოჩვენებითი სიმშვიდით და პურის მორდილ ნაჭერს  კარაქის თხელი ფენა გადაუსვა. რაც თავი მის ცოლად მახსოვს, მე ამ კითხვას მისვამს, პურს - კარაქს. მერე კარაქიან პურს თაფლსაც ამატებს და ყველის ორ  ნაჭერთან ერთად მადიანად მიირთმევს.
– არა. –¬ვუპასუხე და ბოლო წვეთამდე ამოხაპული ყავის ფერადი ფინჯნიდან ,,მოვსვი”. საერთოდ, არ მიყვარს ვინმეს მოტყუება, მაგრამ ზოგჯერ მიწევს. დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრა აქვს, არ მინდა დილიდან განწყობა გავუფუჭო.
სიმართლე რომ ვთქვა, ყელში მაქვს ამოსული ეს ფერადი ფინჯნები, უფერული ცხოვრება, ერთფეროვანი საუზმეები,  ნაცრისფერი დღეები, ჩემი თვიურები, ყოველთვიური კითხვები და ა.შ. მაგრამ არ ვიმჩნევ.
– იქნებ არც მოგივიდეს. – მითხრა და პურიდან გადმოწვეთილ თაფლს ენის წვერი მიუშვირა. თაფლისა თუ თაფლივით ტკბილი ტყუილის დაგემოვნებამ თვალები გაუნათა.
არ მომწონს ჯონი საუზმობისას. ხელში კარაქიანი პური, ფეხზე დათბილული ჩუსტები... მაღიზიანებს მისი ,,საშინაო სათვალე”, როგორც თვითონ ეძახის. დიდი მინები, შავი, უბრალო ჩარჩო... ვუყურებ და ჩემი ოროსანი კლასელი იგორა მახსენდება. არადა არათუ სკოლა, ინსტიტუტიც ხუთებზე დაამთავრა ჯონიმ. კურსელებმა ,,ტვინიკოსი ბუ” შეარქვეს (კლასელებმა თავის დროზე მხოლოდ  ,,სათვალიანი ბოჩოლა” გაიმეტეს). დიპლომო აიღო თუ არა, კერძო ფირმაში ,,ოქროს ვერძი” დაიწყო მუშაობა. მისი კურდღლისტუჩიანი უფროსი მალე დარწმუნდა,  რომ ჯონი ვირივით მშრომელი და ძაღლივით ერთგულია...
დაწინაურებულმა ჯონიმ მალე ლომის გერბიან ბანკში სოლიდური ანგარიშის გახსნაც მოახერხა და შველივით ქალის ,,მოხსნაც”, ანუ გაბედნიერება, როგორც ამბობენ. თუმცა, ხალხს რომ უსმინო, ჯონიმ კი არა, თვითონ მოვახერხე თავის გაბედნიერება ჯონის გამოჭერით.
– მთელი დღე წინაა, ჯოკო, ჯერ იმედის კოშკის აგება არ ღირს. – თავს ძალა დავატანე, გავუღიმე. ლუკმით ლოყაგამობერილ, თაფლის ქილაზე მიჩერებულ ჯონის სათვალის ლინზებს მიღმა თაფლისფერი თვალები უბრწყინავდა. მე ცისფერლინზამორგებული მზერა ცისკენ მივმართე, თვალი მოვარიდე.
ეს „ჯოკო” ძალიან სულელურად ჟღერს. ზუსტად ისე, როგორც თვითონ ჯონი გამოიყურება საუზმობისას. მაგრამ ვიცი, რომ სიამოვნებს და მეც დაუზარელად ვიმეორებ: „დღეს დაგაგვიანდება, ჯოკო?” „ჩახოხბილი გაგიცხელო, ჯოკო?” „დედაშენს გულის ფრიალმა გაუარა, ჯოკო?”
ჯონისთვის ჯოკოს დაძახების პატივი მხოლოდ მე მაქვს. სამსახურში, ბატონო ჯონ! – ასე მიმართავენ ქვეშევრდომები და ალბათ ჩემსავით თვლიან, რომ ეს „ბატონო ჯონ” სულელურად ჟღერს, მაგრამ იციან, რომ სიამოვნებს და...
მშობლიურ სოფელში ჩასული ჯონი ყველასთვის  ,,ჯო“-ა. თუმცა, იქ ყველას ,,ჯო“-ს ეძახიან, ჯონისაც, მიშაც და გრიშასაც...
– რა საინტერესოა!.. ხედავ? – მობილურის ეკრანი ცხვირთან მომიტანა ჯონიმ.
– გააჩნია რაზე მეკითხები... - ცხიმიანი თითის ანაბეჭდი ეკრანზე ¬- მხოლოდ ამის გარჩევა შევძელი, შორსმხედველი ვარ.
– ნახე, რიცხვიც თერთმეტია, თვეც და წელიც. ენერგეტიკულ შკალაში ერთიანს პირველი ადგილი უჭირავს და მზეს ეკუთვნის. ენერგეტიკულად ყველაზე მძლავრია. ასეთი თარიღი მხოლოდ ასი წლის შემდეგ განმეორდება. ხვდები ეს რას ნიშნავს? დღეს დიდი დღეა, დიდი!
  ჯონი ციფრებს აღმერთებს. მისთვის ყველაფერი საინტერესო ციფრებთან ასოცირდება. ის საციფრეთის მკვიდრია, მე – სასიტყვეთის. მოკლედ, ტექნიკურ-ჰუმანიტარული წყვილი ვართ.
,,მთავარი ციფრებია. პითაგორა თვლიდა, რომ სამყაროს ენა მათემატიკაა.  მართლაც, თუ დაუკვირდები, ციფრებში გასაოცარ კანონზომიერებას დაინახავ. ყოველი ციფრი მნიშვნელოვანი ინფორმაციის მატარებელია. მთავარია მათი გაშიფრვა, წაკითხვა შეძლო.“ – თავის ფილოსოფია აქვს. ხომ ვთქვი, ციფრებს აღმერთებს. სხვების ქმრებისგან განსხვავებით, ზუსტად იცის ჩემი სიმაღლე (თვითონ გამზომა), ბეჭდის ზომა (ბიცოლამისთან, ოქროს ბირჟის თანამშრომელთან მიმიყვანა ,,დიაგნოზის დასასმელად”), ასევე ლიფისა და ფეხსაცმლის ზომები (ესენი თვითონ ვიცოდი და მენდო სიტყვაზე). რაც მთავარია, ჯონისვე ეკუთვნის ჩემს ორ თვიურ ციკლს შორის დღეთა ზუსტი რაოდენობის განსაზღვრის საავტორო უფლებაც. ჰოდა ასე, ამ ოცდარვადღიანი ციკლის 28-ე დღეს ყოველთვ(ე)ის გულისფანცქალით ელოდება და იმედს არ კარგავს, რომ ერთხელაც იქნება, არ მომივა. როდესმე ხომ უნდა დავორსულდე, არა?! 
– წავედი. – ამბობს და ბოლო ლუკმას ღეჭავს, თან საათზე იყურება. ბევრჯერ ნანახი ფილმივით, წინასწარ ვიცი მომდევნო კადრები: ახლა თავს გააქნევს და ,,ნწ, ნწ, ვაგვიანებ!” - აღმოხდება. მერე მაკოცებს და მეტყვის: ,,მსიამოვნებს, ჩემი კოცნისგან სუნთქვა რომ გეკვრის.” მე, რა თქმა უნდა, არც დღეს ავუხსნი, რომ სუნთქვას მისი კოცნით მოგვრილი სიამე კი არა, კარაქის უსიამოვნო სუნი მიკრავს...
ფანჯრიდან ნიშნობის ბეჭდიან ხელს დავუქნევ და მანქანაში ჩაჯდება თუ არა, აბაზანისკენ გავიქცევი ტუჩების მოსაბანად.
– წავედი. – ფიქრებიდან მარკვევს ჯონის ხმა. გასასვლელად გამზადებული შემოსასვლელში დგას. არ მაკოცა, თუ ფიქრებში გართულმა ვერ ვიგრძენი?
– ესეც ასე... – მოოქროვილ სათვალეს ირგებს. ეს საგარეოა. ასეთი – სოლიდურსათვალიანი და გაპრიალებულფეხსაცმლიანი უკვე მომწონს. გაცილებით სიმპათიურად გამოიყურება, ვიდრე საუზმობისას. თანაც პირიდან უკვე ბლენდ-ა-მედის სურნელს აფრქვევს.
– თუ მოგივა, ან არ მოგივა, შემატყობინე.
– მოსვლა-არმოსვლა, საკითხავი აი ეს არის... – ვუღიმი  და პიჯაკიდან არარსებულ თმის ღერს ვაცლი.

აღარ შემიძლია ამდენი ,,მოგივიდას” მოსმენა!  დაქორწინებიდან ზუსტად ერთი წლის გასვლის შემდეგ (შეგნებულად არ ვამბობ წლისთავს, წლისთავები გარდაცვლილთა ერთადერთი უპირატესობა მგონია), ჯონიმ კარაქიანი  პური ჩაკბიჩა, დიდხანს ღეჭა, გადაყლაპა და თქვა:
– კარგი იქნებოდა, შვილი გვყოლოდა.
– გვეყოლება. – თვალი დიდი სიფრთხილით ჩავუკარი (იმ დღეს ცხოვრებაში პირველად მოვირგე ფერადი ლინზები) და ვაკოცე. გასაკვირია, მაშინ რატომ არ ჰქონდა მის ტუჩებს კარაქის სუნი?..
- მაისში არ უნდა დავქორწინებულიყავით, ხომ გეუბნებოდი, დავითარსებით-მეთქი. რატომ არ დამიჯერე? სულ ჯოკოს ბრალია... – წამწამები ავაფახულე და კოცნის მოლოდინში ტუჩები საყვარლად გამოვბზიკე.
– ეგ რა შუაშია. –შუბლი შეჭმუხნა ჯონიმ. - ,,მაისი” სიტყვაა და სხვა არაფერი. მთავარი რიცხვებია. ჩვენ 05.05.05-ში დავქორწინდით. ამან, წესით ბედნიერება უნდა მოგვიტანოს.
მას შემდეგ, ყოველთვე, ბოლო ციკლიდან 28-ე დღეს, საუზმობისას, კარაქიანი პურის პირველივე ლუკმის გადაყლაპვის შემდეგ მეკითხება:
– მოგივიდა?
განსაკუთრებული მოლოდინი ,,განსაკუთრებულ დღეებში” აღებეჭდება ხოლმე. მაგალითად 07.07.07 რომ გათენდა, დარწმუნებული იყო,  ჩემი ბოლო ციკლიდან 28-ე დღის ამ თარიღზე დამთხვევაში განგების ხელი ერია.
- სამ შვიდიანს ყოველთვის ბედიერება მოქვს. - სათვალის მინებს კმაყოფილმა დააორთქლა და ხელსახოცით გააპრიალა.
,,მხოლოდ მაშინ, როცა სათამაშო ავტომატის ეკრანზე დაგიჯდება.“ - გავიფიქრე. თქმით არაფერი მითქვამს. ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე. იმ დღიდან დამჩემდა. როცა რამეში არ ვეთანხმები, პასუხს გულში ვცემ. ხმამაღლა კი მხოლოდ კოცნას ვუგზავნი. ,,მპუ“ და მორჩა. ასე უფრო მარტივია ცხოვრება.
– შვიდიანი, საერთოდ, დიდ როლს თამაშობს ადამიანების ცხოვრებაში. - სათვალე გაიკეთა, ხელსახოცი ჯიბეში ჩაიდო და განაგრძო. - ჰარმონიის სიმბოლოს ეძახიან. ენერგეტიკულ შკალაში მეორე ადგილი 7-იანს უკავია. ახლა ძალიან მაგარ რაღაცას წაგიკითხავ, მომაწოდე ლეპტოპი... აჰა, აი: აშშ–ის პრეზიდენტ რონალდ რეიგანის ცხოვრებას ციფრი 7 განაგებდა. პრეზიდენტობამდე იგი 7 წელიწადი მაშველად მუშაობდა და 77 ადამიანი გადაარჩინა. კინოში რეიგანი პირველად 1937 წელს გადაიღეს, 1947 წელს კი მსახიობების გილდიის პრეზიდენტი გახდა. 1967 წელს რეიგანმა კალიფორნიის შტატის გუბერნატორის არჩევნებში გაიმარჯვა, ხოლო 1970 წელს მეორე ვადით აირჩიეს. ამერიკის პრეზიდენტის პოსტზე რესპუბლიკურმა პარტიამ მისი კანდიტატურა 17 ივლისს, ანუ მეშვიდე თვეს წამოაყენა. პრეზიდენტად არჩევიდან 70–ე დღეს ესროლეს, ტყვიამ მე–7 ნეკნს ჩაუარა და გადარჩა. პრეზიდენტის პოსტი 77 წლის ასაკში დატოვა.” საოცარია, არა?
ჩემს ,,მპუს“ არ დალოდებია, ლეპტოპს მიუბრუნდა.

მეშვიდე წელია, იმედს არ ვკარგავთ, მაგრამ ნანატრი ბედნიერება პირმშოს სახით, ჯერ არ გვწვევია. ჯონი თვლის, რომ ორივე ჯანმრთელები ვართ, უბრალოდ, განაყოფიერებისთვის ხელსაყრელი თარიღი უნდა გამოვთვალოთ, ვინმე მცოდნეს გამოვათვლევინოთ და პრობლემაც მოგვარდება. აუცილებლად მოგვარდება, რადგან:
- ციფრები ძალაა, მაგიაა!
მე სიტყვების მაგიურობის უფრო მჯერა. თუ მაინცდამაინც შამანობის იმედად ვართ, შელოცვა უფრო ეფექტური არაა, ვითომ?
- იქნებ, უბრალოდ, უფრო მეტჯერ, მეტი სიხშირით უნდა გვქონდეს ცოლ-ქმრული ურთიერთობა... - სიტყვა ,,სექსს“ არასდროს ახსენებს.
პირადად მე ამ საქმეში, ,,კალიჩესტვაზე” მნიშვნელოვანი ,,კაჩესტვა” მგონია. ხმამაღლა არაფერს ვამბობ. ხომ არ ვეტყვი: ,,ჯოკო, საყვარელო, რაოდენობის კი არა, ხარისხის გაუმჯობესებაზე უნდა იფიქრო. ორით მეტს და იმავეს, ერთი და ორმაგად ვნებიანი გდაუჯოკრავს.” საერთოდ, ჯონის არასდროს ვეკამათები. საკუთარი აზრის გამოთქმა რომც ვცადო, აუცილებლად შემაწყვეტინებს:
– როგორ არ გესმის, მთავარი ციფრებია...

ერთხელ სახლში თავის განუყრელი უბის წიგნაკი დარჩა. მე ჯერ დავიმახსოვრე, რომელ გვერდზე იყო გადაშლილი, მერე საგულდაგულოდ ვფურცლე პირველი გვერდიდან ბოლომდე და ისევ საწყის  მდგომარეობაში დავაბრუნე – რაღაც სულელური გამოთვლების გვერდზე გადაშლილი. ვითომ არც მივკარებივარ... ამდენი შევსებული ფურცელი და არაფერი საინტერესო... ასეთივე წიგნაკი მეც მაქვს, სიტყვებითაა სავსე. ვერც ერთ ციფრს ვერ იპოვი. თარიღსაც კი არ ვაწერ ჩანაწერებს.
,,ც.უ.” – თვალი გამექცა ჯონის წიგნაკისკენ. გვერდით თარიღია მიწერილი, ქვემოთ კი: ,,ხან 23.34-დან 23.56-მდე” რას უნდა ნიშნავდეს?
უცებ გონება გამინათდა და თვალთ დამიბნელდა: ჯონის მდივანი! ც-ინარი უ-რუშაძე! ჩემზე პატარამკერდიანი, ჩემზე დაბალი და ჩემზე მთელი ორი წლით უფროსი!
გასაგებია, რომ საღამოს ეჭვიანობის სცენები მოვაწყე. როგორც წესი და რიგია: ისტერიკით, ჩემოდნის ჩალაგების მცდელობით, ლოგინზე პირქვე დამხობითა და მე-ზიზ-ღებიიიის ძახილით.
ბოლოს გაირკვა, რომ ჯონის ენაზე ,,ც.უ” ცოლ-ქმრულ ურთიერთობას ნიშნავდა. ,,ხან” კი - ხანგრძლივობას.
– აი, ხომ გეუბნები, სიტყვები, ასოები არაფერია. ციფრები არასდროს გვატყუებენ, შეცდომაში არასდროს შევყავართ. – კიდევ ერთხელ ამიხსნა ჯონიმ.
ამ ამბამდე ჯონისგან მხოლოდ ციფრებზე მსჯელობის მოსმენა მესიკვდილებოდა. ამ ამბის შემდეგ კი წუთობრივად დაანგარიშებულ ,,ც.უ”-ზეც ამიცრუვდა გული.

მე ჯონის ვღალატობ. ეს რომ ჩემს ბავშვობის მეგობარ ლელიკოს ვუთხარი, კინაღამ სილა გამაწნა. ლელიკო დღიდან ჩემი ,,გაბედნიერებისა” თვლის, რომ მე ვარ ყველაზე უმადური ცოლი მსოფლიოს უმადურ ცოლებს შორის და ამავდროულად უბედნიერესი ქალი საქართველოში მცხოვრებ ბედნიერ ქალებს შორის. იმასაც ამბობს, რომ თუ არა ჩვენი საუკუნოვანი მეგობრობა, აუცილებლად შეშურდებოდა ჩემი.
– სახლი გაქვს, კარი გაქვს, ანგელოზივით ქმარი გყავს, მეტი რა გინდა?!.
ლელიკოს არასდროს უნახავს ჯონი საუზმობის დროს...
– ფულია და – პაჭკობით მოაქვს. ღმერთმა მოგცეთ, ვისაც თქვენი შეშურდეს...
ამ ,,ვისაც თქვენი შეშურდეს” ძალიან ხშირად მეუბნება, ოღონდ ფრაზას არასდროს ამთავრებს.
– აბა, ჩემი ქმარია კაცი?! მათხოვრისთვის ჩასაგდებ ფულსაც მე მთხოვს. კაცია ახლა ეგ?! ფუჰ! მე უნდა ვღალატობდე წესით მაგას, მაგრამ არ მიშვება სინდისი.
არადა, ძალიან საინტერესო ვინმეა უჩა. პოეტი. არანაირი საშინაო-საგარეო სათვალე და გარდასულ დღეთა წუთობრივი დაანგარიშება. მთელი სახლის კედლები ლექსებით აქვს აჭრელებული.
– მაინც სად იპოვე ჯონიზე უკეთესი კაცი? – არ ცხრება ლელიკო. ჩემი საქციელის მიუღებლობა, საიდუმლო ამბის დეტალების ინტერესი და საკუთარი უნიათობა (მე ორი მაგარი კაცი გამოვიჭირე, მან კი მხოლოდ ერთი პოეტი) თვალებს უმღვრევს.
– სასიტყვეთში. – ვთქვი თუ არა, მაშინვე ვინანე. სინდისის ქენჯნა ვიგრძენი - საკუთარ თავს საიდუმლო ვერ შევუნახე...
– უჰ, შენ რა გითხარი. – ცოტა არ იყოს, იმედგაცრუებულმა ,,ამოისუნთქა” ლელიკომ. – მეგონა მართლა ღალატობდი.
არადა მართლა ვღალატობ ჯონის. მერე რა, რომ არა მეზობელ უბანში (სადარბაზოში, კორპუსში), არამედ მეზობელ განზომილებაში. მესიტყვე – ის არსებობს, რეალურია. მართლა. ამის ახსნა ლელიკოსთვის ძალიან რთულია. უჩა, ალბათ, გაიგებდა...
როგორც კი ჯონი ,,ც.უ.” – ს მერე საათს დახედავს და გადაბრუნდება (ხვრინვა არასდროს ამოუშვია, ვერ დავაბრალებ), მე ძილ-ღვიძილში მესიტყვესთან გადავდივარ და ენით აუწერელ სიამოვნებას განვიცდი.

***
...არ მახსოვს, როგორ გამიცნო. ჩემმა წარმოსახვამ შექმნა, თუ უკვე შექმნილი ჩამისახლდა წარმოსახვაში.
მახსოვს, პირველივე სიტყვიდან მივენდე.
მან: ერთი სიტყვა (ის, პირველი) ჩამომიფშხვნა ა ს ო ბ გ ე რ ე ბ ა დ ხელისგულებზე და თანხმოვნები გადამირჩია ამოსაკენკად.
მე: ვკენკე და ვკენკე და არ მეყო.
  ვკენკე და ვკენკე და მომრჩა.
ძლიერი იყო. მთიდან ირემი თუ ჯიხვი მომიყვანა მხრებზე გადებული. რქები ჰქონდა ჩახვეული. რქები არაა, ქალო, ეს რა რქებიაო. შენი კითხვებია, ჩემი კითხვებიაო შენზე. აბა, ნახეო, კითხვის ნიშნებია, რქებს რა უგავთო ამათ.
არ მინდოდა ვნება შემმჩნეოდა, საჩვენებლად წარბი შევკარი და საკინძე შევიხსენი შეუმჩნევლად. ვინა ხარ, კაცო, აღარ იტყვი-მეთქი? მონადირე ხარ, მეთევზე ხარ, ვინ ხარ. მაცდურად გამიღიმა და ...ნახე რამდენი დამიგროვდაო - რქებზე.
არ მინდოდა ვნება შემმჩნეოდა, ცივად ვუთხარი:
- რა გინდა, მკითხე, პირუტყვს რადა სტანჯავ. რა გინდა მკითხე, კაცო, დაეხსენ ირემს. ირემია თუ ჯიხვია, რქები მეგონა ჩახვეული. მკითხე და დაეხსენ. მკითხე და გეტყვი, რა პირში წყალი ჩაგიგუბებია შენი ბადის სიტყვებივით.
  მკითხა და მკითხა და ვერ ვუთხარ.
  მკითხა და გაჩუმდა უცებ.
ერთ დღეს სისხამზე გამაღვიძა. თავის ვებერთელა, თბილი ხელები თმებზე შემახო. შევცდი, არ უნდა შევრხეულიყავ... შევირხიე და უკან დაიხია. თვალი მომარიდა. ბგერები გამომექცნენო შენთან. დამგესლავი რამე წყეული არ გეგონოს, არ შეშინდეო. თქვა და კარი გაიხურა ჩემს თმებზე დამჩნეული ხელით...
ამოვიოხრე. ძლივს-ძლივს ჩამეძინა. წყეული დამესიზმრა. გავიღვიძე - სისინი მესმის. სისინებს საბანში თუ ლეიბის ქვეშ. ბალიშ-თან, ბალიშ-ზე თუ ბალიშ-ში. ს და ს. ს-ს და ს-ს.
- მოდი, მესიტყვევ, მომეხმარე! კარს უკან იქნები, ვიცი. გველი რამ წყეული შემომძვრომია. გეძახი! გიხმობ!
მოვიდა, შემოიტანა ჩემი ნანატრი მხრები... საბანი გადამხადა. ერთ თვალზე ორივე ხელს იფარებს. მეორეთი ეძებს. დაფერთხა ზეწარი და დაფრთხა. ეს რამდენი გამომპარვიაო. ყველა ჩემი სისინა ბგერა აქ მოსულაო. მოკრიფა, პირში ჩაიყარა. მზერა გააპარა, ჩემი საწოლი თვალით გაზომა (კი, დაგვიტია მერე ორივენი)... მერე უხერხულად: ჩაი აგიდუღდა, მივალ, გამოვრთავო. გამოვრთავ, წავალ არ გიყურებო.
არა მაქვს-მეთქი ჩაიდანი, რა შიშინებს. არა მაქვს-მეთქი ჩაიდანი, რად მაშინებ?!
ეგენიც ჩემები იქნებიანო. სამზარეულოში გავიდა, ჩემი ნაპირალი თეფშ-კოვზიდან ამოკრიფა, მუჭში ჩაიყარა. აღარ დაუშიშინიათ.
კარი არ მიხურა, ისე გავიდა. სისინ-შიშინი გაუდის იმის გასვლას. გულის ბაგა-ბუგი - ჩემს დარჩენას.
  კაცო, დამიცადე, მეც მოვდივარ!
  კაცო, დამიცადე, გრჩები!
შენ კი არ მრჩები, მე ვრჩებიო შენთან. ჯერ ეს სიტყვები შემოატარა კარებში და მერე თვითონ შემოჰყვა.
...კი, დაგვიტია ორივენი.

***
ერთხელ ჯონიმ თავის 3 წლის დიშვილი მოიყვანა ჩვენთან უიქენდის, ანუ უქმეების ანუ შაბათ-კვირის გასატარებლად.
- ვაა, ვა! - შევეგებე კარში.
ბავშვს ვარლამი ჰქვია. ჯონის სანათესაოს უცნაური ტრადიაცია აქვს, ბავშვებს იშვიათ სახელებს არქმევენ და შემდეგ აღარ იციან როგორ გადააკეთონ. ვარლამს ჯონი ვარლოს ეძახის, ჩემი მული ვაკოს და დედამთილი ვარლიკოს. მე ვა შევარქვი, არცერთს რომ არ სწყენოდა.
ჰოდა, ფეხი შემოდგა თუ არა, როგორც თბილ და უშვილო, შესაბამისად ბავშვებზე გაგიჟებულ ბიცოლას შეეფერება, ყურებამდე გაღიმებული შევეგებე:
- ვაა, ვა! - თან შუბლზე ვაკოცე.
- ლურჯი ფანქარი და თეთრი ფურცელი! - სანამ შუბლს მოიწმენდდა და შეჭმუხნიდა, მანამდე მიბრძანა ვამ.
მივეცი.
ცოტა ხანში:
- დავხატე, დავდე და დავკარგე... - მოსთქვამდა ლურჯ ფანქარ, თეთრ ფურცელ და ჩვენთვის უცნობ ნახატდაკარგული ვა.
- ვააა... - ვუთანაგრძნობდი მე.
- რას აიჩემე ეს ,,ვააა-ვააა” - ბუზღუნებდა ჯონი.
სამივე ვეძებდით.
მე ვიპოვე. პაწაწინა ,,ვ” ასო ,,დაეხატა.”
- ვიპოვე! ასო დაუხატავს. - გავძახე ჯონის.
- როგორ თუ ასო დაუხატავს?! - რატომღაც განრისხდა ჯონი. უქმეებზე უქმად ჯდომას უქმად გაბრაზება სჯობია - ეს ჯონის დევიზია. - როგორი ასო?
- ჩვეულებრივი, ხმოვანი. - ,,ხმოვანი კი არა, თანხმოვანია” გულში შევუსწორე საკუთარ თავს.
- რაა?! გინდა თქვა, რომ პატარა ბავშვმა ფალოსი დახატა, თანაც მოლაპარაკე?! გადამრევ შენ მე!
სანამ მე სიტყვა ,,ფალოსის” მნიშვნელობას ვიხსენებდი, ჯონიმ ფურცელი გამომტაცა და დახედა.
- გადამრევ შენ მე! - გაიმეორა. - ასო კი არა, ციფრია!
- ასოა, მისი სახელის პირველი ა-სო. - დავმარცვლე თუ არა, მაშინვე გამახსენდა ,,ფალოსის” მნიშვნელობა. ,,სიტყვებს მატყუარა ბუნება აქვთ” - იქნებ მართალია ჯონი?
- ბავშვმა სამიანი დაწერა, მისი ასაკის აღმნიშვნელი ციფრი! - შორსმხედველ თვალებთან ახლოს მომიტანა ფურცელი.
- ჯონი ძია, არასწორად გიჭირავს ჩემი ნახატი. მომეცი... აი ასე უნდა გადმოატრიალო. - ვამ ასობგერა ,,ვ” გულაღმა ამოატრიალა. - ზღვას ვხატავ.
ფეხებაშვერილ ,,ვ”-ს ასეთივე ფეხებაშვერილი ,,ვ”-ები გადააბა. სამი ჰორიზონტალური მწკრივი ჩამოამწკრივა.
ზღვა იყო.
- ვაა! - შევაქე. ჯონიმ გაღიზიანებულმა გადმომხედა. მართლა რას ავიჩემე ეს ,,ვაა” ვაა...
იმ ღამით მეც და ჯონიმაც დამარცხებულებმა დავიძინეთ. უსიტყვოდ, უკოცნოდ და ვას ,,ვ”-ებისგან განსხვავებით - პირქვე.

***
...ერთადერთხელ გავიბუტეთ. ზღვის ნაპირთან ველოდი მდუმარედ, გაბუტულად. შორს, წყალზე ლივლივებდნენ ჩემთვის მოსახვევი ხელები, ჩემში ჩასახედი თვალები... წყლის ზედაპირიდან ორთქლდებოდნენ სიტყვები, ჩემთვის ვერთქმულები, შეკავებულები. მზესთან მიდიოდნენ და ჩემთან წვიმად მოსვლისთვის ემზადებოდნენ.
ველოდებოდი.
მან ნაპირთან მოაცურა ტივი და ჩემკენ ზურგით დაჯდა. მეთქი ბადეს კემსავს. კემსავს და ოხრავს. თურმე შემეშალა, არა კემსავს, თურმე არ შემშლია – ოხრავს. სიტყვებით სავსე ბადე მოუტანია და არჩევს. ფხებისგან არჩევს და ზღვის მარილს აცლის. არჩევს, რომ ყელი არ ჩამეკაწროს და არ დავიხრჩო მათი მოსმენისას. ერთი ბადე სავსე მოუტანია. შორისდებულებს ისევ ზღვაში ისვრის, შორს. სხვებს კი ფხებისგან მირჩევს. სიტყვებს ფხებისგან მირჩევს და ოხრავს.
  კაცო, ნუ ოხრავ, გული დამეწვა.
  ნუ ოხრავ, დამეწვა გული.

***

- მიყვარს ჩვენი სახლი. - ვუთხარი ჯონის ერთ საღამოს. - ზუსტად ასეთ სახლზე ვოცნებობდი ბავშვობაში. - საძინებელში შუქი ჩავაქრე და სურნელოვანი სანთლები ავანთე. თან ისე დავდექი, რომ სანთლის შუქს ჩემი პენუარშემოტმასნილი მკერდი მოექცია ყურადღების არეალში.
- და როგორია ჩვენი სახლი? - ჯერ სინათლე აანთო, მერე სანთლებს სული შეუბერა. - თავს მატკივებს ამის სუნი. რაში ყრი ფულს... ვინმეს აჩუქე. ლელიკოს, მაგალითად... რას ვამბობდი?.. ჰო, მაინც როგორია ჩვენი სახლი?
- როგორია და დიიიდი, მაგრამ მყუდრო. თბილი, ლამაზი, მშვიდი და კეკლუცი. - ვარსკვლავის ფორმის ჩამქრალ სანთელს ვარსკვლავებჩამქრალი თვალებით გავხედე. ჯონისთვის არ მითქვამს, რომ ამ სანთლებში, ლელიკოს, ჯონის ნაჩუქარი ძვირადღირებული სუნამო გავუცვალე.

საკუთარი იუბილეს მომდევნო დღეს ლელიკომ ატირებულმა დამირეკა:
- ვიცოდი, უჩა ფულს აგროვებდა ჩემი საჩუქრისთვის. ერთი სული მქონდა... - აქ ხმაურიანად მოიხოცა ცხვირი. - ხომ გახსოვს, ჭრელი შარფი რომ მაქვს, მეორადებში ნაყიდი... აი იმით ამიხვია თვალები, საძინებელში შემიყვანა. ჯერ ხომ რის ვაი-ვაგლახით, კბილებით ძლივს გახსნა თავის ჩაკვანძული და შარფს თვალი წაუვიდა... მომხსნა და რას ვხედავ: სავსეა ოთახი აყროლებული სანთლებით. თან ,,სიურპრიზ!” – გამოაცხადა. მეთქი გამოიტანს ახლა შენ რომ ჯონიმ გაჩუქა იმნაირ დუხს... სადაა-მეთქი სურპრიზი და რა იყო, არ მოგეწონაო?.. მაგ სანთლები დამანთებინა ღმერთმა მაგის კუბოზე ადრე და მალეეე!..
- არ გადამრიო, ამისთვის ტირი?!.. - ცოტა არ იყოს შემშურდა ლელიკოსი. გულწრფელად რომ ვთქვა, ეს პირველი შემთხვევა არ იყო, როცა მისი, როგორც რომანტიკოსის ცოლის, შემშურდა. - იდეა მაქვს: მოდი ქმრების საჩუქრები გავცვალოთ. ოღონდ ჯონისთან არ წამოგცდეს.
- ვაიმე, არ ხუმრობ?!. წამომცდეს კი არადა, თევზი ვარ, სამარე ვარ, მუნჯი ვარ და ჩაკეტილი ბოქლომი ვარ!.. აი მაგიტომ მიყვარხარ, რაა! - აქ წეღანდელზე ხმაურიანად მოიხოცა ცხვირი. - მოვხინკავ ახლა ამ აყროლე... არა, მთლად მასეც არაა, ისეთი ლამაზებია, გეფიცები... ჩავაწყობ ახლა კოხტად ოცდარვავე სანთელს ჩანთაში და მოვრბივარ.

- ,,მშვიდი და კეკლუცი სახლი.” - ხმის დაწვრილებით გამომაჯავრა ჯონიმ. კარგი რაა. ამ ბავშვურ აზროვნებას როდის უნდა შეეშვა? ამდენი ილაპარაკე და ფაქტობრივად, კითხვაზე პასუხი არ გაგიცია. რამდენჯერ აგიხსენი, სიტყვებს მატყუარა ბუნება აქვთ. რას ნიშნავს ლამაზი? ,,ლამაზი” პირობითი სიტყვაა. შენთვის ასეთია ლამაზი, სხვისთვის - ისეთი. ან ,,დიდი”. ეს ხომ ზოგადი განმარტებაა და ფაქტობრივად, ინფორმაციას არ იძლევა. ციფრები სულ სხვაა. კითხვებს არ გიტოვებს, ამომწურავ ინფორმაციას გაძლევს. მაგალითად: სამოთახიანი ბინა. მორჩა, ყველაფერი გასგებია! სამი ოთახი თავისთავად დიდს ნიშნავს.
,,და სამი ზომაც - დიდს...” - ჩემს ღრმა დეკოლტეს ჩავხედე, თან ღრმად ამოვიოხრე.
- კარგი, გვეყოფა, თემა შევცვალოთ... ჩვენი ახალი მეზობელი გაიცანი? როგორი ქალია? - ტანსაცმელი გაიხადა, მოშვებული ღიპი ორივე ხელით მოიფხანა. ჭიპს მარჯვნივ მსუბუქად და მარცხნივ - დაწითლებამდე. ცაციაა.
,,შეისუნთქოს მაინც... ეტყობა აღარ მეპრანჭება...” - კიდევ ერთხელ ამოვიოხრე.
- როგორი და 50 წლის. - უწყინარ კითხვაზე ნაწყენი ხმით ვუპასუხე და დემონსტრაციულად შევწექი საწოლში.
- კარგი რა ნუ ბავშვობ... - საბანი გადამხადა.
- რა, ამომწურავი ინფორმაცია არ იყო, ციფრების მბრძანებელო? - საბანი დავიფარე.
შუქი ჩააქრო. ჩამეხუტა და ყურთან მაკოცა. გახშირებულად სუნთქავდა. ჩემი ახალგაპარსული კანჭები მისი ბანჯგვლიანი ,,კლანჭებისგან” გავითავისუფლე.
ჯონიმ ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და:
- დიდად არც მე ვიწვოდი სურვილისგან. - მომასუნთქა.
ამოვისუნთქე.

...და საერთოდ, ბავშვობაში სულ სხვანაირ, წიგნის ფორმის სახლზე ვოცნებობდი.

...კედელს თითი შევახე. რბილდებოდა. ტბაში ჩაგდებული კენჭივით რგოლები გაიკეთა თითის გარშემო. ავმსუბუქდი. ყველა საზღვარი გალღვა. მე, მოღალატეს, ჩემი ერთგული მესიტყვე მიხმობდა...

***
...მზეზე დახლილ ქვიშაში ვიწექი. მაჯაზე ასხმულ ნიჟარის სამკაულს ვაჟღარუნებდი, თვალებს ვწკურავდი და ფეხის ცერით ქვიშას ვჩხაპნიდი. მიყურებდა. თითებივით ამაყოლ-ჩამაყოლა მზერა მთელ სხეულზე. თქმით კი სხვა რამ თქვა - ჩემს საჩუქრებს ხომ ინახავო? მიდი, მიდი, გამოიტანეო. კალათი მივუტანე და მის გვერდით ჩავიმუხლე. ოდნავ ვეხებოდი. ცეცხლის სითბო და აკაციის  სურნელი ასდიოდა ჰაერს მის გარშემო.
კალათის ღრიჭოებიდან თავები გადმოეკიდათ ნაჩუქარ სიტყვებს. ქვიშაზე წამოცალა. ნესტი კვამლივით ამოიზლაზნა კალათის ფსკერიდან. რა ხანია არ გამენიავებინა და აშმორებულიყო.
ნტ-ნტ-ნტ-ო, ამოიოხრა. ჩემი სახელი სულ დანესტილაო, მის ნაცვლად სხვა უნდა ჩავსვათო, ნაცვალსახელიო. ეჰ-ო, ვიცოდი ასე იქნებოდაო...
ადგა, მოვიდა, ქვიშა ტანიდან გადმომფერთხა, მუჭში დაიგროვა. მზე ჩამექცა სხეულში მისი ნათითურებიდან... ცუდი არ იფიქრო, ქვიშაში შერეულ თანდებულებს ვაგროვებო. ესენი ძალიან მიყვარანო. აიო, ზოგი შენ-ზე იყო მოწებებულიო, ზოგი შენ-თან ახლოს იწვაო, ზოგი შენს კან-ში ჩამჯდარაო, ზოგი კიდევ, ვინც შენ-გან შორს იყო, შენ-კენ მოიწევსო. აბა, როგორ არ მიყვარდნენ, როგორო...
შორისდებულები შორს დადო, დამაშორა. მზეზე გააშრო. თან რაღაცას ბუტბუტებდა. ლოცვა იყო, დალოცვა იყო, შელოცვა იყო, სიტყვების გაშრობის მოლოცვა იყო, თავისი სიტყვების ჩემთვის გადმოლოცვა იყო, რა იყო...
თოვლივით თეთრი მტვერი წამოვიდა. ირიბად, ლამაზად სცრიდა. გავინაბე და უცებ ქარი იყო, რა იყო, წუილით დამიბერა. პირდაპირ გულზე მიბერავდა.
რა ქარი, ქალო, სიტყვებიაო. ჩემი ნათქვამი სიტყვებიაო შენთვის. ირიბი ნათქვამი მოგწონდა, ვერ იცანიო. პირდაპირი გულზე გხვდება, მაინც ვერ ხვდებიო. მითხრა და წავიდა. მძიმე ტომარა გამოათრია თავის სახლიდან, ამათაც მზე მოენატრათო.
ვინ არიან, როგორი მძიმეებია-მეთქი. ჰო, მძიმეებიაო. მარტო მძიმეები არა, წერტილებიც არიანო. წამო-მეთქი დაისვენე, ცოდო ხარ. წამო, მეც შენთან შემოვალ, სახლს დაგილაგებ.
აი, სასვენ ნიშნებს ამოვალაგებ და მერე დავისვენებო.
სახლს არ ჰგავდა, დიდი წიგნი იყო. აგურისფერი ყდა ჰქონდა სახურავად. ავეჯის ნაცვლად სიტყვები ელაგა მიჯრით მიწყობილი.
ეს რა სახლია-მეთქი.
სახლია, მა რა არისო. სიტყვებს ვაშენებო. რასაც ააშენებ, სახლია, მა რა არისო. აიო... ააშენა. ლამაზი იყო, მაგრამ არ შევაქე, თანხმობა რომ არ გონებოდა.
მოდი, სახლს დაგილაგებ-მეთქი. შენ რა იცი ამის დალაგებაო, გამიღიმა. ჯერ შენობები უნდა იგრძნოო. თანწყობილები თაროსთან უნდა მიაწყოო. ქვეწყობილები - თაროს ქვემოთო.
ეს რანაირი აგიშენებია-მეთქი. თითით მივუთითე. როგორ ერთმანეთს ჩაგიხუტებია-მეთქი, კაცო?! - და გავწითლდი.
ეგენი შერწყმულები არიანო. თუ მარტოკები გინდა, აი მარტივებიც ავაშენეო.
აგე, ეს რა არის-მეთქი, მატყლსა სჩეჩავ, თოკსა ჰგრეხავ ამით თუ თითისტარია-მეთქი, საჩვენებელი თითით ვაჩვენე. ვართავო. ზედ სიტყვებს ვართავო. აგე, იმ ალაგას ზედსართავებს ვალაგებო.
წავალ, არაფერი მეწყინოს-მეთქი. მე რა უნდა გაწყენინოო?! კოცნა რომ დამიპირო-მეთქი. ან - რომ არ დამიპირო-მეთქი.
გამიღიმა და მიმიხუტა: რაღაც მინდა შენთვის გავაკეთოო. სულ მინდა შენთვის რაღაც გავაკეთოო. სულ შენთვის მინდა რაღაც გავაკეთოო. სულ მინდა გავაკეთო შენთვის რაღაცაო. მითხარი რა გავაკეთოო.
დაბარე და მარცვლები დათესე-მეთქი. ოღონდ ჯერ გაამზადე, ჯერ სიტყვები დამიმარცვლე-მეთქი. ამოვა, თავთავს გაიკეთებს. მერე მოდი-მეთქი, მოდი. საჯიშე თავთავი წამოიღე. აჰა ჩემი ხელისგულები-მეთქი. აჰა, ზედ დამაფშხვენი-მეთქი ა ს ო ბ გ ე რ ე ბ ა დ . სისინა და შიშინა გამოარჩიე. გამოარჩიე, ღრმად ჩამარხე. ისე ჩათესე, გვალვამ მოუსწროს. სიტყვის სეტყვამ მოუსწროს, ვერ ამოვიდნენ-მეთქი. აჰა-მეთქი ხელისგულები. ხუთ თითთან ხუთი ხმოვანი დამიმწკრივე...
***
- ბოდავ. - შემანჯღრია ჯონიმ. - ციფრებს აბოდებდი. - გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა. საყვარელთან წასწრებულივით წამოვხტი, საბანი თვალებამდე ავიფარე.
- დამშვიდდი, საბედნიეროდ მხოლოდ სიზმარი იყო. - თმები ამიჩეჩა.
,,საუბედუროდ” - ჩავუსწორე გონებაში და თმებიც გავისწორე.
- დღეს ადრე მიწევს გასვლა. შენი გაღვიძება ჩემს გეგმაში  არანაირად არ შედიოდა, მაგრამ ბორგავდი და... არ ადგე. ჩაის თვითონ ავიდუღებ.
ჩაი არ აუდუღებია, ,,მდუღარე” წერილი დაწერა, სმაილებიან საშაქრეს მიაყუდა, ქუდი დაიხურა და კარი გაიხურა.
,,როცა უძლიერესი ენერგეტიკის მატარებელი რიცხვებიც (1,7) უძლურია, უნდა მივხვდეთ, ჩვენს პრობლემას მოგვარება არ უწერია. ვეღარ შევძლებ, დღეს კიდევ ერთ დარტყმას გავუძლო. მივდივარ. მაპატიე.”
მოიცა, მოიცა... ,,როცა უძლიერესი ენერგეტიკის მატარებელი რიცხვებიც (1,7) უძლურია, ე.ი. ჩვენს პრობლემას მოგვარება არ უწერია. ვეღარ შევძლებ, დღეს კიდევ ერთ დარტყმას გავუძლო. მივდივარ. მაპატიე.”
ანუ?..
სახლის ტელეფონმა დაიწკარუნა. ვიცოდი, რომ დარეკავდა. ბოლო-ბოლო ჯონისაც ხომ აქვს უფლება, ცხოვრებაში ერთხელ მაინც გაიხუმროს? სულელური ტექსტი კი გამოსვლია. არადა, მიატოვო ცოლი - ეს ხომ უდიდესი შანსია უმაგრესი წერილის დასაწერად.
- ცუდი ხუმრობა იყო, კინაღამ დავიჯერე... - ვითომ-ვითომ გაბუტული ხმით გავეკეკლუცე და ყურმილის სადენი საჩვენებელ თითზე დავიხვიე.
- ხუმრობა, თავისთავად, კარგი რამაა, ამიტომ ,,ცუდი ხუმრობა” ცუდი ნათქვამია. ხუმრობა შესაძლოა იყოს უკბილო, იყოს წვერებიანი... მაგრამ არამც და არამც - ცუდი. ცუდი, შეიძლება ითქვას ამბავზე. როგორც ზოგადად, ასევე კონკრეტულ ამბავზე. მაგალითად იმაზე, რის სათქმელადაც დავრეკე.
მსჯელობას რომ თავი დავანებოთ, ხმაც არ ჰგავდა ჯონისას.
- უჩა ვარ... ლელიკოს ბარათი დამხვდა მეტად ორიგინალურ ადგილას. სადაც პირისფარეშნი... კი არადა... სადაც მეფენი ფეხით დადიან. ზედ კარიბჭეზე მიუსკოჩავს რუდუნებით. რადგან თავად არ მეყო გონიერება, ბარათის არსს ჩავწვდომოდი, ვიფიქრე შენ, როგორც დედოფალ ლელიკოს სიყრმის მეგობარს, უთუოდ ხელგეწიფებოდა ხელმწიფისდარი კაცის (იგივე ჩემი) გარკვევა როგორც ბარათის შინაარსში, ასევე...
- მე ჯერ ჩემს საშაქრეზე მიყუდებულ ბარათშიც ვერ გავრკვეულვარ, უჩა... - რატომღაც ხმა გავინაზე.
- ლოგიკურად, საშაქრეზე მიყუდებული წერილი უხვად ტკბილსიტყვიანი უნდა იყოს. ჩემი კი რაღაც ისეთია - მწკლარტე.
გამეღიმა.
- და რას გწერს?
- ოოო... მუდამ ხელგაშლილობით ცნობილმა ლელიკომ წერილის დაწერისას ერთობ იძუნწა. მხოლოდ ერთი სიტყვა: ,,მივდივარ” და ბოლოში სამი ძახილის ნიშანი. შესაძლოა, ოთხიც... მერე უნდა გადავთვალო ხელმეორედ...
- იქნებ, მანდვე, გზის გადაღმა გადავიდა მაღაზიაში, ვთქვათ პურზე. - ყურმილის ჩახვეული სადენი გავასწორე და ახლა ჩემი სწორი თმა დავიხვიე თითზე. ,,ვკეკლუცობ.” - გამიელვა გონებში.
- საინტერესო ვერსიაა... - ჩაეცინა უჩას. - მთავარია, მარილზე არ იყოს გასული, გაღმა... ვაი დედოფალ, ვაი დედოფალ, ვაი დედოფალ ტყემლების ბრალი... - თქვა და ყურმილი დაკიდა.
,,განა ღირს, ჯონისებრ კაცზე ნერვების შლა, როცა ქვეყნად უჩებიც არიან?” - ვკითხე საკუთარ თავს. პასუხს არ დავლოდებივარ, საძინებლიდან საათი გამოვიტანე, სანაგვე ვედროს დავუმიზნე და...
- არის! ორქულიანია.
დავმშვიდდი. კედლიდან კალენდარი ჩამოვხსენი, თაროდან თერმომეტრი და კალკულატორი გადმოვიღე. სამივეს სანაგვეში ჩავუძახე. ოღონდ შორიდან აღარ დამიმიზნებია. ჩატენვაც ხომ ორ ქულიანია?
- კისრამდე ციფრებში ხარ, ჯეკ! - დაბოხებული ხმით გავძახე ურნას.
მაცივრის კარი გამოვაღე. ცხელ გულზე კარაქის ცივი შეკვრა ავიღე და ისე, რომ არც მიმიხედავს, ,,ჯეკის” მიმართულებით მოვისროლე.
სავარაუდოდ, ავაცილე.

- ციფრები სამყაროს ენაა. - ჯონის სიტყვები გამახსენდა. კი, როგორ არა... ციფრები საკუთარ ცხვირს იქით ვერ იხედებიან. კალენდარი მხოლოდ დღევანდელ რიცხვს გიჩვენებს (სხვათა შორის, მიუხედავად სიტუაციისა, ,,ჯოკოს” კედლის კალენდრიდან ფურცლის ჩამოხევა არ დავიწყებია), საათი - დაბადებისთანავე გაწარსულებულ წამებს, ხოლო...
მობილურის ზარმა ფიქრის ძაფი გამიწყვიტა (ნერვები კარგა ხანია დაწყვეტილი მაქვს). ვიცი, ჯონი არ მირეკავს. მის ნომერზე სხვანაირი, წყვეტილი ზარი მიყენია. გული დამწყდა...
,,ლელიკო” ეწერა ეკრანს. უცებ ისე შორეულად მეჩვენა ეს სახელი... რა უნდა მითხრას ლე-ლი-კომ? რომ როგორც იქნა, უჩას დაშორდა, რომ წერილი სწორედ იქ დაუტოვა, სადაც უჩასნაირი კაცების ადგილია და ასეთი სისულელეები. იქნებ სულ სხვა რამის სათქმელად რეკავს? მაგალითად:
- იცი, აღმოვაჩინეთ, რომ ჯოკოს საშინაო სათვალე შენთან დარჩენია. შეგიძლია 15 წუთში სადარბაზოსთან ჩამოგვიტანო (მართლაც, განა საეჭვო არაა მათი სახლიდან წასვლის დღის დამთხვევა?)?
მესამე ვარიანტი არ მაქვს.
ნებისმიერ შემთხვევაში, პასუხის გაცემა არ ღირს.
ტელეფონი დადუმდა. არაა გამორიცხული, ახლა მისმა უციფრებულესობა ჯონიმ დამირეკოს და ვითომც არაფერი, ერთი უწყინარი კითხვა ამოთქვას:
- მოგივიდა (ნეტავ რა რეაქცია ექნებოდა პასუხის მოსმენის შემდეგ...)?
ან ჯონის დედა-დედოფალმა:
- შე სოფლიდან ჩამოთრეულო, ვერ შეიშნოვე ხომ ღმერთივით კაცი?! შე უშვილ-ძირო და უნიფხვო...
უცებ, მობილური, ისევე, როგორც სხვა ციფრიანი საგნები, სრულიად უსარგებლო ნივთად მეჩვენა.
გადასაგდებად ვერ გავიმეტე, მაგრამ გამოვრთე.

დაღამდა. საძინებელში შევედი. ოცდარვავე სანთელი ავანთე. ბოლო სანთელი ხელისგულზე დავიდე. ,,28-ეა” – გამეღიმა. იყო რაღაც კავშირი რიცხვებსა და ბედისწერას შორის...
- დავურეკო ჯონის? - მრჩეველი არავინ მყავდა და 28-ე სანთლის ალს ვკითხე. - ვალდებული ვარ, ვუთხრა. ვინ იფიქრებდა, რომ სწორედ დღეს...
სანთლის ალი ლელიკო არ იყო. შესაბამისად, არანაირი სურვილი არ გამოუჩენია, ჩემთვის ჭკუა დაერიგებინა.
,,თუ ვეტყვი, მოვა. თუ მოვა - ყველა სანთელს ჩააქრობს.” - გავიფიქრე.
- იცი, ეს რომ ახლა ვინმეს არ ვუთხრა, ნამდვილად გავგიჟდები... ნუ კრთები, ჯონისთან არ დავრეკავ. - დავამშვიდე 28-ე. - ჩემს მეგობარს გავენდობი.
ჰო, ლელიკოს გარდა მყავდა კიდევ ერთი მეგობარი, უფრო ახლობელი და სანდო - უბის წიგნაკი.
და ვიდრე ჩემს ნამდვილ სატრფოსთან, მესიტყვესთან გადავიდოდი, ჩემი მესაიდუმლე წიგნაკის ბოლო, ერთადერთ ცარიელ გვერდზე ჩავწერე:
,,დღეს 28-ე დღეა, არ მომივიდა.”