ასე იყო -
მოვდიოდით მარტო,
ერთმანეთის სხეულებში
გადიოდნენ ადამიანები და
აღარ გვესმოდა ცხელი,
ყელამომწვარი ქუჩის ხმაური.
გზაზე ნაბიჯებად ვტოვებდით
მხრებიდან დაცვენილ ნიჟარებს,
ხავსიან თმებში ვმალავდით სახეს და
ვერაფერს ვუხერხებდით
მკერდიდან ამოზრდილ,
მომაკვდავ თოლიებს.
ვერ გავბედეთ და ხელით მოგვქონდა,
ძაღლის ლეშივით მოვათრევდით
ვერჩაშვებულ ღუზას.

არავის დასჭირდებოდა ჩვენი მლაშე სიყვარული,
არავინ გასინჯავდა მარილიანი თითების გემოს...

ადამიანებმა არ იცოდნენ,
როგორ იძირებოდნენ ცოცხალი გემები
და იყო ასე -
მოვდიოდით მარტო,
ერთმანეთის სხეულებში
გადიოდნენ ადამიანები და
ვერავინ გაბედა ეთქვა, რომ
ვიყავით მეზღვაურები,
ზღვადამშრალი,
უიალქანო მეზღვაურები.