ცათამბჯენის სახურავიდან
გადაგდებული ხურდა ფულივით
წკრიალებენ დაცემისას
არნაოცნები, უცხო გმირები,
(და ისიც მხოლოდ წარმოსახვაში)...

ახლა მხოლოდ მე მტკივა მათი დაცემა,
თავად?_არც რა აწუხებთ,
რადგან არ არსებობდნენ არც არასოდეს...

ღამის წყვდიადში, უძილობისას,
გამუდმებით მიბრუნდებიან,
მე კი ჯიუტად
ისევ ხელს ვკრავ დავიწყებისკენ...
არადა იქნებ
ოცნებას ფიქრი ეშობა, ფიქრს კი მიზანი?!