გზაგასაყარი. გზატალახა. მინდვრის ბაია.
უხსოვარ დროდან მოჩუხჩუხე პატარა ღელე. ენატანია.
რამდენ სახლთან, კაცთან, ხესთან, ქვასთან უვლია,
ყველას ამბავი ბერმუხასთან ჩაუტანია.

_ძველი კაკალი, ასწლეული, მუხლებმაგარი...
ისევ ჯანზეა.
შეხე, ნაყოფს, მისგან მოტანილს!
სამწუხაროა , დარჩენილან უკვე ცოტანი.
დაჰკანკალებენ ბუმბერაზები პაწია ნერგებს:
,,თქვენ გაიზარდეთ. გამრავლდით და ტყედ ვიქცეთ, ეგებ.,,

ჩემი წისქვილი... ამბისმფრქვევი, ღიასაკეტა.
ამ სოფლის საქმე ოდითგანვე ფქვა და აკეთა.
ის მეწისქვილე ერთი თვეა რაც მიიცვალა,
შვილი მოვიდა : ,,არ მჭირდებაო!,, _თქვა და დაკეტა.

კოხტა ტირიფი ისევ იწნავს მზის სხივებს თმაში.
ოდნავ ირწევა, თან ჩამცქერის, თითქოს სარკე ვარ.
მეც ვუყურებ და არ ვიშურებ სიტყვებს საქებარს.

_,,ის უცნაური ბიჭი, ახლა, ნეტავ რას შვება?,,_
ჩაიბუბუნა ბერმუხამ და ღელეს ჩახედა.

_რაღა ბიჭია... მოტეხილა მოხუცი მხრებში.
არ მოიშალა უცნაური კვლავაც ბუნება,
ჭაბუკობისას გამოეყო ძმებს და ჩემს პირას,
დღესაც ცხოვრებას ეჭიდება, ეჯაჯგურება.
ჯერ იყო ქონების გაყოფისას ჩხუბი და დავა.
რომელი რჩება მამის სახლში? რომელი წავა?
ძმები უთმობდნენ, ამან კიდევ ,,არაო,არა!!!
არ მინდა თქვენი სახლი, კარი, ავეჯი, ფარჩა...,,
ხელი დაავლო ღუმელს , გარეთ გამოიტანა,
ცეცხლი დაანთო. ღუმლისამარა ღელისპირს დარჩა.
თანდათან ღუმელს აუშენა კედლები ფიცრით,
დააკარფანჯრა, გადახურა ზევიდან ისლით.

...და იცი ახლა, ამ ზამთარში, კიდევ რა მოხდა?_
ჩაირაკრაკა მხიარულად ღელემ პატარამ.
წკნელი მოზიდა იმ მოხუცმა, ქოხში დაჯდა და
გოდრის ქსოვაში ცივზამთარა გადაატარა.
როდესაც გარეთ გაზაფხულდა, გამოიდარა,
მოხუცს უნდოდა სიმწრისაგან კიდეც ეტირა,
რადგან ამდენი ნაქსოვი და ნავაგლახარი,
გოდორი კარში ვერაფრით ვერ გამოეტია.
ისევ იმძლავრა სიჯიუტემ, უცნაურობამ.
საღი გონება, აზრი მერამდენედ... ისევ წაშალა.
გაბრაზებულმა ახალ გოდორს ხელი არ ახლო,
ცული აიღო და თავისი ქოხი დაშალა.
ახლა ისევ ზის ღუმელის და გოდრისამარა.
კუზიანს, ვიცი, გაასწორებს მხოლოდ სამარე!

_იყო ლამაზი, მეოცნებე გოგონა ტასო
მისი ზღაპრები ახლაც, მგონი, ზეპირად მახსოვს.

_პატარა ტასოს დახვევია უკვე შვილები
მასსავით თეთრი, თვალთაფლა და გაჩეჩილები.
ოჯახის დედა მათთვის აცხობს სადილად ზღაპრებს.
მძივებად ასხამს ჯადო-სიტყვებს, ტყე-ველზე ნაკრეფს.
უთესავს შვილებს ლექსის ყანას, ქარგავს არაკებს
და ბავშვებს ქართან, მზესთან , ზღვასთან ალაპარაკებს.

დილაადრიან მთებში, ზვრებში სეირნობს ტასო,
ზეცას_ ღრუბლებს და დედამიწას ყვავილებს აქსოვს.

...................................................


ბერმუხას ტოტზე ზის ბებერი ბუ და თვალებს ნაბავს,
თან ყურადღებით ისმენს ყველა მოტანილ ამბავს:
ტყუილს და მართალს.
ამბობენ რომ ის, ფრინველთა შორის ბრძენთა-ბრძენია.
ასეც იქნება!
რადგან ღელე, ბუს მეზობელია.