სახლის კარი. ჭრაჭუნა და მხიარული. მას ყოველთვის უხაროდა სტუმარი. სარწეველა. მაგიდა და ორი სკამი. თბილი, ძველი, დაბოლილი ბუხარი . აქეთ ტახტი... არა, ორი. შიგნით მალავს წარსულს წასულს, სევდიანს. კარადა და თაროები ფოტოებით, იხსენებენ დროს უბედოს... ბედიანს.
დიდი ხანი გასულია, აღარავინ შემოსულა ოთახში. აღარც კარი ჭრაჭუნობს და არც ფანჯრიდან გადის სუნი მოხარშვის. ფოტოებიც ჩაუნისლავს მტვერს, დახურულ დარაბებში შეპარულს. რა ხანია არც კალამი ჩასჩურჩულებს ყვითელ ფურცლებს თავის ფიქრებს შეფარულს. წარსულს დარჩა უკვე ძველი , ბუხრისპირა ბოლიანი ზღაპარი. აღარ მოდის წიქარა და საბას მეფეს ჩაქრობია ლამპარი.
წლები გადის ... სახლს თანდათან, ნაფოტ-ნაფოტ , ფიცარ-ფიცარ ეცლება... აღარა აქვთ ძველ საყრდენებს ადრინდელი ძალ-ღონე და შეძლება. მხოლოდ სურო_დიდი ხნის წინ ამოსული _სახლს ამწვანებს, ეხვევა და ამაგრებს. თითო-თითო მოხვევია ჩაჟანგებულ- ჩაყვითლებულ სამაგრებს. ... და ყოველთვის როცა ქაrი დაუბერავს , მთელს სახლს გააქვს ზრიალი და ცახცახი : ,, გამოგზავნე ვინმე ღმერთო_ეხვეწება_ ნუთუ გაწყდა ქვეყნად კაცის ნასახი? ,,
სახლი ელის... თოვლი მოდის... სურო ყვავის... შაშვებს გააქვთ მის ფოთლებში ჭახჭახი.
_ ,,შეხე დედი! ბაბუს კიბე დაფარულა. ამოსულა ჩემოდენა ბალახი.,,