სულ ყველა ერთია წარსულში დამრჩენი,
წამების ქარებმა დაჩაგრეს თემიდა;
განდევნეს თემიდან ,,ღალატის’’ ჩამდენიც
მე უკვე არაფრის არ მჯერა დღეიდან.
ქარებმა მსტოვრებად აქციეს ფოთლები;
ხეები ტოტებით ფლირტობენ თამამად;
გრძნობების სუფრაზე სამსალით ვლოთდები,
მრცხვენია სიყვარულს დავუდგე თამადად.
ხანდახან  ჩემ მიღმა ,,მე''-საც კი დავეძებ,
არ ვეძებ უცოდველს ნეკნებში მიმალულს,
არა და ეს სიტყვა დღესაც ხომ მაქეზებს,
თუმცაღა ვერ ვიტან მე ასეთ სიყვარულს.
ვერ ვიტან სიბრალულს,სიბნელეს თვალებში,
სიბრმავეს გულში,რომ მეგზურად ვარჩიე;
დამჩემდა ტკივილი სიცრუით გალეშილს;
მარტო შენ მოდი და გთხოვ გადამარჩინე.
ნუ ტირი ჩემთვის ხომ შორია ცრემლები,
,,ღალატის’’ გულისთვის განმდევნე თემიდან,
დამტოვე წარსულში,ამაზეც გნებდები,
ამიტომ არაფრის არ მჯერა დღეიდან.