ჩადექით, ქარებო!
ჩაიმუხლეთ!
ან ჩამოჯექით მიტოვებულ საქანელაზე,
ბებერ ხურმაზე ხმელ ტოტებს რომ
სიზმარივით შერჩენია.
ჩამოდით ბარად!
ჩამოხედეთ შემკრთალ ჩამიჩებს!
ჩამოასვენეთ თქვენი მზერა
და ღრმა ნაოჭებს,
შემოდგომის ქარებს რომ გიძლებთ,
შემოაცალეთ დავიწყების
ქერქგამხმარი ისტორია.
ჩამოხსენით!
ჰო, ჩამოხსენით!
ხელის გულზე დასერილი ხაზებივით
გარდი-გარდმო გადაბლანდულ გრეხილებზე
სახლის ხის ძველ აივანზე
წარსულ დღეებს შერჩენილი პწკარედები...
ხურმის ჩირის.
ვიღა ჩივის,
როგორ შეჭკნა
და თეთრად თუ დაიფქვილა
შობის ღამის მოლოდინში
უსინათლო გირლანდები
შემოდგომის.
დაიფიფქა.
შობა მოდის!
მერამდენე შობა მოდის!
გული არსად გაიშვება.
შეხიზვნია მომთაბარე დეკემბერს და
შემოდგომაც სიბერისთვის გაიმეტა.
გაითელა.
ფეხქვეშ უკვე გაითელა
მონატრება მიტოვებულ აივნების.
გაითანგა,
მოლოდინით გაითანგა
ვაზის ლერწი
ძირს გართხმული ვენახების.
ვეღარ გნახავ ალბათ ისე პირმშვენიერს,
შემოდგომავ, მეცხრე თვეში რომ იყავი გადამდგარი.
ნაქარალი მკერდით გინდა დაიფარო
ჭირნახული__უსიცოცხლო თოთო ბავშვი.
ხელი მიშვი!
ქარო, ნუღარ მეურჩები.
ნუ გამხვიე მოგონების ლაბირინთში.
ჩამომხსენი,
გულმკერდიდან ჩამომხსენი
ყელსაბამი, ეჟვანივით შერჩენილი.
ზამთრის ნისლში
წინაპრების მუშტებივით
საყვედურად აკინძული...
ხურმის ჩირი!