მზე მიდრეკილა.
დღე მიილია.
და მთები ისევ აჩენენ შვილებს-
ჩრდილებს-
თანდათან რომ იზრდებიან და
თავის მშობელ დედებს მარხავენ.
ქარბორია კი
აყალყებული,
ტრიალ-ტრიალით მაღლდება ცაში,
რომ ამაღლება - უარყოფილი
მათი-
სარწმუნო გახადოს ისევ.
დამზრალ ჰაერში ნელა ფარფატებს
ერთი ნაგლეჯი თბილი სხეული,-
ჩიტი რომ ჰქვია.

ვიღაც ქალი დგას შუაგულ მინდვრად!
მის ფეხქვეშ გადის ის უხილავი
ღერძი მიწისა, რომლის ხილული
ბოლო ნაწილი თავადვე არის.
დანაშაულში თუმცა არავინ
ბრალს არ მდებს
და არც მოწმე მყავს, მაინც
თავს დამნაშავედ ვგრძნობ და შორიდან-
განზე გამდგარი და შიშნაჭამი -
ვეჩურჩულები ამას კი არა,
არამედ,
იმას,
ჩემსას,
შორეულს:

-საღამო მშვიდობისა, ჩემო მარტოსულო!

მთარგმნელი: გივი შაჰნაზარი.