ჩემ თავს როგორმე მოგიყვები. სხვა რა ვთქვა, ...,
საყურადღებო სხვა რა გითხრა, სხვა რა ვთქვა, სხვა რა
გიამბო?! ერთი პოეტი ვარ წვიმების ხათრით
და თოვლის ხათრით. იშვიათად ცირკის მასხარაც
კი შემიძლია ვითამაშო, დრო მედგას მხრებზე.
მარჯვენა მხარზე გაზაფხული, ხოლო მარცხენა
მხარზე ზამთარი. შემიძლია (პატარა თევზებს
როგორც სჩვევიათ) გავარჩიო სიტყვა საწყენი
და გულში წყალი დავიგუბო. ჩუმ პოეზიას
კი არა, ამით შევეჩვიე უცეცხლო ლექსებს,
ზედაპირული დამწვრობა და ცრუ პროცესია
რომ მოსდევს ხოლმე და, მთავარი, შენ რომ არ გესმის,
ან არ გინდა რომ...............
ლექსიც ძველი ძაფივით წყდება
სადაც ყველაზე ვიწროა და დავიწყებაა,
სადაც ლექსები ჩუმდებიან და წყვდიადების
გაყუჩებული ქარიშხლები შრიალს იწყებენ,
იქ მაინც ხომ ხარ, იქ ხომ მაინც გესმის, ...,
ჩემი ხელების ან დუმილის გესმის?! ან ამ ცის,
რომ თოვს და წვიმს და ტკივილივით დადის ღრუბელი?!
ეს შენი არა, ჩემი ცაა, ჩემი ნამცეცი
თავისუფლების, გადარჩენის, გაქცევის, შენი...
აქ, ალბათ, დიდი დუმილია... როგორც მინიმუმ
დიდი წერტილის, დიდი თოვლის, დიდი სიმშვიდის,
დიდი წყვდიადის შესამჩნევი მცირე ნიმუში
და მაგალითი პოეზიის, რომელიც დიდი
სახლის პატარა, განაპირა ოთახში მცხოვრებ
მოხუცის თვალებს მოგაგონებს, ყოველთვის თითო
ცრემლი რომ დააქვს, თითო სევდა, წუხილი, ჯავრი
და მწუხარება არც თუ ისე უკვალოდ ჩავლილ,
ისე გაწელილ ცხოვრებაზე მხოლოდ ყვირილის
სურვილიღა რომ შემოგრჩება სიცოცხლის ბოლოს.
სხვა რა ვთქვა, ..., მოგიჯდები სადმე საყვარელ
ხესთან და... ჩემ თავს მოგიყვები მხოლოდ და მხოლოდ...
და მერე მხრებზე გადამივლის თოვლი და წვიმა.
წვიმა და თოვლი გადამივლის მხრებზე და მერე
სანამ ცრემლების კოჰორტები მოვლენ და წავლენ,
სანამ ცრემლების კოჰორტები მოვლენ და წავლენ,
ჩემი წყვდიადიც აივსება მშვიდი ფერებით.