ნონსენსია
ეხეთქებოდე კედლებს,
როცა ადგილიდან სულაც არ იძვრი,
ანდა ეხეთქებოდე მხოლოდ ორ მათგანს,
როცა გარს გაკრავს ოთხი კედელი.
თავად ვერ ხვდები,
როგორ გაბმულან
უცხო სიხშირის სევდის ტალღები,
მარცხნიდან მარჯვნივ, მერე პირიქით
მიუყვებიან
სიმშვიდესა და დაძაბულობას შორის
არსებულ სივრცეს,
თითქოს განგებამ დაუხაზა
გრძივი არხები
და სხვანაირად არ ეგებოდეს...

არადა, წინ ფანჯარაა,
უკან კი კარი...

ადექი!