დღე და ღამე ერთმანეთს მისდევს
სევდით და ღიმილით
და ისეთი თანმიმდევრობით
სარძევე კბილებს რომ იცვლიდა
ასკინკილა ჩემი ბავშვობა.

"თაგვო, თაგვო,
ჩემი ჭიანი კბილი შენ..."
და ასე შემდეგ,
სახურავზე გააქვს წკაპანი
წკიპურტებივით მოგონებებს
მაისის წვიმის.

დღემდე ასეა.
მძიმედ მოსული, გულგამოხრული,
უფერული საღამოები
მინდა, სულ ბოლო სართულიდან მოვისროლო.
თაგვებს კი არა,
სადარბაზოს ვირთხებს ავუგდო საჯილდაოდ.
სასთუმალთან კი,
მხოლოდ ის დღეები დავილაგო
საღამურებივით უთოს სითბო რომ შერჩენიათ.
დილა კი,
საღი კბილების ღიმილით მომიყვანოს
საათის ტიკტიკმა
და ტიტინმა პატარა შვილის,
რომელმაც არ იცის,
რომ სახურავზე სხვა სამყაროა,
ხოლო სარდაფში
ერთხელ მაინც მოუწევს ჩასვლა
და იმის აღქმა,
რომ უბით მხოლოდ თეთრ ზაზუნებს დაატარებენ,
ხოლო ნაცრისფერს
ფერებს შორის ღამურების ატყვია დამღა...

რა დამღლელია ეს ყოველივე,
თუ რუხ ღამეებს არ დაჰყვება
გარიჟრაჟის ჟღალი არშია.
თუ დღის სინათლეს მონატრებულ
ჟანგიან ლექსებს,
სულ ერთხელ მაინც,
ტანზე სველი კაბა არ ცმიათ.

"არ გამიცივდე მაგ წვიმაში,
სულელო გოგო!"
და ასე შემდეგ
სახურავზე გააქვს წკაპანი
წკიპურტებივით მოგონებებს
მაისის წვიმის.