ნაწარმოებები


გამარჯვებას ვუსურვებთ გმირ უკრაინელ ხალხს რუს აგრესორზე. დიდება უკრაინას !!!     * * *     Сла́ва Украї́ні !!!

ავტორი: მირანგულა
ჟანრი: თარგმანი
12 სექტემბერი, 2012


პაბლო ნერუდა - Death Alone

ეული სიკვდილი


არსებობენ მარტო(სული) საფლავები,
ხმამოკლებული ძვლებით გავსილნი,
გულში გამჭოლი გვირაბით,
ბნელი, ბნელი გვირაბით:
კატასტროფა სხეულის ცენტრში, რის გამოც ვკვდებით,
როგორც ჩაძირვა საკუთარ გულში,
ანდაც კოლაფსი კანიდან სულში.

არსებობენ ცხედრები,
მათ ტერფებზე მიკრული საფლავის ფილები
და სიკვდილი მათ ძვლებში,
როგორც ანკარა ხმა,
როგორც ყეფა ძაღლის გარეშე,
ნესტისგან დასიებული ზარები და საფლავები,
როგორც გოდება და წვიმა.

როცა მარტო ვარ, დროდადრო ვხედავ
სიკვდილის დროშის ქვეშ მცურავ კუბოებს,
გაფითრებულ და ხრწნად მგზავრებს, ქალის მკვდარ ნაწნავს,
მცხობელებს, ისევე თეთრებს, როგორც ანგელოზები,
ნოტარიუსებზე გათხოვილ, ფიქრებში ჩაძირულ გოგონებს.
კუბოები ვერტიკალურად აღემართებიან მკვდართა მდინარეზე,
შავი ღვინის მდინარე სათავეს უბრუნდება,
სიკვდილის ხმებით დასიებული აფრებით და
სიკვდილის მდუმარე ხმით დატვირთული.

სიკვდილი გამოხატულია ხმაში,
როგორც "ჩუსტები" – ტერფების გარეშე, კოსტუმი – ჩამცმელის გარეშე,
უძვლო და უთითო ხელით რომ აკაკუნებს ბეჭდით
და რომ ყვირის – პირის, ენის და ხორხის არმქონე.
თუმცა მისი ნაბიჯების ხმა
და სამოსის ექო დადუმებულია, როგორც ხე.

მე არ ვიცი, ვერ ვაცნობიერებ, რთულად აღვიქვამ,
მაგრამ მეჩვენება, რომ მისი სიმღერა სველი იასამნისფერია,
დედამიწა ამ ფერს კარგად მოიხმარს
რამეთუ სიკვდილს, სახე აქვს მწვანე,
როგორც მის მზერას,
როგორც შხამითა და ნესტით გაჟღენთილ ფოთოლს, რომელიც იასამნისფრად იფარება,
როგორც გრავიურა საფლავზე – განაწყენებული ზამთრის ფერი.

მაგრამ სიკვდილი, ცოცხზე ამხედრებულ მხედარს ჰგავს,
რომელიც მკვდრებს ეძებს წარსახვეტად
– სიკვდილი ცოცხშია,
მისი ენები საცეცებად ქცეულან მკვდრების ძებნაში,
სიკვდილის ნემსი კი სიცოცხლის ზვინში დაკარგულ ძაფს ყოველთვის ნახავს.

სიკვდილი ჩვენს საწოლშიც წევს:
ზარმაც ქვეშაგებებში და შავ გადასაფარებლებში,
ის თვითოეულ საგანში ცხოვრობს, შემდეგ უეცრად ქროლდება
ამოუცნობი ხმით და ფოთლებით ავსებს
მისი დროშის ქვეშმცურავ საწოლებს, რომლებიც ყურისკენ მიცურავენ,
სადაც სიკვდილი დგას მომლოდინე, ადმირალის კოსტუმში გამოწყობილი.







There are lone cemeteries,
tombs full of soundless bones,
the heart threading a tunnel,
a dark, dark tunnel :
like a wreck we die to the very core,
as if drowning at the heart
or collapsing inwards from skin to soul.

There are corpses,
clammy slabs for feet,
there is death in the bones,
like a pure sound,
a bark without its dog,
out of certain bells, certain tombs
swelling in this humidity like lament or rain.

I see, when alone at times,
coffins under sail
setting out with the pale dead, women in their dead braids,
bakers as white as angels,
thoughtful girls married to notaries,
coffins ascending the vertical river of the dead,
the wine-dark river to its source,
with their sails swollen with the sound of death,
filled with the silent noise of death.

Death is drawn to sound
like a slipper without a foot, a suit without its wearer,
comes to knock with a ring, stoneless and fingerless,
comes to shout without a mouth, a tongue, without a throat.
Nevertheless its footsteps sound
and its clothes echo, hushed like a tree.

I do not know, I am ignorant, I hardly see
but it seems to me that its song has the colour of wet violets,
violets well used to the earth,
since the face of death is green,
and the gaze of death green
with the etched moisture of a violet’s leaf
and its grave colour of exasperated winter.

But death goes about the earth also, riding a broom
lapping the ground in search of the dead -
death is in the broom,
it is the tongue of death looking for the dead,
the needle of death looking for the thread.

Death lies in our beds :
in the lazy mattresses, the black blankets,
lives a full stretch and then suddenly blows,
blows sound unknown filling out the sheets
and there are beds sailing into a harbour
where death is waiting, dressed as an admiral.

კომენტარები ილუსტრაციები რეცენზიები