ვუსაყვედურე გულისწყრომით ნაადრევ იას:
კეთილსურნელის ქურდობაზე ხელი რად წაგცდა?
ის ჩემი სატრფოს სუნთქვისაგან ნაპარავია;
ან სამეუფო მეწამულის უნაზეს ღაწვთა
ელფერში მისი სისხლი რაღად გაგირევია?

შენი ხელების გაუქურდავს თეთრ შროშანს ბროლი,
კულულების კი - მაიორანს შვენის საბური,
მორცხვი ვარდები წამომდგარან ეკლებზე ძრწოლით,
ერთს ფერი მისდის, მეორეს კი ასდის ალმური;

ხოლო მესამე არც თეთრია და არც წითელი,
ორთავ გაძარცვა და დაურთო შენი სულისთქმაც,
ვერ გაიხარებს ამის გამო დიდხანს სიმრთელით,
შურისმგებელი მატლისაგან მოელის შთანთქმა.

სხვა ყვავილებსაც შევამჩნიე ეს სიღაჟღაჟე,
შენი გაქურდვით თავს სუყველა გაილამაზებს.


20 აგვისტო, 2013 წ.



William Shakespeare – Sonnet XCIX (99)


The forward violet thus did I chide:
Sweet thief, whence didst thou steal thy sweet that smells,
If not from my love's breath? The purple pride
Which on thy soft cheek for complexion dwells
In my love's veins thou hast too grossly dyed.

The lily I condemned for thy hand,
And buds of marjoram had stol'n thy hair:
The roses fearfully on thorns did stand,
One blushing shame, another white despair;

A third, nor red nor white, had stol'n of both
And to his robbery had annex'd thy breath;
But, for his theft, in pride of all his growth
A vengeful canker eat him up to death.

More flowers I noted, yet I none could see
But sweet or colour it had stol'n from thee.