გავჩნდი და ვიქმენ უმალ ცოდვილი,
რამეთუ გავჩნდი.
ვიზრდებოდი და ვბაძავდი მუდამ
ვინმე საჩინოს,
ცოდვას ცოდვაზე ვუმატებდი
სინანულს ავცდი,
ახლა მინდა რომ საკუთარ თავს
ჩუმად დავცინო.
ჩუმად იმად, რომ ისევე მომსდევს
კომპლექსი აზრის,
აზრის,რომელსაც სამართალი სურს
რომ დაჩრდილოს,
რამის ნიღაბი შემახორცდეს,
რაც არის...არის,
ვგმობ დაფარულს და...მიხილე ღმერთო,
ცაში აწვდილო.
ყოველი ლექსის,ყოველი მამა
ლექსით თავს იქებს,
ყოველი სიტყვით,მე ,,მეს,,ძახილით
დიდებას ცდილობს,
თვითნეტარების მარათონს ჰგავს,
მოჰგვანან ჯიქებს,
ვინ მეფე დავითს ედარება,
ვინ წმინდა ნინოს.
ვიყო მე ერთი...
საკუთარი ცოდვათა სარკე,
შენ მეორე ხარ?ვითომ?
კაცურად ნუ ჩემნაირობ,
თუ არ სტყუი და მომებაძები
ცოდვათა გამრეკს,
იქნებ შევძლოთ და...თუ ვერ შევძელით
მერე ვაი რომ...
მერე ვაი რომ..აღარაფერი შეცვლის
ამ ნიღაბს,
კვლავ მივბაძავ და შევისისხლხორცებ
ვინმე საჩინოს,
არც რა ჭირდება ცოდვის ცოდვაზე
მატება,მიბმას...
უნდა ვიყვირო ცხოველივით
თუნდაც დამცინონ.

გოგა პავლიაშვილი