გადამფრენი აღმოჩნდა ჩიტი ჩემი შენდამი გრძნობა ...

როგორც კი მოვიდა ზამთარი, იქვე გაფრინდა ..

არა მგონია, რომ მოვიდეს უკან, გაზაფხულზე ..
-----------------

შენს ნახვას ველოდები, როგორც ცისარტყელას წვიმის შემდეგ ...

არც წვიმა მჩუქნის ყოველთვის ფერებს და არც დღეები შენს თავს, ყოველთვის ..
--------------

აღმოჩნდი წიგნი, სასიამოვნოდ იწყება რომელიც და მერაღაცამდენე ფურცლის მერე უფრო და უფრო უარესდება იმდენად, რომ გირჩევნია, აკლდეს ბოლო, ისე რომ არ გაიგო, რა მოხდა რეალობაში ..
მაგრამ ის ბოლო ფურცლამდე გრძელდება და ბოლო სიტყვაზე მისული ხვდები, რომ უკიდეგანოდ გაგიცრუვდა იმედი და სვამ წერტილს ავტორთან ერთად.
-------------------

გადაგეჩვიე შენ, მაგრამ ვერა იმას, რასაც მივეჩვიე შენგან ..

------------------


როგორც ზამთრისგან გაშიშვლებული ხეების უკან გამოჩნდა ნახევრად დარღვეული სახლები, ისე ქცევებით გაშიშვლებული შენი ხასიათის უკან დავინახე ადამიანის ნარჩენები და სიბინძურე.
------------

იმხელა აღმოჩნდა მანძილი ჩემეულ შენსა და რეალურ შენს შორის, რომ დედამიწაც ვერ დაიტევს ....

---------

მხოლოდ შენი სურნელი რომ შევისუნთქო და, თუნდაც, აღარასოდეს ამოვისუნთქო, არ დავიხრჩვები.
-----------

პარალელური ხაზებივით სამუდამოდ ასცდა ერთმანეთს შემეული და რეალური შენ.
მეტკინა.
----------
განა ვერ ვიცოცხლებ უშენოდ?

ვიქნები ცისარტყელავით, მეშვიდე ფერი რომ მკრთალი აქვს და თითქმის არ ჩანს.
ანუ, ოდნავ არასრულყოფილი.
-------------