უკვე მერამდენე აღმართს აუყვნენ.  ორნი იყვნენ , შუა ხნის მამაკაცი და თხუთმეტიოდე წლის ბიჭი, შოთა. მამაკაცს თავზე არაფერი ეხურა. როგორც ეტყობოდა, არ იყო ჩვეული თავშიშველი სიარულს და წამდაუწუმ თავზე ხელს ისვამდა. ბიჭს მამის ხელს აწევისთანავე ღიმილი ეფინებოდა სახეზე.

თითქოს ის არ ეყოფოდათ, რომ მათი სოფელი დაიმეწყრა და ნათესავებთან უხდებოდათ ღამის გათევა, ახლა მთის აგარაკებიც ჩამოართვეს. აგარაკები პატარა ფიცრულ ქოხებს წარმოადგენდნენ , რომლებსაც  მთაში, იალაღებზე საქონლის წაყვანისას იყენებდნენ.
    გუშინ ახლდა შოთა  მამას რწმუნებულთან.  სავსე იყო მისაღები.
_მიწა სახელმწიფოსია, ესე იგი სახლიც სახელმწიფოსია და ჩამოგერთვათო. _ ყაბალახი მოიხსნა მამამ და რწმუნებულის მაგიდაზე დადო.  არც დამეწყრილმა სახლმა, არც წვრილშვილმა, არც თხოვნამ არ გაჭრა რწმუნებულზე. ადგა კაცი. თვალით ანიშნა შვილს და ის იყო კარს მიუახლოვდნენ, რომ
_ყაბალახი დაგრჩა, წაიღე!
_ჩემი არაა მაგი.
_როგორ არაა, შენ დადევი  როცა შემოდი.
_ის მაგიდა, რომელთანაც ზიხარ ვისია?
_სახელმწიფოსი.
_ მერე?
_რა მერე? 
_მიწა თუ სახელმწიფოსია და მასზე დადგმული ჩემი ოფლით ნაშენები სახლი, მაშინ სახელმწიფო მაგიდაზე დადებული ყაბალახი ვისი ყოფილა? 
_ნუ მარცხვენ კაცო ამდენ ხალხში ! წაიღე  ეს ქუდი და კაცი არ ვიყო თუ არ დაგაბრუნებინო ის შენი ქოხი. 
_ თუ მადლს აკეთებ მარილიც მოაყარე. ეს ჩემი ყაბალახი, ქოხში რომ პატარა ტაბლაა, იმაზე დამიდე._ მიტრიალდნენ და გავიდნენ.


      ამ აღმართებს უკვე მეორეჯერ მიუყვებოდნენ. პირველად ერთი თვის წინ იყვნენ. ყველა შევაკებულ ადგილზე ქვები დააწყვეს. ახლა ქვებს ატრიალებდნენ და ქვისქვეშა სამყაროს ყურადღებით აკვირდებოდნენ.  ქვების ქვეშ ყველაგან ჭიაყელები დაბუდებულიყვნენ. კაცს თანდათან ექუფრებოდა სახე.
    _მამა, სიმინდის ფული ჯერ არ მოუტანია პეტრეს? _თემის შეცვლა სცადა შოთამ
    _ არც მოიტანს.
    _რატომ?
    _აღარ მოვთხოვ. ჩემი ბრალია. პეტრე რომ მოვიდა არც შარვალზე და რც ზედაზე ერთი ცალი ჯიბე არ ჰქონდა და ფული საიდან ექნებოდა? მაშინ უნდა მივმხვდარიყავი რის გადამხდელიც იყო...  აქაც ვნახოთ და წავიდეთ.  დანარჩენი ხვალ. მიდი, გადმოაბრუნე!_ შოთამ ქვა ამოატრიალა. მის ქვეშ ჭიანჭველები აფუთფუთდნენ.  კაცმა გაიღიმა._სიმშრალეა!  ზღვაც ჩანს, მზეც უდგება...  აქ ჩავდგამთ სახლს. აქ ჩვენი სოფელი იქნება!  რა დავარქვათ? შენ რა გინდა?
  _ შენ ?
  _იყოს ,, შენრაცგინდა!,,  . ..  დანარჩენი შემდეგ გამოჩნდება. _ მამამ შვილს მხარზე ხელი დაჰკრა და მიიხუტა.  ორივენი დაღმართს დაუყვნენ.
 
(გაგრძელება იქნება)