ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

                                                            ,,არის წუთები, როცა ადამიანებს ბოროტება
                                                                                              იზიდავთ და უყვართ”

                                                                                          თეოდორ დოსტოევსკი

                                                        ,,ეშმაკი ჩაგსახლებია გვამში. ილოცე, ო-გინ!”

                                                                                          რიუნოსკე აკუტაგავა


    კაბის ბოლო პატარა თითებში მოემწყვდია და ნელა, ძალიან ნელა ამოკლებდა სიგრძეს. თან თვალს წამითაც არ აშორებდა თვალებგაფართოებულ და პირდაღებულ ბიჭებს.
-ცოტაც, რა.-მუდარით ჩაილაპარაკა ერთ-ერთმა და თან ხმაურიანად გადაყლაპა ნერწყვი.
    ზუსტად ამას ელოდა გოგონაც, მაშინვე გაუშვა არშიებით გაწყობილ, უბრალო კაბას ხელი:
-დღეს გეყოფათ.-გაუღიმა, თავი ასწია და ამაყად გაიარა.
    საოცარია, როგორ ჰგვანან ზოგჯერ დემონი და ანგელოზი ერთმანეთს.
-ერთი წუთი, მოიცადე ერთი წუთი.-გააჩერა გოგონა ყველაზე პატარამ.
-რა გინდა?-ისე უპასუხა, ლაპარაკი ეზარებოდა თითქოს.
-რა გავაკეთო?
-შენ რა უნდა გააკეთო, ყველაზე პატარა ხარ.-გადაიკისკისა.
-მერე, რა.-ბრაზი ჩაუდგა თვალებში.
-ყველა ბიჭს სცემ?-ხმადაბლა და გამომცდელად ჰკითხა.
-ყველას!
    ამჯერად კმაყოფილი ღიმილი გადაეფინა გოგონას ჯერ კიდევ უმანკო ბაგეს, ბიჭის ნერვიულობისგან გაოფლილი ხელი აიღო, კაბა ოდნავ აიწია და ფეხზე დაადებინა. ხელიც გაუბედავად, სვენებ-სვენებით აუყვა მაღლა.
    სხვები თვალებით ჭამდნენ სურათს.
    აკვირდებოდა გოგონა ბიჭის ყოველ ნაკვთს, ხედავდა, როგორ მალიმალ ებერებოდა ნესტოები.
    მერე მკვეთრი მოძრაობით ააღებინა ხელი, კაბა შეისწორა:
-ჩუ.-თითი მიუტანა ტუჩებთან, ნაზად გაუღიმა და გაშორდა.
-მერილინ!-გაისმა მომვლელის ყვირილი.-სად ხარ, საზიზღარო გოგონავ!
    ბიჭები ბუზღუნით დაიშალნენ.








-მამაჩემი მეზღვაური იყო.
-როგორც პეპისი.-გულიანად გაუღიმა გოგონამ.
-ჰო, როგორც პეპისი. შენ გინახავს ხომალდები?
-არა, არასდროს.
-ძალიან დიდია და სუფთა.
-მე არ მიყვარს ზღვა.
-გინახავს?
-არა, მაგრამ მაინც არ მიყვარს.
-ძალიან ლამაზია.
-მამაშენზე მომიყევი.
-ბევრი მეც არ ვიცი. მახსოვს, რომ მაღალი იყო და ცისფერი თვალები ჰქონდა. შენ გახსოვს მამაშენი?
-უფრო მაგრად.
    ბიჭმა უფრო მაგრად ჰკრა ხელი საქანელას:
-მამაშენი გახსოვს?
-არა, მე მარტო დედა მყავდა. მამაშენი ზღვაში დაიღუპა?
-არა, თავის ხომალდში.
-რა განსხვავებაა?
-ალბათ, მაინც ექნებოდა განსხვავება მისთვის.
-კარგი იქნებოდა, მამაშენი მამაჩემიც რომ ყოფილიყო.
-რატომ?
-მერე მეც ცისფერი თვალები გამომყვებოდა.
-და მამაჩემი რომ მამაშენი ყოფილიყო, ხომ ვეღარ გეყვარებოდი?
-რატომაც არა.
-ჩამოწყდება ახლა ეს საქანელა.
-ოჰ, გამიძლებს. უფრო მაგრად მკარი ხელი.
    თავისუფალ კაბას ქარი უფრიალებდა.
-დედას ჰგავხარ?-არ მოეშვა ბიჭი.
-დედაჩემი მეძავი იყო. იცი, ეს რას ნიშნავს?
-მგონი, კი.
-მამაშენის თვალები გაქვს შენ.
-ჩამოდი, მერილინ, ქარი ამოვარდა.-საქანელა გააჩერა.









-ახალი წიგნი მოგიტანე.
-ჰოო? ვისია?-გამოსძახა სამზარეულოდან.
-სტეინბეკი.
-ოჰ, ეგ უწყინარი პესიმისტი. დადე სადმე და მოდი აქ.
-არ მეგონა, შენც თუ აგივიდოდა ოდესმე საჭმლის სუნი.-უკნიდან მივიდა და ლოყაზე აკოცა.
-კაცები ხშირად ცდებით, როცა საქმე ქალებს გვეხება. შენ წაიკითხე?
-რა?
-სტეინბეკი.
-არა, დიდია. მომიყევი მერე.
-ოჰ, რა აზრი აქვს ეგრე. იგივეა, რაც სექსს უყურო.
-ნუ გაქვს ხოლმე ასეთი შედარებები.
-რატომ, მართალია.-გაუღიმა.
-გველი ხარ.-მსუბუქად მოქაჩა თმა და მერე კედელს მხრით მიეყრდნო.
-დიახ, ადამიანები ჰგვანან ცხოველებს. კარგია, გველი თუ შემირჩიე.
    კაცმა თავი ღიმილით გაიქნია:
-რატომ გადმოიტანე ღვთისმშობლის ხატი სამზარეულოში?
-საძინებელი შეუფერებელ ადგილად მეჩვენა.
-გასაგებია.-როგორღაც გაწელა.-ეს რა არის?-კარადიდან რვეული აიღო და გადაშალა.
-წაკითხული წიგნების სიაა.
-ყველაფერს იწერ, რასაც კითხულობ?
-აჰა.
-და რად გინდა?
-რავი, ბავშვობის ჩვევაა. ძიძა გვაწერებინებდა, არ გახსოვს?
-და მხოლოდ ორას სამოცი?-გაუცინა.
-ორას სამოცდაერთი. სტეინბეკიც მიათვალე, ხვალ დამთავრებული მექნება.-ხელები შეიმშრალა და დიდი, წითელი ვაშლი მადიანად ჩაკბიჩა.
-თუ დაგაცადე.-მიუახლოვდა.
-აი, ახლა შენ ხარ გველი.
-ჰო, ხან შენ, ხან-მე.
-ერთმანეთში ვიცვლით ტყავს.-გაუღიმა, ხელი კისერზე მოხვია და თავისკენ მიიზიდა.
-გაიხადე ტყავი, მერილინ.-ცალი ხელით კაბა აუწია თეძომდე, მეორეთი აიყვანა.
   









      როგორც შეეძლო, სწრაფად დაავლო ჩანთას ხელი და ქუჩაში გაცოფებული გამოვარდა. დიახაც, ადამიანები ჰგვანან ცხოველებს. იმ მომენტში სიამოვნებით ეცემოდა ვეფხვივით და შუაზე გაგლეჯდა.
-მოიცადე,-მხარზე მოკიდა ხელი და მიაბრუნდა.
-შემეშვი.-შეანათა შავი თვალები.
-მეგონა, დიდი გოგო იყავი უკვე, პატარასავით კი გამოვარდი კაბინეტიდან.-დამცინავი ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში.
-რა ჯანდაბა გინდა?
-მერილინ, მერილინ,.. გახსოვს, როგორ გვაწვალებდი ბავშვობაში?
-გიჟი ხარ.-ზიზღით აწია ტუჩი.
-გიჟი მაშინ ვიყავი. ჰო, ჰო, ზუსტად მაშინ მაგიჟებდი.-ხარბად შეისუნთქა თმის სურნელი და თითებით სახის კონტურები მოუხაზა.
    ცხვირში ეცა ქალს ბავშვობიდან ნაცნობი, ექიმის ხელების ცივი და საშიში სუნი.
-შენმა ბიჭუნამ თუ იცის, ისევ ისეთი გამომწვევი რომ ხარ?-ყურთან უთხრა და საზიზღარი ღიმილი ყურებამდე გაეწელა.
-და შენ?-ღიმილი გადაედო.-მითხარი, რამდენჯერ გაგიუპატიურებია შენი ცოლი?
-ზუსტად იმდენჯერ, რამდენჯერაც შენ.
    აქ ქალმა იგრძნო, რომ ნამდვილად, ნამდვილად შეძლებდა მისი გვამისთვის თვალების დათხრას, როგორც კატა.
    და მიცოცავდა ღამე, როგორც დრო.










      გამხმარი სისხლისა და კვამლის სუნი იდგა ეზოში.
-ესეც ასე. დავამაგრე, მერილინ. შეგიძლია, დაჯდე.-საქანელა ისე გამოუწია, რომ დაჯდომა მოეხერხებინა.-კარგია?
-ჰო, გამიძლებს.-გაუღიმა.-შენც ჩამოჯექი.
-ორადგილიანი გაცილებით მოსახერხებელია.-მიუჯდა.
-იცი, რა გამახსენდა? ჩვენი საცხოვრებლის უკან დიდი ხეები იდგა. წაბლი იყო თუ მეორე?
-მეორე. გოთური ანბანი რომ ეკიდა საძინებელში, გახსოვს?
-კი. შენი საწოლის თავთან ეკიდა.
-ჰო.-და სიჩუმე.
-რატომ მომიყვანე?
-მიყვარდი და იმიტომ.
-ყველაფრის სიყვარულით გამართლება არ შეიძლება.
-ბარგი ჩაალაგე?
-ჰო, დილიდანვე.
-ის ნაბიჭვარი მართლა არ მოდის თქვენთან ერთად?
-მერამდენედ უნდა მკითხო?
-სადღაც რაღაცას წვავენ.
-არაფერსაც არ წვავენ, გაზაფხულის ტიპიური სუნია.
-ჰოდა ვერ ვიტან.
-მოდი, მშობლებზე ვილაპარაკოთ.
-გინდა, ვინმეს გადააბრალო შენი ცხოვრება.
-არა, სამაგისოდ ღმერთიც კმარა. უბრალოდ, ტკივილი მჭირდება წასვლამდე.
-მამაჩემი მეზღვაური იყო.
-როგორც პეპისი.-გაუღიმა.
-ჰო, როგორც პეპისი. შენ გინახავს ხომალდები?
-ხვალ ვნახავ.
-აი, ხედავ, აღარ გამოგვდის.
-მაინც ვცადოთ.
-კაი. და მამაჩემი რომ მამაშენი ყოფილიყო, ხომ ვეღარ გეყვარებოდი?
-მართალი ხარ, აღარ გამოგვდის.
-ჩვენ არასდროს ვლაპარაკობთ მშობლებზე საკმარისად ბევრს.
-ჰო, დიდ ტკივილზე არავინ ლაპარაკობს.-და სიჩუმე.-ღვთისმშობლის ხატი ისევ საძინებელში გადაიტანე.
-კარგი. მერილინ, ყველაფერი კარგად იქნება.
-მაგას როცა მეუბნები, ვხვდები, რამდენად ცუდადაა საქმე.
-აუცილებელია, წახვიდე?
-იქ მინდა, სადაც არ ვარ.
-მართალი იყავი, მერილინ. ბავშვობაში დაკარგულ გზას ვეღარასდროს პოულობენ დიდები.
-მე მიყვარს ჩემი ბავშვობა ყველაფრის მიუხედავად. და ეს საქანელაც იყოს აქ, არ ჩამოხსნა.
-არ ჩამოვხსნი, მერილინ.
-მწამდი.
-რომელზე უნდა იყო სადგურში?
-შვიდზე.
-მიგაცილებ.
-ჰო.
-გინდა, გაქანავებ.
-არა, იჯექი.
-მერილინ.
-რა?
-ყველანაირ სიყვარულზე მეტია-გწამდეს.
-რატომ გგონია, რომ აღარ დავბრუნდები?
-არ მგონია.
-მომიყევი, რას იზამ, როცა წავალ.
-შენ მატარებელში ჩაჯექი და ისე წახვედი, ხელიც არ დამიქნიე. მერე ნელი ნაბიჯით გამოვუყევი გზას სახლამდე და ლტოლვილივით უარაფრო მეგონა თავი. ეზოს რომ მოვუახლოვდი, კვამლის სუნი მეცა. მერე გამახსენდა, რომ გაზაფხულია. და საქანელა აღარ ქანაობდა. მერე ღვთისმშობლის ხატი ისევ საძინებელში გადავიტანე და დავიფიცე, რომ იმ სახლში აღარასდროს მექნებოდა სექსი. მერე თაროდან ჩამოვიღე პეპი, რომელიც, სხვათაშორის, შენი ნომერ მეათე წაკითხული წიგნია, მე კი ერთხელაც არ წამიკითხავს.
-მართლა არ წაგიკითხავს?-გაუღიმა.
-არა.
-არასდროს გითქვამს. გინდა, მოგიყვე?
-არა, ეს ისეთივე უინტერესო იქნება, როგორც სექსის ყურება.
-რომელ ცხოველს ვგავარ ახლა?
-ადამიანს ჰგავხარ ახლა.-გაუღიმა თბილად და მისი სახე მოიქცია ხელებში.-არ გინდა, მერილინ.-თვალის სისველე თითზე აიკრო.
-მითხარი, მითხარი, რომ ადამიანები არ თენდებიან და მე აღარასდროს დავსვამ უაზრო კითხვებს.
-ერთმანეთის მიყოლებით მეორდებიან ადამიანები, მერილინ. შენ ნუ იფიქრებ.
-მომიყევი, მერე რა მოხდა.
-მერე?-აგდებით გაეღიმა.-შენ მატარებელში ჩაჯექი და ისე წახვედი, ხელიც არ დამიქნიე. მერე ჩვენი რწმენაც, ხომალდივით, წყალმა წაიღო.
    გამხმარი სისხლისა და კვამლის სუნში შვიდის ათ წუთამდე ირწეოდა საქანელა.