როგორც თითები რამდენიმე წლის შუალედით,
მახსოვს დაძმანი, როგორ ტეხდნენ ხუთად გამხმარ პურს,
არაბავშვური, არსებობით დაღლილ თვალებით,
ინაწილებდნენ თევზის კონსერვს, მყრალს, ვადაგასულს.
სულზე მიმეწვა სინდისი და სუნიც კი ვიგრძენ,
მე მოწმე გავხდი ცოცხლად გახრწნის საკუთარ ლეშის
და შემრცხვა დღემდე ჩემი ყოფის, ეს ბრმა სიფხიზლე,
მაძღარი კუჭი მომებჯინა ბურთივით ყელში.
ხო, უცბად თავი შევადარე კონსერვის ქილას-
გახსნის შემდეგ რომ ვერაფერში გამოიყენებ
და მომიჭირა ტანსაცმელმა, რომ მეცვა თბილად,
ვერსად ვმალავდი ნერვიულად გაოფლილ ხელებს.
...................................................................................
წამოვედი და უკან მომყვა მათი ტკივილიც,
შინ მისულს კართან საკუთარი პატარა შემხვდა,
უმანკო სახით, ბედნიერი ბავშვის ღიმილით-
შემომყურებდა უდარდელი იერით ერთხანს.
იმ საღამოსვე მოვუყევი შვილს სასთუმალთან,
ხუთ პაწაწინა ანგელოზზე ვრცელი ზღაპარი,
მძინარეს ყურთან ჩავჩურჩულე-შენ გაგიმართლა,
რომ არ აღმოჩნდი იმ ხუთიდან ერთი მათგანი!...
ღამე თვალღიად გავათენე დილამდე ფიქრში,
ობლების სიმწრით მთელს დანაზოგს მუჭში ვკუჭავდი,
საკუთარ თავს კი ღვთის წინაზე მივეცი ფიცი,
რომ მათ გარეშე ჰაერსაც არ ჩავისუნთქავდი!...